شورش بر امام مهدی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Saqi (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۱۳ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۱۳:۰۵ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • پس از ظهور حضرت مهدی (ع) و گشودن شهرها و کشورهای گوناگون، برخی از شهرها و قبایل به رویارویی با حضرت می‌پردازند که به وسیله لشکریان امام (ع) سرکوب می‌شوند. گروهی کج‌اندیش نیز، سخن حضرت را در برخی مسائل نمی‌پذیرند و به سرکشی علیه او دست می‌زنند که دوباره به وسیله لشکریان حضرت مهدی (ع) سرکوب می‌گردند. امام صادق (ع) می‌فرماید: "سیزده شهر و طایفه هستند که مردم آن، با حضرت قائم (ع) به نبرد می‌پردازند و حضرت با آنان می‌جنگد. آنان عبارتند از: مردم مکه، مدینه، شام، بنی امیه، بصره، دمنسیان، کردها و اعراب، قبایل: بنی ضبّه، غنی، باهله، ازد و سرزمین ری"[۱].
  • امام باقر (ع) درباره پرخاش گروهی به سخنان حضرت مهدی (ع) می‌فرماید: "وقتی مهدی (ع) پاره‌ای از احکام را بیان می‌دارد و درباره برخی از سنّت‌ها سخن می‌گوید، گروهی به عنوان اعتراض و قیام علیه حضرت، از مسجد بیرون می‌روند. حضرت به یارانش دستور تعقیب آنان را صادر می‌کند. سپاه حضرت، در محله تمارین بر آنان دست می‌یابند و آنان را اسیر کرده، نزد حضرت می‌آورند. امام (ع) دستور می‌دهد که همگی را سر ببرند و این آخرین شورش و حرکتی است که علیه حضرت رخ می‌دهد"[۲]. فرزند ابی یعفور می‌گوید: امام صادق (ع) به من فرمود: "... حضرت قائم (ع) هنگامی که ظهور کند، سخنانی برای شما می‌گوید که تاب‌وتوان پذیرش آن را نخواهید داشت. از این‌رو، علیه حضرت در شهر "رمیله" قیام می‌کنید و با او می‌جنگید. حضرت نیز به رویارویی با شما می‌پردازد و شما را به قتل می‌رساند و این شورش، آخرین قیام علیه حضرت است"[۳][۴].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. غیبة نعمانی، ص ۲۹۹؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۳ و ج ۴۸، ص ۸۴.
  2. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۵؛ تفسیر برهان، ج ۲، ص ۸۳.
  3. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۷۵ و ج ۱۴، ص ۲۷۹؛ بصائر الدرجات، ص ۳۳۶.
  4. مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص:۴۳۹.