آخرین وداع امام

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

هنگامی‌که مأمون، نتیجه مکاتبات با امام رضا (ع) را بی‌نتیجه دید، دو نفر از فرماندهان نظامی خویش را در قالب کاروانی به مدینه فرستاد تا امام (ع) را به اجبار به خراسان بیاورند[۱]. امام (ع) با خواندن نامه و همچنین وجود مأموران عباسی، دانستند مأمون به هیچ قیمتی حاضر نیست دست از خواسته‌اش بردارد، بدون این که با فرستادگان مأمون سخنی بگویند، با کراهت و ناراحتی فراوان، خود را آماده سفر کردند[۲]. ایشان می‌دانست که این سفر، سفری بی‌بازگشت است و دیگر به نزد خانواده خویش باز نمی‌گردند و در غربت به شهادت می‌رسند، بنابراین به اتفاق فرزند خویش - امام جواد (ع) - به مکه رفتند و آخرین حج خویش را به جا آوردند و در نیمه محرم سال ۲۰۱ هجری قمری[۳] با قبر پیامبر (ص) و قبر جده بزرگوارشان حضرت فاطمه زهرا (س) وداع کردند[۴] و بعد از انتخاب امام جواد (ع) به جانشینی خود، با خانواده و تنها فرزندشان وداع کردند که از این رویدادها به عنوان آخرین وداع امام (ع) یاد می‌شود[۵][۶]

منابع

پانویس

  1. آنها رجاء ابن ابی ضحاک و یاسر خادم بودند. مروج الذهب، ح۲، ص۴۴۱؛ تاریخ طبری، ج۱۳، ص۳۹۸.
  2. اصول کافی، ج۲، ص۴۰۴؛ الارشاد، ص۲۹۰ و ۲۹۱؛ روضة الواعظین، ص۳۶۷؛ بحارالانوار، ج۴۹، ص۹۲.
  3. بحر الانساب، ص۱۰۰ و ۱۰۱.
  4. حدیقة الرضویه، ص۷۴؛ زندگانی امام رضا (ع)، ص۴۷۶.
  5. تاریخ آستان قدس رضوی، ج۱، ص۳۶ و ۳۷.
  6. محمدی، حسین، رضانامه ص ۲۹.