بحث:آیا یاری‌رسانی به مؤمنین از وظایف منتظران راستین امام مهدی است؟ (پرسش)

۱. آقای میرباقری؛

آقای سید محمد حسین میرباقری، در کتاب «وظایف منتظران» در این‌باره گفته است: «شیعه از زیادی طینت امامان آفریده شده و امامان شیعیان خود را به بالاترین محبت، دوست می‌‌دارند. و همیشه این محبت را ابراز می‌‌کردند. در گذشته بحث گذشت. هم اکنون برخی از این روایات را می‌‌آوریم: «الکافي: أَبُو مُحَمَّدٍ الْقَاسِمُ بْنُ الْعَلَاءِ رَحِمَهُ اللَّهُ رَفَعَهُ عَنْ عَبْدِ الْعَزِيزِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ:... الْإِمَامُ الْأَنِيسُ الرَّفِيقُ وَ الْوَالِدُ الشَّفِيقُ وَ الْأَخُ الشَّقِيقُ وَ الْأُمُّ الْبَرَّةُ بِالْوَلَدِ الصَّغِيرِ...»؛ امام رضا(ع) فرمود:... امام انیس و رفیق است (انس‌گیرنده با رفقا) و پدر مهربان و برادر تنی و مادر نیک‌رفتار نسبت به فرزند خردسال است. «الكافي: عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ مُيَسِّرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ(ع) قَالَ:... أَمَا وَ اللَّهِ إِنِّي لَأُحِبُّ رِيحَكُمْ وَ أَرْوَاحَكُمْ وَ إِنَّكُمْ عَلَى دِينِ اللَّهِ وَ دِينِ مَلَائِكَتِهِ...»؛ امام باقر(ع) فرمود:... هشدار به خدا سوگند من بوی شما و ارواح شما را دوست می‌دارم و شما بر دین خدا و دین فرشته‌های اویید...  «بصائر الدرجات: عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عَامِرٍ عَنِ الْعَبَّاسِ بْنِ مَعْرُوفٍ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْبَصْرِيِّ عَنْ أَبِي الْمَغْرَاءِ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ خَيْثَمَةَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ(ع) قَالَ: سَمِعْتُهُ يَقُولُ‏:... فَمَنْ‏ عَرَفَنَا وَ نَصَرَنَا وَ عَرَفَ‏ حَقَّنَا وَ أَخَذَ بِأَمْرِنَا فَهُوَ مِنَّا وَ إِلَيْنَا...»؛ خثیمه گوید: از امام باقر(ع) شنیدم می‌‌فرمود:... پس هرکس ما را شناخت و یاریمان کرد و حق ما را شناخت و اخذ به امر ما کرد پس او از ماست و ما از اوییم... «وَ سَأَلَ الْمُفَضَّلُ الصَّادِقَ(ع)... فَقَالَ:... شِيعَتُنَا مِنَّا وَ نَحْنُ مِنْ شِيعَتِنَا...»؛ مفضل از حضرت صادق(ع) پرسید:... حضرت فرمود:... شیعیان ما از ما هستند و ما از شیعیان خودمان هستیم... «المحاسن: عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ عُقْبَةَ عَنْ يَحْيَى بْنِ زَكَرِيَّا أَخِي دَارِمٍ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(ع): كَانَ أَبِي يَقُولُ: إِنَّ شِيعَتَنَا آخِذُونَ بِحُجْزَتِنَا وَ نَحْنُ آخِذُونَ بِحُجْزَةِ نَبِيِّنَا وَ نَبِيُّنَا آخِذٌ بِحُجْزَةِ اللَّهِ»؛ امام صادق(ع) فرمود: پیوسته پدرم می‌‌فرمود: شیعیان ما از بند ما گرفته‌اند و ما از بند پیامبرمان و پیامبرمان از بند خدا گرفته است. «الإحتجاج: عَنِ الشَّيْخِ الْمُوَثَّقِ أَبِي عُمَرَ الْعَامِرِيِّ رَحْمَةُ اللَّهِ عَلَيْهِ قَالَ (فِي التَّوْقِيعِ الَّذِي خَرَجَ فِيمَنِ ارْتَابَ فِيهِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ):... وَ لَوْ لَا مَا عِنْدَنَا مِنْ مَحَبَّةِ صَلَاحِكُمْ وَ رَحْمَتِكُمْ وَ الْإِشْفَاقِ عَلَيْكُمْ لَكُنَّا عَنْ مُخَاطَبَتِكُمْ فِي شُغُلٍ مِمَّا قَدِ امْتُحِنَّا مِنْ مُنَازَعَةِ الظَّالِمِ...»