عقیقه امام مهدی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Jaafari (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۴ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۱۱ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • کسی که صاحب فرزند می‌شود، گوسفند یا شتری را می‌کشد و گوشت آن را میان فقرا و فامیل تقسیم می‌کند تا به وسیله آن بلایا و مرگ را از فرزند خود دور نماید. این عمل را عقیقه گویند که در اسلام بر آن تأکید شده است[۱]. وقتی حضرت مهدی (ع) به دنیا آمد، امام حسن عسکری (ع)، نزدیک‌ترین صحابه خود -عثمان بن سعید- را به حضور طلبید و به او دستور داد که ده هزار رطل[۲] نان و ده‌هزار رطل گوشت خریده و در میان بنی هاشم تقسیم نماید[۳]. حضرت امام عسکری (ع) به تعداد شیعیان سامراء گوسفند ذبح کرده و به هر خانه‌ای یک گوسفند ذبح شده می‌فرستد[۴] و برای کسانی که در خارج سامراء هستند، گوسفند زنده می‌فرستد تا به نیت عقیقه حضرت مهدی (ع) ذبح کرده و بخورند. دو گوسفند برای ابراهیم بن ادریس می‌فرستد و می‌نویسد: این گوسفندها را ذبح کن و به‌عنوان عقیقه مولایت بخور و برادرانت را دعوت کن و اطعام بده[۵].
  • برای یکی دیگر از شیعیانی که در خارج از سامراء بود، چهار گوسفند می‌فرستد و می‌نویسد: این چهار گوسفند را به‌عنوان عقیقه پسرم مهدی (ع) ذبح کن و بخور، و به هرکس از شیعیان ما دست‌رسی داشتی، اطعام کن[۶]. هنگامی که محمد بن ابراهیم کوفی به محضر امام حسن عسکری (ع) شرفیاب می‌شود، امام شماری از افرادی را که برای آن‌ها گوسفند ذبح شده فرستاده و فرموده که عقیقه پسرم مهدی (ع) است، نام می‌برد[۷]. درباره دعای عقیقه و آداب آن، در کتاب مفاتیح الجنان، در باب ششم به‌طور مبسوط‍‌ آمده است[۸].

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. مفاتیح الجنان، باب ششم.
  2. هر رطل عراقی برابر ۸۴ مثقال است (فرهنگ معین، ج ۲، ص ۱۶۶۰).
  3. کمال الدین، ص ۴۳۱.
  4. یوم الخلاص، ص ۶۶.
  5. غیبة طوسی، ص ۱۴۸.
  6. یوم الخلاص، ص ۶۷.
  7. کمال الدین، ص ۴۳۲.
  8. مجتبی تونه‌ای، موعودنامه، ص۴۹۹.