امامانشیعه، یاد این روز را زنده میداشتند و در آن، مجلس عزا برپا میکردند و بر حسین بن علی(ع) میگریستند؛ آن حضرت را زیارت میکردند و به زیارت او تشویق و امر مینمودند و این روز، روز اندوه‌شان بود.
امام باقر (ع) می‌فرماید: "یکدیگر را در روز عاشورا، این‌گونه تعزیت دهید: "أَعْظَمَ اللَّهُ أُجُورَنَا بِمُصَابِنَا بِالْحُسَيْنِ وَ جَعَلَنَا وَ إِيَّاكُمْ مِنَ الطَّالِبِينَ بِثَأْرِهِ مَعَ وَلِيِّهِ الْإِمَامِ الْمَهْدِيِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ (ع)"[۶]؛ خداوند اجر ما و شما را در مصیبتحسین (ع) بزرگ گرداند و ما و شما را از کسانی قرار دهد که به همراه ولی‌اش، امام مهدی از آل محمد (ع)، طلب خون آن حضرت کرده، به خونخواهی او برخیزیم. خود حضرت مهدی (ع) نیز در زنده نگهداشتن یاد عاشورا می‌کوشد. گواه آن، داستان علامهبحر العلوم است که با آن کهولت سن و موقعیت علمی و اجتماعی، در صف سینه‌زنان امام حسین (ع) با وضعیتی خاص ظاهر می‌شود. و وقتی از او می‌پرسند چرا چنین عزاداری می‌کنید؟ می‌فرماید: با رسیدن به دسته سوگواران، چشمم به محبوب دل‌ها، امام عصر (ع) افتاد و دیدم آن حضرت، با سر و پای برهنه در میان انبوه عزاداران، در سوگ پدرش حسین (ع) با چشمانی اشک‌بار به سر و سینه می‌زند؛ به همین جهت، قرار از کفم رفت و چنین به سوگواری پرداختم[۷][۸].
در روز عاشورا در زیارت مخصوصه امام حسین(ع) دو مرتبه به این امر اشاره شده است، «بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي لَقَدْ عَظُمَ مُصَابِي بِكَ فَأَسْالُ اللَّهَ الَّذِي أَكْرَمَ مَقَامَكَ وَ أَكْرَمَنِي أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِكَ مَعَ إِمَامٍ مَنْصُورٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ مُحَمَّدٍ(ص)»؛ (پدر و مادرم فدای تو باد [ای حسین] به راستی که مصیبت تو بسیار بر من گران و غیر قابل تحمل است، پس از خدایی که تو را گرامی داشته و مرا به خاطر دوستی شما عزت بخشیده است می‌خواهم، که مرا جزو خونخواهان تو قرار دهد، خون‌خواهانی که همراه امامِ یاری شده از اهل بیتمحمد(ص) [یعنی حضرت قائم(ع)] به انتقام برمی‌خیزند)، «فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِي أَكْرَمَنِي بِمَعْرِفَتِكُمْ وَ مَعْرِفَةِ أَوْلِيَائِكُمْ... أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِي مَعَ إِمَامٍ مَهْدِيٍّ ظَاهِرٍ نَاطِقٍ بِالْحَقِّ مِنْكُمْ»؛ (من از خدایی که مرا به شناختِ شما و دوستان شما اکرام کرده تقاضا می‌کنم که...؛ در زمان ظهورامامهدایتگر، حضرت مهدی(ع) و زمانی که حق را به اجرا می‌گذارد، به انتقام از دشمنان و قاتلین شما برخیزم و طلب خونخواهی خویش کنم).
امام باقر(ع) فرمود: در روز عاشورا هرگاه همدیگر را ملاقات کردید، این‌گونه به هم تعزیت گویید: «أَعْظَمَ اللَّهُ أُجُورَنَا بِمُصَابِنَا بِالْحُسَيْنِ(ع) وَ جَعَلَنَا وَ إِيَّاكُمْ مِنَ الطَّالِبِينَ بِثَارِهِ مَعَ وَلِيِّهِ الْإِمَامِ الْمَهْدِيِّ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ(ع)»؛ خداوند اجر این مصیبتی که از شهادت امام حسین(ع) بر ما وارد آمده بزرگ گرداند و ما و شما جزو خونخواهان و انتقام‌گیرندگان، همراه ولی الله، امام مهدیِ آل محمد(ع) باشیم.[۱۰]