؛ در توقیع شریف آمده:.. و اگر نبود آن‌چه نزد ماست از محبت صلاح شما و رحمت به شما و محبت به شما هر آینه از گفتگوی با شما فاصله می‌گرفتیم چرا که مشغول بودیم به محنتی که برای ماست از درگیری با ستمگر... به علاوه روایات بسیار دیگری که در ابواب مختلف آمده است و روی همین جهت فرموده‌اند که: احسان به مؤمن احسان به ما و صله مؤمن صله ماست و سرور مؤمن سرور ما و بیماری‌اش بیماری ماست. «بصائر الدرجات: الْحَسَنُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ النُّعْمَانِ عَنْ أَبِيهِ عَنِ الشَّامِيِّ عَنْ أَبِي دَاوُدَ السَّبِيعِيِّ عَنْ أَبِي سَعِيدٍ الْخُدْرِيِّ عَنْ رُمَيْلَةَ قَالَ: وُعِكْتُ وَعْكاً شَدِيداً فِي زَمَانِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ(ع) فَوَجَدْتُ مِنْ نَفْسِي خِفَّةً فِي يَوْمِ الْجُمُعَةِ وَ قُلْتُ لَا أَعْرِفُ شَيْئاً أَفْضَلَ مِنْ أَنْ أُفِيضَ عَلَى نَفْسِي مِنَ الْمَاءِ وَ أُصَلِّيَ خَلْفَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ(ع) فَفَعَلْتُ ثُمَّ جِئْتُ إِلَى الْمَسْجِدِ فَلَمَّا صَعِدَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ(ع) الْمِنْبَرَ عَادَ عَلَيَّ ذَلِكَ الْوَعْكُ فَلَمَّا انْصَرَفَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ(ع) وَ دَخَلَ الْقَصْرَ دَخَلْتُ مَعَهُ فَقَالَ يَا رُمَيْلَةُ رَأَيْتُكَ وَ أَنْتَ مُتَشَبِّكٌ بَعْضُكَ فِي بَعْضٍ فَقُلْتُ نَعَمْ وَ قَصَصْتُ عَلَيْهِ الْقِصَّةَ الَّتِي كُنْتُ فِيهَا وَ الَّذِي حَمَلَنِي عَلَى الرَّغْبَةِ فِي الصَّلَاةِ خَلْفَهُ فَقَالَ يَا رُمَيْلَةُ لَيْسَ مِنْ مُؤْمِنٍ يَمْرَضُ إِلَّا مَرِضْنَا بِمَرَضِهِ وَ لَا يَحْزَنُ إِلَّا حَزِنَّا بِحُزْنِهِ وَ لَا يَدْعُو إِلَّا أَمَّنَّا لِدُعَائِهِ وَ لَا يَسْكُتُ إِلَّا دَعَوْنَا لَهُ فَقُلْتُ لَهُ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِدَاكَ هَذَا لِمَنْ مَعَكَ فِي الْقَصْرِ أَ رَأَيْتَ مَنْ كَانَ فِي أَطْرَافِ الْأَرْضِ قَالَ يَا رُمَيْلَةُ لَيْسَ يَغِيبُ عَنَّا مُؤْمِنٌ فِي شَرْقِ الْأَرْضِ وَ لَا فِي غَيْرِهَا»؛ رمیله گوید: تب شدید در زمان امیرمؤمنان(ع) گرفتم در روز جمعه احساس سبکی کردم و گفتم: چیزی برتر از این نمی‌شناسم که آبی بر خودم بریزم و پشت سر امیرمؤمنان(ع) نماز بگزارم این کار را کردم و سپس به مسجد آمدم چون امیرمؤمنان(ع) بر فراز منبر رفت آن تب به من بازگشت. امیرالمؤمنین(ع) که از نماز برگشت و داخل قصر شد من هم همراه او داخل شدم. حضرت فرمود: ‌ای رمیله دیدم تو را در حالی‌که دَرهم شده بودی. گفتم: آری و داستانم را برایشان بازگو کردم و آن‌چه مرا واداشت که پشت سر ایشان نماز بخوانم را گفتم. حضرت فرمود:‌ ای رمیله مؤمنی نیست که مریض شود مگر اینکه ما هم به خاطر مریضی او مریض می‌‌شویم و اندوهگین نشود مگر اینکه ما هم به خاطر حزن او محزون می‌‌شویم و دعا نکند مگر اینکه ما برای دعایش آمین می‌‌گوییم و ساکت نباشد مگر اینکه ما برایش دعا می‌‌کنیم. به حضرت گفتم: ‌ای امیرمؤمنان خداوند مرا فدایتان کند این حالت شما نسبت به کسی است که با شماست در قصر؟ اگر کسی در گوشه و کنار زمین باشد چگونه است؟ حضرت فرمود:‌ ای رمیله مؤمنی در شرق و غرب زمین از چشم ما غایب نیست. «كامل الزيارات: مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الرَّزَّازُ عَنْ خَالِهِ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ أَبِي الْخَطَّابِ عَنْ عَمْرِو بْنِ عُثْمَانَ الرَّازِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ الْأَوَّلَ(ع) يَقُولُ: مَنْ لَمْ يَقْدِرْ أَنْ يَزُورَنَا فَلْيَزُرْ صَالِحِي مَوَالِينَا يُكْتَبْ لَهُ ثَوَابُ زِيَارَتِنَا وَ مَنْ لَمْ يَقْدِرْ عَلَى صِلَتِنَا فَلْيَصِلْ صَالِحِي مَوَالِينَا يُكْتَبْ لَهُ ثَوَابُ صِلَتِنَا»؛ عمرو بن عثمان رازی گوید: شنیدم امام موسی بن جعفر(ع) می‌‌فرمود: هرکس توان ندارد که به زیارت ما بیاید باید که به زیارت صالحان از موالی ما برود ثواب زیارت ما برای او نوشته می‌‌شود. و هرکس توان ندارد که صله ما کند پس باید که صالحان از موالی ما را صله کند نوشته می‌‌شود برای او ثواب صله ما. «الأمالي للطوسي: جَمَاعَةٌ عَنْ أَبِي الْمُفَضَّلِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ الْعَلَوِيِّ عَنْ جَدِّهِ الْحُسَيْنِ بْنِ إِسْحَاقَ بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَخِيهِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ آبَائِهِ عَنْ عَلِيٍّ(ع) عَنِ النَّبِيِّ(ص) قَالَ: يُعَيِّرُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَبْداً مِنْ عِبَادِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَيَقُولُ: عَبْدِي مَا مَنَعَكَ إِذَا مَرِضْتُ أَنْ تَعُودَنِي؟ فَيَقُولُ: سُبْحَانَكَ سُبْحَانَكَ أَنْتَ رَبُّ الْعِبَادِ لَا تَأْلَمُ وَ لَا تَمْرَضُ، فَيَقُولُ: مَرِضَ أَخُوكَ الْمُؤْمِنُ فَلَمْ تَعُدْهُ وَ عِزَّتِي وَ جَلَالِي لَوْ عُدْتَهُ لَوَجَدْتَنِي عِنْدَهُ ثُمَّ لَتَكَفَّلْتُ بِحَوَائِجِكَ فَقَضَيْتُهَا لَكَ وَ ذَلِكَ مِنْ كَرَامَةِ عَبْدِيَ الْمُؤْمِنِ وَ أَنَا الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ»؛ پیامبر(ص) فرمود: خداوند سرزنش می‌‌کند بنده‌ای از بندگانش را در روز قیامت و می‌‌گوید: بنده من چه چیزی مانع تو شد هنگامی که من بیمار شدم به عیادت من بیایی؟ بنده می‌‌گوید: منزهی تو منزهی تو، تو پروردگار بندگانی نه دردی می‌گیری و نه بیمار می‌‌شوی خداوند می‌‌فرماید: برادر مؤمنت بیمار شد تو به عیادت او نرفتی به عترت و جلالم سوگند اگر به عیادت او رفته بودی مرا نزد او می‌‌یافتی سپس من متکفّل خواسته‌های تو می‌‌شوم و آنها را برایت انجام می‌دادم و این به دلیل کرامت بنده مؤمن من است و من رحمان و رحیم هستم».

