فطرس

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

«فطرس» فرشتۀ بال شکسته و افتاده به جزیره‌ای، که هنگام تولّد امام حسین (ع) همراه جبرئیل نزد پیامبر (ص) آمد و خود را بر گهوارۀ حسین مالید و دوباره خداوند به او بال داد و به آسمان رفت[۱].

او که شفایافتۀ حسین (ع) بود، عهد کرد که سلام زائران را به حسین (ع) برساند: «....وَ لَهُ عَلَيَّ مُكَافَاةٌ أَلاَّ يَزُورَهُ زَائِرٌ إِلاَّ أَبْلَغْتُهُ عَنْهُ وَ لاَ يُسَلِّمَ عَلَيْهِ مُسَلِّمٌ إِلاَّ أَبْلَغْتُهُ سَلاَمَهُ وَ لاَ يُصَلِّي عَلَيْهِ مُصَلٍّ إِلاَّ أَبْلَغْتُهُ صَلاَتَهُ...»[۲]. بر عهدۀ من است که شفا دهی او را جبران کنم. هیچ زائری نیست که او را زیارت کند، مگر آنکه سلامش را به آن حضرت می‌رسانم و هیچ کس بر او درود نمی‌فرستد، مگر آنکه درودش را به او ابلاغ کنم. به گفتۀ ابن عباس، این فرشته در بهشت، به نام غلام حسین بن علی شناخته می‌شود[۳][۴].

منابع

پانویس

  1. بحار الأنوار، ج۴۴، ص۳۴.
  2. اثبات الهداه، ج۵، ص۱۹۱.
  3. مناقب، ابن‌شهرآشوب، ج۴، ص۷۴.
  4. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۳۷۵.