دومة الجندل

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

«دومة الجندل» (با ضم دال اول و نیز فتح آن) زمینی است گود که زراعات و نخیلاتشان بواسطه چشمه‌ای که در جانب غربی آن است، آبیاری می‌‌شوند.[۱] در تحدید این منطقه، برخی با نگاهی کلی‌تر، آن را منطقه‌ای بین حجاز و شام[۲] و یا با استناد به شعری از أحوص، آن را سرزمینی بین برکة الغمار و مکه معرفی کرده‌اند.[۳] برخی نیز، با نگاهی جزئی‌تر، این سرزمین را از اعمال مدینه[۴] و از روستاهای وادی القری گفته‌اند که تا تیماء چهار شب راه داشت. دور تا دور این روستا در گذشته، دیوار کشیده شده بود و درون آن، دژی بلند به نام «مارد» که دژ اکیدر الملک بن عبدالملک کندی بود، قرار داشت.[۵] از نظر برخی، بنای این قلعه، دلیل نامگذاری این منطقه به این نام معرفی شده است.[۶] هر چند بعضی دیگر نیز، انتساب آن به دُوم یا دومان و به نقلی دوماء بن اسماعیل بن ابراهیم را وجه تسمیه آن بدین نام ذکر کرده‌اند.[۷] بعضی هم با تلفظ این اسم به «دَومة الجندل»، این نام را برگرفته از درختی معروف به نام «دَومه» دانستند. این موضع که اعراب از آن با اسامی السیاله و التناضب و مانند آن نیز یاد کرده و اهل آن، امروز، آن را دومة الجندل می‌‌نامند، فاصله‌ای هفت مرحله‌ای تا مدینه و نیز دمشق داشت.[۸] برخی نیز مسافت آن تا مدینه و کوفه را ۱۰ مرحله و تا دمشق ۸ مرحله راه عنوان کرده‌اند.[۹] گفته شده که اکیدر رییس این قبیله پس از وفات پیامبر(ص) از پرداخت زکات به حکومت مدینه امتناع کرد و همراه با قوم خود به نواحی حیره رفتند و در محلی نزدیک عین التمر ساکن شدند و آنجا را دومه نامیدند.[۱۰] این منطقه، محل وقوع حوادث بزرگی در وقایع صدر اسلام است که از جمله آن می‌‌توان به غزوه دومة الجندل،[۱۱] سریه عبدالرحمن بن عوف[۱۲] و محل تحکیم بین علی(ع) و معاویه در جریان واقعه صفین[۱۳] اشاره کرد.[۱۴]

منابع

پانویس

  1. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۴۸۷.
  2. بکری، معجم ما استعجم، ج۲، ص۵۶۵.
  3. فما جعلت ما بین مکه ناقتی إلی البرک الّا نومة المتهجد و کادت قبیل الصبح تنبذ رحلها بدومة من لغط القطا المتبدد (بکری، معجم ما استعجم، ج۲، ص۵۶۴.)
  4. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۴۸۷.
  5. ر. ک. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۴۸۷.
  6. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۴۸۷.
  7. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۴۸۷.
  8. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۴۸۷.
  9. بکری، معجم ما استعجم، ج۲، ص۵۶۵.
  10. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۲، ص۴۸۸.
  11. واقدی، المغازی، ج۳، ص۱۰۲۵-۱۰۳۰؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۲۱۳-۲۱۴.
  12. ابن سید الناس، عیون الاثر، ج۲، ص۱۴۹.
  13. محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۶۷؛ نصر بن مزاحم منقری، وقعة صفین، ص۵۳۵-۵۴۰.
  14. بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص ۱۲۷.