اهمیت یاری به مؤمنین

• یکی از وظایف منتظران، دستگیری و تعاون است. برآوردن نیازهای مؤمنان ـ که در رأس همه آنها نیازهای معنوی ایشان است ـ جزء بهترین اعمال دینی محسوب می‌شود. امام صادق(ع) فرمودند: «در نیکی کردن به برادران خود با یکدیگر مسابقه دهید و اهل انجام آن باشید؛ زیرا بهشت دری دارد که معروف (نیکی و احسان) نامیده می‌شود؛ از آن (در) فقط کسانی که در دنیا کار خیر انجام داده‌اند، وارد می‌شوند. همانا بنده به دنبال رفع نیاز برادر ایمانی‌اش می‌رود پس خدای عزوجل دو فرشته بر او می‌گمارد، یکی در طرف راستش و دیگری در طرف چپش، این دو برای آن شخص از پروردگارش طلب مغفرت می‌کنند و برای روا شدن حاجتش دعا می‌کنند... قسم به خدا هر آینه بر اثر برآورده شدن نیاز مؤمن ـ آنگاه که به حاجتش می‌رسد ـ پیامبر(ص) بیش از خود او خوشحال می‌شوند». رسول خدا (ص) فرمودند: «عظیم‌ترین مردم از لحاظ منزلت نزد خداوند در روز قیامت کسی است که برای نصیحت و خیرخواهی آفریدگان در زمین بیشتر تلاش نماید».
• کدام عملی می‌تواند از جنبه‌های مختلف دارای این خیرات گسترده باشد؟ بالاترین خیر این عمل همانا خوشحال کردن پیامبر اکرم(ص) است که خود از بزرگترین عبادت‌ها به شمار می‌آید. بر طبق این حدیث می‌توان گفت از بهترین راه‌های خوشحال کردن ائمه(ع) و به خصوص حضرت ولی عصر(ع) همانا اهتمام به امر رسیدگی به مؤمنان ـ به خصوص از جهات معنوی ـ است. امام کاظم(ع) فرمودند: «هر کس نیاز یکی از دوستان ما را برآورد. گویی آن را برای همه ما (ائمه(ع)) برآورده کرده است».
• انقلاب‌ها معمولا بر دوش مستضعفین است، چرا که مستکبران و سرمایه‌داران از وضع موجود خود راضی‌اند و نوعا مخالف انقلاب بر مبنای تعالیم الهی و یا طرفداری از مستضعفان خواهند بود. اسلام هیچ‌گاه روی خوش به مستکبران و طاغوتیان نشان نداده است، چنانکه در آغاز، حامی پیش برنده اسلام افراد مستضعفی همچون بلال، سلمان، جویبر، خباب، عمار، سمیه و... بوده‌اند. پیامبر خدا (ص) به این گروه از افراد توجه خاصی داشت، حتی همه اموال همسرش خدیجه(س) را در این راه مصرف نمود و خود عملا همچون مستضعفان می‌زیست و بیشتر با آنها محشور بود. به هر حال توجه به مستضعفان و تأمین نیازهای آنها، و برقراری عدالت اجتماعی و جلوگیری شدید از استعمار و استثمار و استحمار، یکی از عوامل زمینه‌سازی برای حکومت امید مستضعفان جهان حضرت مهدی (ع) خواهد بود.
• لذا رسیدگی به نیازهای مؤمنان در حقیقت مصداقی از برآوردن نیازهای خود امام عصر(ع) است و کسانی که به انجام این وظیفۀ مهم در زمان غیبت موفق شدند، می‌توانند امیدوار باشند که این جملات دعای عهد در حق ایشان مستجاب شده است: «خدایا، مرا از شتاب کنندگان به سوی ایشان در برآوردن نیازهایشان قرار بده»

یاری مؤمنین در عصر انتظار

• برادری اسلامی و رسیدگی به دردهای اجتماعی و تأسیس واحدهای وسیع و پردامنه در این زمینه نیز در نوع خود برای انسجام و پیوند و به هم پیوستگی هرچه بیشتر، زمینه‌ساز آیندۀ درخشان است و نقش اجتماعی مؤثری در پیشبرد هدف‌ها دارد. پیامبر اکرم(ص) فرمود: «مؤمنان در دوستی با مؤمنان دیگر همچون اعضای یکدیگرند که اگر یک عضو به درد آید، عضوهای دیگر نیز ناآرام هستند».. اگر به راستی جامعه ما نسبت به همدیگر چنین احساسی داشتند، پیشرفت بی‌نظیری در زمینه‌های مختلف نصیبشان می‌شد.
