دشمنیحزب بعث عراق، با مذهبتشیع و شعائر اسلامی، نیازی به شاهد و دلیل ندارد. تاریخ معاصر عراقمظلوم، سراسر جنایت حکام عفلقی و خصومت آنان با دین و حوزهها، و شعائرحسینی و احکامقرآن است. آنان از هنگامی که بر گرده ملتمسلمانعراق، تسلط یافتند، در اجرای مأموریتهای محوله به آنان، نسبت به زائرانقبرحسین (ع)، محدودیتها، سختگیریها و مراقبت و کنترل شدیدی را به کار بسته و با زوار و عزاداران، با غیرانسانیترین شیوهها برخورد و رفتار کردند. دانشجویان، کارمندان و نظامیان را از رفتن به زیارتقبرسیدالشهدا (ع) منع کردند و از سوی دیگر، مأموران خود را بین مردم پخش کردند تا نسبت به آنان، کارهای تجسسی و اطلاعاتی انجام دهند. مردم، به هر قیمتی بود، در حفظشعائرعاشورا، بهویژه مراسم زیارت پیاده امام حسین (ع) کوشیدند و بالأخره، کار به جایی رسید که به دنبال بخشنامه رسمی رژیم بعث، مبنی بر ممنوعیت زیارت پیاده کربلا در سال ۱۳۹۷ هجری قمریمردم با زمینهسازی برای مقابله با رژیم، حرکت عظیمی را پیریزی کردند و نیرهای دولتی هم، با بهکارگیری تانکها، زره پوشها و هواپیماها، راهپیمایی زائرانِ پیاده حسین (ع) را در مسیرِ نجف- کربلا در هم کوبیدند و هزاران نفر را بازداشت کردند[۱]. این حرکت عظیم گرچه در سال ۱۳۹۷ هجری بود، لکن ریشهها و سوابقی در سالهای گذشته داشت که خوب است کمی از جلوتر، پا به پای حوادث، پیش بیاییم[۲].
چون شکلگیری این نوع جنبشها، بیشتر از نجف شروع میشد، برخورد سرکوب گرانه بعثیها هم، بیشتر متوجه مرکز ثقل این حرکت و خاستگاه این نهضت بود. از شب نهم محرم سال ۱۳۹۰ هجری قمری، رژیم عراق، با اعمال فشار، محدودیتهایی را در اجرای برنامههای سنتی شیعه و شعائردینی به وجود آورد. از جمله، دستههای عزاداری ماه محرم را شدیداً تحت کنترل قرار داد، و به همین منظور، درهای صحنمطهرحرمامیرالمؤمنین (ع) را بست درهای معروف به در مسلم بن عقیل و در شیخ طوسی. مردم، آن شب، تظاهرات کردند. در حالی که عکسالعمل اعتراض آمیز خود را بر ضدّ این مقررات نشان میدادند. سپس با چوب و کفش و... به مأموران حمله کردند و به طرف یکی از غرفههای صحن که محلّ مأمورین بود و قائم مقام استاندار نجف و یکی از مسؤولین حزب بعث نجف هم در میانشان بود، هجوم آوردند. معجزه بیسابقهای که آن شب به وقوع پیوست، گشوده شدن درب صحنمطهر بود (درب شیخ طوسی) و این کرامتمولا (ع)، شور و حماسهمردم را افزونتر کرد و شعارهایی درباره این پیروزی تازه سر میدادند. پس از آن، به محل مخابرات پلیس حمله کرده، آنجا را ویران ساختند. نیروهای امدادی رژیم آمدند و به روی مردم، آتش گشودند. اما مردم به قرارگاه پلیس هجوم بردند. درگیریهای پراکنده تا نیمه شب ادامه داشت و در این تظاهرات، یک نفر کشته و عدهای هم مجروح شدند. به دنبال حادثه فوق، نیروهای رژیم، برای کنترل اوضاع انفجارآمیز، دست به یک سری اقدامات پیشگیرانه زد[۳][۴].