مُحدَّث

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Heydari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۱ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۲۹ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.


مقدمه

  • مُحدَّث اسم مفعول از ریشه "حدّث، یحدّث" به معنای کسی است که حدیث و خبر تازه به او گویند و منظور، آن است که امامان(ع) با فرشتگان رابطه دارند، سخن آنان را می‌‏شنوند و از آن‏ها حقایقی دریافت می‏‌کنند. این، کنایه از یک مقام معنوی است. این لفظ به این معنا، یکی از القاب ویژه امام(ع) است. امام باقر(ع) در این ‏باره فرمود: امیر مؤمنان(ع) به ابن عباس فرمود: "همانا شب قدر در هر سال وجود دارد و همانا در آن، امر یک ساله نازل می‌‏شود که این امر، به امامان پس از پیامبر خواهد بود. ابن عباس گفت: آنان کیانند؟ فرمود: من و یازده نفر از نسل من امامانی‌‏اند که همگی محدّث می‏‌باشند"[۱].
  • محمد بن مسلم گوید: کلمه محدّث نزد امام صادق(ع) ذکر شد، حضرت فرمود: "محدّث کسی است که صدا را بشنود و شخص را نبیند. به حضرت عرض کردم: قربانت گردم! امام از کجا می‏‌فهمد که آن، کلام فرشته است؟ فرمود: آرامش و وقاری به او داده می‌‏شود که می‌‏فهمد آن کلام از فرشته است"[۲][۳].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۴۲، ح ۱۰۶
  2. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، باب ان الائمة مُحدَّثون مفهمون، ح ۴
  3. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۳۷۵.