• همکاری و تعاون، از جریان‌ها و ارکان اساسی در زندگی انسان است و شرط اساسی در هر وضع و موقعیتی از عرصه‌های اجتماعی و سیاسی به شمار می‌‌رود. همکاری و وحدت هدف، تقسیم کار و قبول مسئولیت از عناصر اصلی کارهای جمعی هستند که یک جامعه و گروه اجتماعی را حفظ و پایدار می‌‌سازد. زندگی جمعی مشکلات و نیازهای فراوانی را پیش رو دارد و فرد به تنهایی نمی‌تواند در برابر آنها بایستد و حرکت کند. از این رو، باید از همۀ ظرفیت‌ها و توان‌های افراد جامعه بهره برد و از تفکر شخصی و سلیقه‌ای و خودمحوری کناره بگیرد و به همکاری و تعاون روی آورد. قرآن کریم نیز اجتماع مسلمین را به تعاون و همکاری و وحدت فرا خوانده است: ﴿وَتَعَاوَنُواْ عَلَى الْبَرِّ وَالتَّقْوَى وَلاَ تَعَاوَنُواْ عَلَى الإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ﴾، ﴿وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ﴾، ﴿إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ﴾، ﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُم مِّن ذَكَرٍ وَأُنثَى وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِندَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ﴾ و ﴿وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاء بَعْضٍ﴾
• مقولۀ انتظار ظرفیت دارد که منتظران را تحت هدف واحد در قالب مسئولیتی بزرگ با همگرایی و وحدت گرد هم آورد. امروزه جامعه منتظران با مسئولیت بزرگی که بر عهده دارند و با وجود دشمنان فراوانی که می‌‌خواهند نور انتظار و موعودگرایی را خاموش کنند، راهی ندارند جز اینکه به همگرایی و وحدت روی آورند و از تک روی و خودمحوری بپرهیزند تا زمینه‌های ظهور فراهم گردد. بنابراین، حالت انتظار و اعتقاد به وجود امام حی، زنده، حاضر و ناظر، در حفظ وحدت مردم و آماده کردن افراد برای زمینه سازی ظهور بسیار تأثیرگذار است.
• منتظرانی که در پی یافتن راهی هستند تا به سوی امام خویش بشتابند، می‌توانند از طریق ادای حقوق برادران ایمانی، به مقصود خویش در همین زمان غیبت نائل شوند. آیا این خود، فرجی بزرگ برای آنها نیست؟! البته اینها امیدوارند در زمان ظهور هم بتوانند متصدی این مقام در ارتباط با امامشان باشند، ولی این نعمتی است که پیش از ظهور حضرت هم برایشان تحقق می‌یابد. جملات این قسمت از دعای عهد از این طریق در زمان غیبت قابل تحقق می‌باشد: «خدایا، مرا از یاران و یاوران ایشان... و از اطاعت کنندگان دستوراتشان... و از کسانی که به سوی خواست ایشان سبقت می‌گیرند، قرار بده».
• در فرهنگ انتظار برای اینکه مؤمنین بتوانند همواره در مسیر درست باشند، در کنار مواظبت و محاسبۀ فردی باید به کمک هم آیند و مواظب هم باشند و گزاره‌هایی مانند: «"لَیْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ یُحَاسِبْ نَفْسَهُ کُلَّ یَوْمٍ"» و دستور امر به معروف و نهی از منکر و آیه ﴿وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ﴾ اشاره به این شاخص مهم در فرهنگ انتظار است که به کمک آن آحاد جامعه در سلامتی می‌مانند، چرا که صلح و امنیت یک پدیده مردمی است که به کمک مردم به وجود می‌‌آید. در دوران غیبت حضرت مهدی (ع) که فتنه‌ها به فزونی می‌‌رسد و نابسامانی‌های اجتماعی افزایش می‌‌یابد، بسیارند کسانی که زیر ستم قرار می‌‌گیرند و از حقوق مسلم خویش محروم می‌‌مانند. شیعه منتظر، اگرچه نتواند تغییری بنیادین در جامعه ایجاد کند، حداقل تا آنجا که توان دارد، ضعیفان و بیچارگان را دست‌گیری می‌‌نماید، به فقیران و مستمندان، عطوفت می‌ورزند و در خیرخواهی دیگران کوتاهی نمی‌کند.
• برخی دیگر از مصادیق یاری رسانی منتظران به سایر مؤمنین عبارت است از: نصیحت یا خیرخواهی برای آنها، دعای خیر برای مؤمن از مصادیق بارز نصیحت و خیرخواهی است، چه در حضور و چه در غیاب او، که به وسیله دعا ناراحتی‌ها برطرف می‌شود و منفعت جلب می‌گردد و نیز ادای حقوق سایر مؤمنان، این حقوق بسیار است و ادای آنها از اوجب واجبات است.

