هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط HeydariBot (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۳۳ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

مقدمه

این شعر که در چاووش خوانی‌های کاروان‌های مسافر کربلا خوانده می‌شد، بر گرفته از کلام امام حسین (ع) هنگام خروج از مکه و حرکت به سوی مسلخ عشق، کوفه و کربلاست: «أَلا... مَنْ كَانَ فِينَا بَاذِلاً مُهْجَتَهُ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللهِ نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ مَعَنَا فَإِنِّي رَاحِلٌ مُصْبِحاً إِنْ شَاءَ الله»[۱]. که دعوتی بود به آنکه هر کس آمادۀ فدا کردن خون و جان و مهیّای دیدار خداست، سحرگاهان همراه امام حرکت کند. دعوت به خط شهادت و ایثار، در مرام حسینیان و عاشورائیان نهفته است و کربلا و زیارت مرقد سیدالشهدا (ع)، رمز این دل سپردن به کعبۀ عشق و منای شهادت است[۲].

منابع

پانویس

  1. کشف الغمّه، ج۲، ص۲۴۱؛ حیاة الامام الحسین، ج۳، ص۴۸.
  2. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۵۰۱.