ابن ادریس حلی
محمد بن منصور بن احمد بن ادریس حلی عجلی معروف به ابن ادریس حلی از فقهای نامدار و تاثیرگذار شیعه و محدثان قرن ششم هجری قمری (متولد ۵۴۳ ق؛ متوفی حدود ۵۹۸ ق)، تحصیلات دینی خود را نزد اساتیدی همچون: ابن‌شهرآشوب، عمادالدین طبری، ابوالمکارم ابن زهره حلبی، حسین بن هبةاللّه سوراوی و علی بن ابراهیم علوی عُرَیضی به اتمام رساند. او چندین جلد کتاب به رشتهٔ تحریر درآورده است. «المنتخب من تفسیر التبیان»، «الحاوی لتحریر الفتاوی» معروف به السرائر، «خلاصة الاستدلال فی المُواسَعَة و المُضایقَة»، «رسالة فی معنی الناصب» و «المسائل» برخی از این آثار است[۱].