یاری امام با تربیت منتظران

• همه این مضامین با اهتمام و جدیت در امر رسیدگی به نیازهای روحی و معنوی مؤمنان در زمان غیبت امام(ع) قابل وصول هستند، به خصوص اگر هدف انسان تربیت منتظری راستین نسبت به امام عصر(ع) باشد. در این صورت علاوه بر اینکه خود از یاران و یاوران ایشان قرار می‌گیرد، سایر مؤمنان را هم در حد توان خود و توفیق الهی، به صف آنها می‌افزاید و در واقع با ادای این تکلیف، روز به روز بر یاران واقعی امام زمانش افرادی را اضافه می‌کند. این خود بزرگترین توفیقات الهی و مصداق بهترین فرج‌ها در زمان غیبت است. از امام رضا(ع) نقل شده است: «و ما را از کسانی قرار بده که دین خود را به وسیله آنها غلبه می‌دهی و به سبب ایشان یاری ولی خود را عزت می‌بخشی. و غیر ما را (در این مقام) جایگزین ما قرار مده که همانا جایگزین کردن غیر ما به جای ما بر تو آسان است ولی بر ما سخت (و ناگوار) است».
• کسی که توفیق تربیت منتظران فرج امام عصر(ع) در زمان غیبت ایشان را یافته، مشمول بزرگترین الطاف خاصه ایشان قرار گرفته است و اگر مقام خود را در نزد خدا و امام(ع) به خوبی درک کند، به هیچ قیمتی حاضر نیست آن را از دست بدهد. او خوب می‌داند خدای متعال به سادگی ممکن است این لطفی را که به او ارزانی داشته، از او سلب کند و به دیگری بدهد. در این صورت هیچ حقی هم از وی ضایع نمی‌گردد، چون رسیدن به آن مقام، چیزی جز لطف الهی نبوده است. بنابراین باید مراقبت کند و کاری انجام ندهد که خود را از شمول این لطف بی‌نظیر خارج سازد.
• کسانی که به نحوی در مسیر تربیت منتظران راستین امام عصر(ع) قدم بر می‌دارند، اگر با نیت خالص و برای جلب رضای الهی عمل کنند، قطعاً جزء تقویت کنندگان سلطه ایشان قرار می‌گیرند و می‌توانند امیدوار باشند که در قیامت در زمره ایشان محشور گردند. پس این مقام را باید با اصرار و الحاح از پروردگار متعال درخواست نمود.
• باید به پیامبر اکرم (ص) اقتدا کرد که بر اساس علم و منطق با گروه‌های مختلف غیر اسلامی مناظره و بحث می‌کرد. امام صادق (ع) چهار هزار شاگرد در رشته‌های مختلف تربیت می‌نمود و شخصا با منکران خدا می‌نشست و به بحث و گفتگو می‌پرداخت. این بحث‌ها و تجزیه و تحلیل‌های روشنگرانه نقش مؤثری در توسعه اسلام داشت. قرآن می‌فرماید: ﴿ادْعُ إِلَى سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَجَادِلْهُم بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ﴾. حضرت علی(ع) فرمود: طرفداران پنج دین مختلف به صورت گروه‌های پنج نفری به حضور پیامبر خدا(ص) برای بحث و مذاکره آمدند، به ترتیب: گروه یهود، سپس گروه مسیحی، سپس گروه مادی، سپس گروه دوگانه پرست، سپس گروه مشرک شروع به مناظره کردند. پیامبر خدا(ص) با کمال متانت سخن آنها را گوش داد و به پاسخ آنها پرداخت، و این مناظرات سه روز بیشتر طول نکشید، که هر پنج گروه قانع شدند و به اسلام گرویدند، در پایان گفتند: "ای محمد(ص)! ما همچون حجت و استدلال تو هرگز در جایی ندیده‌ایم، گواهی می‌دهیم که تو رسول خدا هستی". آری، اگر برای جذب تحصیل کرده‌ها و افراد مختلف غیر اسلامی با چنین شیوه‌ای رفتار شود، نقش مؤثری در گسترش اسلام خواهد داشت و همچنین زمینه‌سازی فکری حساب‌شده‌ای برای آینده درخشان به دست حضرت مهدی (ع) خواهد بود.
• بنابراین، یاری رساندن به مؤمنین که از بهترین اعمال دینی است از وظایف منتظران راستین امام مهدی(ع) است.

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: