فیض

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

فیض، در لغت، به جریان سهل و فراوان چیزی گفته می‌شود[۱]. چنین جریانی گاه در امور مادی است؛ مثل جریان آب یا اشک چشم و یا خون در مجرای خاص خود؛ چنان که به طغیان آب و بالا آمدن آن از سطح عادی خود در مسیل رودخانه «فیضان الماء» گفته می‌شود و یا به رودخانه‌های پر آب مثل نیل و فرات «نهر فیّاض» و یا «فیض» می‌گویند. گاهی نیز این جریان در امور معنوی است؛ مثلاً هنگام شیوع یک خبر، می‌گویند «فاض الخبر» و به خبری که در میان مردم و یا اهل علم شایع و منتشر است «حدیث مستفیض» می‌گویند[۲]. بدین ترتیب می‌توان گفت که معنای محوری در مشتقات این لغت، سیلان امری همراه با پری و امتلاء (سرازیر شدن و سررفتن) است.[۳]

منابع

پانویس

  1. مقاییس اللغة (ط. مکتب الاعلام الاسلامی، ۱۴۰۴ﻫ.ق)، ج۴، ص۴۶۵.
  2. الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربیة (ط. دارالعلم للملایین)، ج۳، ص۱۰۹۹.
  3. فیاض‌بخش و محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳ ص ۱۳۰.