تجوید

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

تجوید به معنای "نیکو ساختن" است.

یکی از علوم مخصوص قرائت قرآن است که در آن از تعداد و مخارج حروف، صفات حروف، قرائت صحیح، موارد وقف و وصل و ابتداء و ادغام و اخفاء و مدّ و قصر و قرائت‌های مختلف بحث می‌شود. رعایت این قواعد، سبب می‌شود آیات قرآن زیباتر و کامل‌تر تلاوت شود، از این رو نام این علم را "تجوید" نهاده‌اند.

علم قرائت قرآن، سابقه‌ای دیرینه دارد و به زمان صحابه و تابعین برمی‌گردد. هفت نفر از آنان که مشهورترند و در قرن دوم می‌زیستند، به نام‌های ابن عامر، ابن کثیر، ابوعمرو، حمزه، عاصم، کسائی و نافع به "قرّاء سبعه" معروف‌اند و قرائت رایج همان است که حفص از عاصم و او از امیرالمؤمنین (ع) روایت کرده است.

"ترتیل قرآن" که خواندن نیک، شایسته و با تدبّر و درنگ است، سفارش خود قرآن است: وَرَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِيلًا[۱][۲]

منابع

پانویس

  1. «و قرآن را آرام و روشن بخوان» سوره مزمل، آیه ۴.
  2. محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی.