بحث:منتظران راستین نسبت به حفظ اتحاد در امت اسلامی چه وظیفه‌ای دارند؟ (پرسش)

۱. آقای میرباقری؛

آقای سید محمد حسین میرباقری، در کتاب «وظایف منتظران» در این‌باره گفته است: «خداوند مودت میان مؤمنان و رحمت و مواساتشان و عدم اختلاف و عداوت میانشان را دوست می‌‌دارد و دسته‌های فراوانی از آیات و روایات در این موضوع است. خداوند متعال درباره اوصاف مؤمنان فرموده است: ﴿مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ...﴾. ﴿وَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنْفَقْتَ مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا مَا أَلَّفْتَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ وَلَكِنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَيْنَهُمْ إِنَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ﴾. امام صادق(ع) فرمود: «الكافي: عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْمُعَلَّى عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ أَبِي حَمْزَةَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع)قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ إِنَّ الْمُتَحَابِّينَ فِي اللَّهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلَى مَنَابِرَ مِنْ نُورٍ قَدْ أَضَاءَ نُورُ وُجُوهِهِمْ وَ نُورُ أَجْسَادِهِمْ وَ نُورُ مَنَابِرِهِمْ كُلَّ شَيْ‏ء»؛ ابوبصیر گوید: از امام صادق(ع) شنیدم می‌‌فرمود: کسانی که همدیگر را برای خدا و در راه خدا دوست می‌‌دارند در روز قیامت بر منبرهایی نورانی خواهند بود. نور چهره‌ها و نور بدن‌ها و نور منبرهایشان هر چیزی را نورانی کرده است. تا آنجا که فرمود این از طینت آنان است و هر زمان اندوهی به بعضی از آنان در شهری از شهرها برسد موجب حزن این می‌‌شود. «الكافي: عَنِ الْعِدَّةِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ فَضَالَةَ عَنْ عُمَرَ بْنِ أَبَانٍ عَنْ جَابِرٍ الْجُعْفِيِّ قَالَ: تَقَبَّضْتُ بَيْنَ يَدَيْ أَبِي جَعْفَرٍ(ع) فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ رُبَّمَا حَزِنْتُ‏ مِنْ‏ غَيْرِ مُصِيبَةٍ تُصِيبُنِي أَوْ أَمْرٍ يَنْزِلُ بِي حَتَّى يَعْرِفُ ذَلِكَ أَهْلِي فِي وَجْهِي وَ صَدِيقِي قَالَ نَعَمْ يَا جَابِرُ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَ الْمُؤْمِنِينَ مِنْ طِينَةِ الْجِنَانِ وَ أَجْرَى فِيهِمْ مِنْ رِيحِ رُوحِهِ فَلِذَلِكَ الْمُؤْمِنُ أَخُ الْمُؤْمِنِ لِأَبِيهِ وَ أُمِّهِ فَإِذَا أَصَابَ رُوحاً مِنْ تِلْكَ الْأَرْوَاحِ فِي بَلَدٍ مِنَ الْبُلْدَانِ حُزْنٌ حَزِنَتْ هَذِهِ لِأَنَّهَا مِنْهَا»؛ جابر جعفی گوید: در پیش روی امام باقر(ع) گرفته شدم گفتم فدایتان گردم چه بسا محزون می‌‌شوم بدون اینکه مصیبتی به من برسد و یا چیزی بر من فرود آید تا آنجا که خانواده و دوستم این را در چهره من می‌‌بیند. حضرت فرمود: آری ‌ای جابر خداوند عزوجل مؤمنان را از طینت بهشت آفرید و از بوی روحش در آنان جاری ساخت و لذا مؤمن برادر پدری و مادری مؤمن است. پس هر زمان به روحی از آن ارواح در شهری از شهرها اندوهی برسد این هم محزون می‌‌شود. چون این از آن است. و روی همین اصل است که به او دستور داده‌اند که با مؤمن مواساة را رعایت کند. «عَنْ جَابِرِ بْنِ يَزِيدَ الْجُعْفِيِّ (في حديث طويل، عن علي بن الحسين(ع)) قَالَ:... يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مَا حَقُّ الْمُؤْمِنِ عَلَى أَخِيهِ الْمُؤْمِنِ؟ قَالَ(ع): يَفْرَحُ لِفَرَحِهِ إِذَا فَرَحَ وَ يَحْزَنُ لِحُزْنِهِ إِذَا حَزِنَ وَ يُنْفِذُ أُمُورَهُ كُلَّهَا فَيُحَصِّلُهَا وَ لَا يَغْتَمُّ لِشَيْ‏ءٍ مِنْ حُطَامِ الدُّنْيَا الْفَانِيَةِ إِلَّا وَاسَاهُ حَتَّى يَجْرِيَانِ فِي الْخَيْرِ وَ الشَّرِّ فِي قَرْنٍ وَاحِدٍ، قُلْتُ: يَا سَيِّدِي فَكَيْفَ أَوْجَبَ اللَّهُ كُلَّ هَذَا لِلْمُؤْمِنِ عَلَى أَخِيهِ الْمُؤْمِنِ؟ قَالَ(ع): لِأَنَّ الْمُؤْمِنَ أَخُو الْمُؤْمِنِ لِأَبِيهِ وَ أُمِّهِ عَلَى هَذَا الْأَمْرِ لَا يَكُونُ أَخَاهُ وَ هُوَ أَحَقُّ بِمَا يَمْلِكُهُ، قَالَ جَابِرٌ: سُبْحَانَ اللَّهِ، وَ مَنْ يَقْدِرُ عَلَى ذَلِكَ؟ قَالَ(ع): مَنْ يُرِيدُ أَنْ يَقْرَعَ أَبْوَابَ الْجِنَانِ وَ يُعَانِقَ الْحُورَ الْحِسَانَ وَ يَجْتَمِعَ مَعَنَا فِي دَارِ السَّلَامِ...»؛ جابر بن یزید جعفی در حدیثی طولانی از امام سجاد(ع) روایت کرده است:...‌ای پسر رسول خدا حق مؤمن بر برادر مؤمنش چیست؟ حضرت فرمود: برای شادی‌اش شاد می‌‌شود زمانی که شاد شود و برای حزن و اندوه او محزون می‌‌شود زمانی که محزون می‌‌شود و کارهای او را اجرا می‌‌کند پس فراهم می‌‌سازد آنها را و برادرش برای چیزی از شکسته‌های دنیای فانی ناراحت نمی‌شود مگر این که او را کمک می‌کند تا هر دو در خوبی و بدی یکی باشند گفتم‌ ای سرورم چگونه خداوند همه اینها را برای مؤمن بر برادر مؤمن قرار داده است؟ حضرت فرمود: چون مؤمن برادر پدری و مادری مؤمن بر این امر است برادر او نیست در حالی‌که به آن‌چه دارد أحقّ باشد جابر گوید: سبحان الله و چه کسی توان این را دارد؟ حضرت فرمود: کسی که می‌‌خواهد درهای بهشت را بزند و با حوریان نیکو معانقه کند و با ما در دارالسلام جمع شود... «مِشْكَاةُ الْأَنْوَارِ: عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) قَالَ: الْمُؤْمِنُ أَخُ الْمُؤْمِنِ، لَا يَظْلِمُهُ وَ لَا يَخْذُلُهُ وَ لَا يَغُشُّهُ وَ لَا يَغْتَابُهُ وَ لَا يَخُونُهُ وَ لَا يَكْذِبُهُ»؛ و امام صادق(ع) فرمود: مؤمن برادر مؤمن است به او ستم نمی‌کند و او را رها نمی‌کند و به او غشّ نمی‌کند غیبت او را نمی‌کند خیانت به او نمی‌کند و به او دروغ نمی‌گوید. «تحف العقول: قَالَ [الباقر](ع): إِنَّ الْمُؤْمِنَ أَخُ الْمُؤْمِنِ لَا يَشْتِمُهُ وَ لَا يَحْرِمُهُ وَ لَا يُسِي‏ءُ بِهِ الظَّنَّ»؛ امام(ع) فرمود: مؤمن برادر مؤمن است به او دشنام نمی‌دهد و او را محروم نمی‌سازد و به او گمان بد نمی‌برد. و امام، مؤمنان را از دوری و اختلاف به شدیدترین شکل نهی کرده است: «تحف العقول: وصيّة المفضّل بن عمر لجماعة الشيعة:... فَإِنِّي سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ(ع) يَقُولُ: وَ اللَّهِ لَا يَفْتَرِقُ رَجُلَانِ مِنْ شِيعَتِنَا عَلَى الْهِجْرَانِ إِلَّا بَرِئْتُ مِنْ أَحَدِهِمَا وَ لَعَنْتُهُ وَ أَكْثَرُ مَا أَفْعَلُ ذَلِكَ بِكِلَيْهِمَا»؛ من از امام صادق(ع) شنیدم می‌‌فرمود: به خدا سوگند دو نفر از شیعیان ما بر جدایی و دوری از هم جدا نمی‌شوند مگر اینکه من از یکی از این دو برائت و بیزاری می‌‌جویم و او را لعن می‌‌کنم و بیشتر از آن‌چه می‌کنم در حق هر دوی آنهاست».

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: