سیره پیامبر خاتم در خشونت گفتاری در خانواده چیست؟ (پرسش)

سیره پیامبر خاتم در خشونت گفتاری در خانواده چیست؟
موضوع اصلی	بانک جامع پرسش و پاسخ سیره خانوادگی معصومان
مدخل اصلی	نفی خشونت گفتاری در معارف و سیره نبوی
تعداد پاسخ	۱ پاسخ

سیره پیامبر خاتم در خشونت گفتاری در خانواده چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث سیره خانوادگی معصومان است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی سیره خانوادگی معصومان مراجعه شود.

پاسخ نخست

م‍ص‍طف‍ی‌ دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌

آقای دکتر م‍ص‍طف‍ی‌ دل‍ش‍اد ت‍ه‍ران‍ی‌ در کتاب «سیره نبوی» در این‌باره گفته‌ است:

• «خشونت گفتاری: از جمله صورت‌های به شدت نکوهیده خشونت خانوادگی، خشونت گفتاری یا بدزبانی است. تندی و تیزی و درشتی در گفتار، به کار گرفتن واژه‌های زشت به منظور تحقیر و آزار، گزندگی در بیان، استفاده از داد و فریاد، نسبت ناروا دادن، ناسزا گفتن و... همه در راه و رسم نبوی مطرود و ممنوع است و پیامبر اکرم (ص) نسبت به این موارد سخت حساسیت نشان داده است. از جابر بن عبدالله انصاری روایت شده است که رسول خدا (ص) فرمود: «‏أَ لَا أُخْبِرُكُمْ‏ بِشِرَارِ رِجَالِكُمْ‏ قُلْنَا بَلَى يَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ إِنَّ مِنْ شِرَارِ رِجَالِكُمُ الْبَهَّاتَ الْجَرِي‏ءَ الْفَحَّاشَ...».

آزار دادن یکدیگر در خانواده با زبان، به هر نحوی، در آموزه‌های نبوی به شدت نفی شده است، چنان‌که پیامبر اکرم (ص) می‌فرمود: «أَيُّمَا امْرَأَةٍ آذَتْ زَوْجَهَا بِلِسَانِهَا لَمْ‏ يَقْبَلِ‏ اللَّهُ‏ مِنْهَا صَرْفاً وَ لَا عَدْلًا وَ لَا حَسَنَةً مِنْ عَمَلِهَا حَتَّى تُرْضِيَهُ وَ إِنْ صَامَتْ نَهَارَهَا وَ قَامَتْ لَيْلَهَا وَ أَعْتَقَتِ الرِّقَابَ وَ حَمَلَتْ عَلَى جِيَادِ الْخَيْلِ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ كَانَتْ أَوَّلَ مَنْ يَرِدُ النَّارَ وَ كَذَلِكَ الرَّجُلُ إِذَا كَانَ لَهَا ظَالِماً».

بدزبانی در روابط دو همسر تعرضی است که موجب خدشه‌دار شدن روح و جان آنان می‌شود و چه‌بسا زخم حاصل از آن سالیان سال بماند. به بیان علی (ع): «رُبَّ كَلَامٍ‏ كَلَّامٌ».

مشخص است که زندگی خانوادگی با وجود چنین عوارضی تا چه اندازه سخت و ناگوار خواهد بود. امام صادق (ع) فرموده است: «ثَلَاثَةٌ تُكَدِّرُ الْعَيْشَ‏ السُّلْطَانُ الْجَائِرُ وَ الْجَارُ السَّوْءُ وَ الْمَرْأَةُ الْبَذِيَّةُ».

بدزبانی چنان تیره‌کننده زندگی است که حتی خوبی‌های بدزبان را محو می‌کند و زحمات او را زایل می‌سازد و روابط زن و مرد را به تباهی می‌کشاند و موجب واکنش‌های منفی می‌شود.

معمول چنین است که بدزبانی، طرف مقابل را به واکنشی از جنس ناسزاگویی می‌کشاند، ولی آموزه‌های نبوی این است که در چنین شرایطی نیز فرد به تقابل کشیده نشود و با واکنش نیکو مقابله نماید. امام کاظم (ع) فرموده است: «- لَمَّا رَأَی رَجُلَيْنِ يَتَسَابَّانِ - فَقَالَ الْبَادِي مِنْهُمَا أَظْلَمُ وَ وِزْرُهُ وَ وِزْرُ صَاحِبِهِ عَلَيْهِ مَا لَمْ يَتَعَدَّ الْمَظْلُومُ‏».

سزاوار آن است که در هر شرایطی، زبان پاس داشته شود و زن و مرد آن را به بدی نیالایند و زندگی این جهانی و آن جهانی خود را تیره نسازند. مُعاذ بن جَبَل گوید: در سفری با پیامبر از حضرتش درباره آن‌چه به بهشت می‌برد و از آتش دور می‌گرداند، سؤال کردم. حضرت فرمود: «لَقَدْ سَأَلْتَ‏ عَنْ‏ عَظِيمٍ‏ [ثُمَّ أَخْبَرَهُ عَمَّا سَأَلَ عَنْهُ]... ثُمَّ قَالَ أَ لَا أُخْبِرُكَ‏ بِمِلَاكِ‏ ذَلِكَ‏ كُلِّهِ‏».

مُعاذ گوید: عرض کردم: چرا، ای رسول خدا! پیامبر به زبان خود اشاره کرد و فرمود: «كُفَّ عَلَيْكَ‏ هَذَا».

معاذ گوید: عرض کردم: ای پیامبر خدا! آیا ما درباره آن‌چه می‌گوییم مواخذه می‌شویم؟ حضرت فرمود: «وَهَلْ يَكُبُّ النَّاسَ فِي النَّارِ عَلَى وُجُوهِهِمْ - أَوْ قَالَ عَلَى مَنَاخِرِهِمْ - إِلَّا حَصَائِدُ أَلْسِنَتِهِمْ».

پیامدهای خشونت گفتاری و بدزبانی در زندگی این جهانی و آن جهانی چنان سنگین است که رسول خدا (ص) این‌گونه درباره آن هشدار داده است. در برخی خبرها در ماجرای تدفین سعد بن معاذ که اشاره شد، آمده است که او گرفتار خشونت گفتاری و بدزبانی بوده است. از امام صادق (ع) دراین‌باره چنین روایت شده است: «إِنَّ سَعْداً لَمَّا مَاتَ‏ شَيَّعَهُ‏ سَبْعُونَ‏ أَلْفَ‏ مَلَكٍ‏ فَقَامَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) عَلَى قَبْرِهِ فَقَالَ وَ مِثْلُ سَعْدٍ يُضَمُّ فَقَالَتْ أُمُّهُ هَنِيئاً لَكَ يَا سَعْدُ وَ كَرَامَةً فَقَالَ لَهَا رَسُولُ اللَّهِ يَا أُمَّ سَعْدٍ لَا تَحْتِمِي عَلَى اللَّهِ فَقَالَتْ يَا رَسُولَ اللَّهِ قَدْ سَمِعْنَاكَ وَ مَا تَقُولُ فِي سَعْدٍ فَقَالَ إِنَّ سَعْداً كَانَ فِي لِسَانِهِ غِلَظٌ عَلَى أَهْلِهِ».

خشونت گفتاری و بدزبانی چنان است که رسول خدا (ص) این‌گونه پیروان خود را نسبت به آن هشدار داده است تا ساحت روابط خانوادگی را از آن پاک نمایند و فضای خانواده را با آن هولناک و رنج‌آور نسازند. اَنَس بن مالک از رسول خدا (ص) روایت کرده است که فرمود: «إِنَّ شَرَّ النَّاسِ مَنْزِلَةٌ يَوْمَ القِيَامَةِ مَنْ يُخَافُ لِسَانُهُ أَوْ يُخَافُ شَرُّهُ».

کسی که در خانه با بدزبانی امنیت خانوادگی را می‌گیرد و روح اعضای خانواده را می‌آزارد در چنین جایگاهی است. رسول خدا (ص) در هشداری فرموده است: «فِتْنَةُ اللِّسَانِ‏ أَشَدُّ مِنْ‏ ضَرْبِ‏ السَّيْفِ‏».

با توجه به گزش زبان است که مراقبت از آن و جلوه‌گری‌های آن در هر صورت، حیاتی است. پیامبر اکرم (ص) به پیروان خود می‌آموخت که خشونت گفتاری را به‌طور کامل ترک کنند و نه تنها تندی زبان و پرخاشگری و دشنامگویی را زیر پا بگذارند که حتی از فریاد زدن و بلند سخن گفتن هم بپرهیزند و به هیچ صورتی از صورت‌های خشونت گفتاری آلوده نباشند. آن حضرت می‌فرمود: «إِنَّ اللهَ عَزَّ وَجَلَّ يَكْرَهُ مِنَ الرِّجَالِ الرَّفِيعَ الصَّوْتِ وَيُحِبُّ الْخَفِيضَ مِنَ الصَّوْتِ».

خداوند در سخن گفتن نیز ملایمت را می‌پسندد و آرام بیان کردن را خوش دارد و از داد و فریاد بیزار است. در حدیثی دیگر از رسول خدا (ص) آمده است: «إِنَّ‏ اللَّهَ‏ يُحِبُّ‏ الصَّوْتَ‏ الْخَفِيضَ‏ وَ يُبْغِضُ الصَّوْتَ الرَّفِيعَ».

صدای بلند و داد و فریاد نزد خداوند چنان زشت شمرده شده است که در قرآن کریم از آن با تعبیری سخت هشداردهنده چنین آمده است: ﴿وَاقْصِدْ فِي مَشْيِكَ وَاغْضُضْ مِنْ صَوْتِكَ إِنَّ أَنْكَرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِيرِ﴾.

در منطق دین هرگونه بدزبانی، هرچند فقط به صورت بالا بردن صدا باشد، ممنوع است، و خداوند آن را زشت و نکوهیده معرفی کرده است. بنابراین پرهیز از بدزبانی و جلوگیری از هرگونه جلوه آن از امور اساسی در زندگی و سلامت فرد و خانواده است؛ هرچند غرولند زیر لب باشد، و یا تعابیری که آرام به زبان آید ولی گزنده باشد و از خشونت گفتاری برآید. جمیل بن دراج از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: «أَيُّمَا امْرَأَةٍ قَالَتْ لِزَوْجِهَا مَا رَأَيْتُ‏ قَطُّ مِنْ‏ وَجْهِكَ‏ خَيْراً فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهَا».

معلوم است که پاسداشت زبان تا چه حد لازم است، و اینکه هنگام اختلاف و بروز مشکلات زندگی و در وقت خشم نباید این پاسداشت سست گردد و سخنانی بر زبان آید که نباید؛ و لازم است آفات گوناگون زبان در روابط خانوادگی که هریک نمودی از خشونت گفتاری است شناخته شود و از آنها پرهیز گردد؛ جلوه‌هایی چون: دشنام‌دهی، ناسزاگویی، مسخره کردن، سرزنش نمودن، بهتان زدن، لعنت کردن، منت گذاشتن، مشاجره نمودن و... که به مواردی از آنها اشاره می‌شود.

• دشنام‌دهی و ناسزاگویی: زشت‌گویی، دشنام‌دهی و ناسزاگویی راه و رسمی غیر انسانی است و آنکه اهل انسانیت باشد و کرامت انسانی خود را زیر پا نگذاشته باشد، بدین راه و رسم تن نمی‌دهد، چنان‌که در بیان علی (ع) آمده است: «سُنَّةُ اللِّئَامِ‏ قُبْحُ‏ الْكَلَامِ‏».

دشنام‌دهی و ناسزاگویی از هر سو که باشد موجب تخریب روابط زن و مرد و مایه کدورت میان آنان است و به جد باید از آن پرهیز شود. مردی نزد رسول خدا (ص) آمد و از حضرت خواست تا او را سفارشی کند. پیامبر (ص) فرمود: «لَا تَسُبُّوا النَّاسَ‏ فَتَكْتَسِبُوا الْعَدَاوَةَ بَيْنَهُمْ‏».

و از امیرمؤمنان علی (ع) وارد شده است: «إِيَّاكَ‏ وَ مُسْتَهْجَنَ‏ الْكَلَامِ‏ فَإِنَّهُ يُوغِرُ الْقُلُوبَ».

دشنام‌دهی و ناسزاگویی نشانه بیماری دل و گندیدگی درون آدمی است، و زندگی خانوادگی را به تباهی و آخرت آدمی را به نابودی می‌کشاند. در حدیث نبوی آمده است: «سَبَّابُ الْمُؤْمِنِ كَالْمُشْرِفِ‏ عَلَى‏ الْهَلَكَةِ».

زشت‌گویی همان‌طور که خود از جنس گنداب است، زن یا مرد متصف به آن را نیز در گنداب فرومی‌برد، و خداوند از چنین گندابی بیزار است و این بیزاری موجب حرمان آدمی از برکت الهی است. امام باقر (ع) فرموده است: «إِنَّ‏ اللَّهَ‏ يُبْغِضُ‏ الْفَاحِشَ‏ الْمُتَفَحِّشَ‏».

از عایشه نقل شده است که مردی نزد پیامبر (ص) آمد و اجازه ورود خواست. رسول خدا (ص) فرمود: چه خویشاوند بدی! [عایشه برخاست و به اتاق رفت]. رسول خدا (ص) به آن مرد اجازه ورود داد. چون مرد داخل شد، رسول خدا (ص) با خوش‌رویی با او به صحبت کردن پرداخت تا آنکه صحبت‌هایش تمام شد و بیرون رفت. عایشه گوید: به پیامبر گفتم: ای رسول خدا (ص) با اینکه آن مرد چنان فردی بود که شما درباره‌اش آن سخن را فرمودی، باز با خوش‌رویی با او برخورد کردی؟ پیامبر فرمود: «یَا عَائِشَةُ، إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْفَاحِشَ الْمُتَفَحِّشَ».

سیره رسول خدا (ص) چنین بود که هرگز به هیچ‌کس دشنام نداد و ناسزا نگفت و صدا بر کسی بلند ننمود، چنان‌که در خبر عایشه آمده است: «لَمْ يَكُنْ [النَّبِيُّ (ص)] فَاحِشًا، وَلاَ مُتَفَحِّشًا، وَلاَ صَخَّابًا».

دشنام‌دهی و ناسزاگویی در راه و رسم نبوی کاملا مطرود اعلام شده است و تربیت‌شدگان این راه و رسم، آن را پاس می‌داشتند و هیچ حریمی را نمی‌شکستند، تا چه رسد به نزدیک‌ترین اشخاص. در منطق دین، دشنام‌دهی و ناسزاگویی حتی به دشمن در حال جنگ نیز مجاز نیست. امیرمؤمنان علی (ع) وقتی شنید گروهی از یاران او شامیان را در جنگ صفین دشنام می‌گویند، فرمود: «إِنِّي‏ أَكْرَهُ‏ لَكُمْ‏ أَنْ‏ تَكُونُوا سَبَّابِينَ‏ وَ لَكِنَّكُمْ لَوْ وَصَفْتُمْ أَعْمَالَهُمْ وَ ذَكَرْتُمْ حَالَهُمْ كَانَ أَصْوَبَ فِي الْقَوْلِ وَ أَبْلَغَ فِي الْعُذْرِ وَ قُلْتُمْ مَكَانَ سَبِّكُمْ إِيَّاهُمْ اللَّهُمَّ احْقِنْ دِمَاءَنَا وَ دِمَاءَهُمْ وَ أَصْلِحْ ذَاتَ بَيْنِنَا وَ بَيْنِهِمْ وَ اهْدِهِمْ مِنْ ضَلَالَتِهِمْ حَتَّى يَعْرِفَ الْحَقَّ مَنْ جَهِلَهُ وَ يَرْعَوِيَ‏ عَنِ الْغَيِّ وَ الْعُدْوَانِ مَنْ لَهِجَ بِه‏».

ناسزاگویی فاقد هرگونه منطقی است و به هیچ وجه قابل دفاع نیست، و خداوند حتی از ناسزاگویی به بت‌ها نهی کرده است: ﴿وَلَا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْوًا بِغَيْرِ عِلْمٍ﴾. رسول خدا (ص) در روز جنگ بدر از دشنام دادن به کشته‌شدگان مشرکان در بدر نهی کرد و فرمود: «لَا تَسُبُّوا هَؤُلَاءِ فَإِنَّهُ‏ لَا يَخْلُصُ‏ إِلَيْهِمْ‏ شَيْ‏ءٌ مِمَّا تَقُولُونَ‏ وَ تُؤْذُونَ الْأَحْيَاءَ إِلَّا أَنَّ الْبَذَاءَ لُؤْمٌ».

دشنام‌دهی و ناسزاگویی تا بدان پایه نکوهیده است که پیامبر اکرم (ص) فرموده است: «الْجَنَّةُ حَرَامٌ‏ عَلَى‏ كُلِّ‏ فَاحِشٍ‏ أَنْ‏ يَدْخُلَهَا».

• مسخره کردن: از زشت‌ترین جلوه‌های خشونت گفتاری و بدزبانی، مسخره کردن است؛ و اگر میان زن و مرد پیدا شود، چه انتظاری برای دوستی، مهربانی، همدلی و همراهی می‌توان داشت؟ به تعبیر امام صادق (ع): «لَا يَطْمَعَنَّ‏ الْمُسْتَهْزِئُ‏ بِالنَّاسِ‏ فِي‏ صِدْقِ‏ الْمَوَدَّةِ».

همسرانی که به تمسخر یکدیگر یا وابستگان و نزدیکان و یا فرهنگ و آداب‌ورسوم یکدیگر می‌پردازند، توجه ندارند که چه بنیانی را تخریب می‌کنند و چه گیاهان هرزی را در درون یکدیگر می‌کارند. تمسخر در این جهت است که طرف مقابل خوار گردد و تحقیر شود، دهانش بسته شود و سکوت اختیار کند، احساس کهتری به او القا شود، تسلیم و رام گردد و مطیع شود؛ و این شیوه، شیوه ستمگران کوته‌بین است. خداوند در قرآن کریم از مسخره کردن به شدت نهی کرده و فرموده است: ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا يَسْخَرْ قَوْمٌ مِنْ قَوْمٍ عَسَى أَنْ يَكُونُوا خَيْرًا مِنْهُمْ وَلَا نِسَاءٌ مِنْ نِسَاءٍ عَسَى أَنْ يَكُنَّ خَيْرًا مِنْهُنَّ وَلَا تَلْمِزُوا أَنْفُسَكُمْ وَلَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ بِئْسَ الِاسْمُ الْفُسُوقُ بَعْدَ الْإِيمَانِ وَمَنْ لَمْ يَتُبْ فَأُولَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ﴾.

• سرزنش نمودن: سرزنش کردن یکدیگر و زبان گشودن به بیان اشتباهات هم و ابراز آن چیزی که یکی از اعضای خانواده انجام داده و خود درصدد اصلاح آن برآمده است و تمایل ندارد که گفته شود، از جمله صورت‌های زشت و مخرب خشونت گفتاری و بدزبانی است. رسول خدا (ص) برای نشان دادن نکوهیدگی این عمل و پرهیز دادن از آن فرموده است: «‏مَنْ‏ أَذَاعَ‏ فَاحِشَةً كَانَ‏ كَمُبْتَدِئِهَا وَ مَنْ عَيَّرَ مُؤْمِناً بِشَيْ‏ءٍ لَمْ يَمُتْ حَتَّى يَرْكَبَهُ».

سیره پیامبر اکرم (ص) چنین بود که هرگز کسی را سرزنش نمی‌کرد، حتی آنان را که زشت‌ترین سخنان را به وی گفتند و سرزنش‌ها کردند. ابو جری جابر بن سلیم گوید: مردی را دیدم که مردم از سرچشمه اندیشه‌اش سیراب می‌شدند و هر سخنی که از دهانش خارج می‌شد، مردم آن را می‌قاپیدند. از آنان پرسیدم: این مرد کیست؟ گفتند: او پیامبر خدا (ص) است... به او گفتم: مرا سفارشی فرمایید. فرمود: «"لَا تَسُبَّنَّ أَحَدًا" قَالَ: فَمَا سَبَبْتُ بَعْدَهُ حُرًّا، وَلَا عَبْدًا، وَلَا بَعِيرًا، وَلَا شَاةً، قَالَ: "وَلَا تَحْقِرَنَّ شَيْئًا مِنَ الْمَعْرُوفِ... وَإِنِ امْرُؤٌ شَتَمَكَ وَعَيَّرَكَ بِمَا يَعْلَمُ فِيكَ، فَلَا تُعَيِّرْهُ بِمَا تَعْلَمُ فِيهِ، فَإِنَّمَا وَبَالُ ذَلِكَ عَلَيْهِ».

پیامبر اکرم (ص) در خانواده هرگز زبان به بیان اشتباهات کسی نگشود و هیچ‌یک از اعضای خانواده را سرزنش ننمود، چنان‌که در خبر انس بن مالک آمده است.

• بهتان زدن: نسبت دروغ به یکدیگر دادن و افترا بستن از دیگر جلوه‌های زشت و مخرب خشونت گفتاری و بدزبانی است که قرآن کریم آن را چنین تصویر کرده است: ﴿وَالَّذِينَ يُؤْذُونَ الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ بِغَيْرِ مَا اكْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتَانًا وَإِثْمًا مُبِينًا﴾. همسرانی که به سبب کج‌خلقی، بدفهمی، سوءظن، تربیت غلط، تعصب نابجا و... به یکدیگر افترا می‌بندند، خود را اسیر و دربند نکوهیده‌ترین خشونت گفتاری می‌کنند و روابط نیک میان خود را تباه می‌سازند و عذابی سخت را برای خود تدارک می‌کنند، چنان‌که رسول خدا (ص) فرموده است: «‏مَنْ‏ بَهَتَ‏ مُؤْمِناً أَوْ مُؤْمِنَةً أَوْ قَالَ فِيهِ مَا لَيْسَ فِيهِ- أَقَامَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى تَلٍّ مِنْ نَارٍ- حَتَّى يَخْرُجَ مِمَّا قَالَ فِيهِ».

در منطق پیشوایان دین، بهتان زدن چنان آسیب‌زاست که امیر مؤمنان علی (ع) درباره آن فرموده است: «لَا قِحَةَ كَالْبُهْتِ‏».

برخی بهتان‌ها آن‌قدر وقاحت دارد که سخن گفتن از آن نیز سنگین است. پیامبر اکرم (ص) درباره چنین مواردی فرموده است: «مَنْ‏ قَذَفَ‏ امْرَأَتَهُ‏ بِالزِّنَا خَرَجَ‏ مِنْ‏ حَسَنَاتِهِ‏ كَمَا تَخْرُجُ الْحَيَّةُ مِنْ جِلْدِهَا وَ كُتِبَ لَهُ بِكُلِّ شَعْرَةٍ عَلَى بَدَنِهِ أَلْفُ‏ خَطِيئَةٍ».

• لعنت کردن: گشودن زبان به لعن و نفرین در خانواده نسبت به هرکسی مطرود است، و در نگاه نبوی چنان نکوهیده شمرده شده که رسول خدا (ص) فرموده است: «لَعْنُ‏ الْمُؤْمِنِ‏ كَقَتْلِهِ‏»؛ «لَا يَكُونُ المُؤْمِنُ لَعَّانًا».

پیامبر اکرم (ص) مکرر سفارش می‌کرد که اعضای خانواده به سبب مسائل و مشکلات پیش آمده، زبان به لعن و نفرین نگشایند، چنان‌که می‌فرمود: «لَا تَدْعُوا عَلَى أَنْفُسِكُمْ، وَلَا تَدْعُوا عَلَى أَوْلَادِكُمْ، وَلَا تَدْعُوا عَلَى أَمْوَالِكُمْ، لَا تُوَافِقُوا مِنَ اللَّهِ سَاعَةً يُسْأَلُ فِيهَا عَطَاءً فَيَسْتَجِيبَ لَكُمْ».

رسول خدا (ص) در شرایط سخت زندگی نیز سفارش می‌کرد که اعضای خانواده زبان به لعن و نفرین نگشایند، چنان‌که فرموده است: «لَا تَمَنَّوْا هَلَاكَ شَبَابِكُمْ، وَإِنْ كَانَ فِيهِمْ غَرَامٌ».

• منّت گذاشتن: منّت گذاشتن همسران بر یکدیگر و بر فرزندانشان، صورتی از خشونت گفتاری و بدزبانی و عامل تباهی نیکی و خدمتگزاری است. در اداره خانواده جایی بر منت‌گذاری نیست و اگر راه آن گشوده شود، روابط لطیف میان زن و مرد و فرزندان را به شدت آسیب می‌زند. امیرمؤمنان علی (ع) در آموزه‌های مدیریتی خود فرموده است: «وَ إِيَّاكَ‏ وَ الْمَنَّ‏ عَلَى‏ رَعِيَّتِكَ‏ بِإِحْسَانِكَ‏ أَوِ التَّزَيُّدَ فِيمَا كَانَ مِنْ فِعْلِكَ... فَإِنَّ الْمَنَّ يُبْطِلُ الْإِحْسَانَ وَ التَّزَيُّدَ يَذْهَبُ بِنُورِ الْحَقِّ».

برای حفظ روابط مطلوب خانوادگی لازم است از منت‌گذاری علی‌رغم خدمات و زحماتی که زن و مرد متحمل می‌شوند، پرهیز شود تا شیرینی آن به تلخی نگراید و پاداش آخرتی آن تباه نشود؛ به بیان علی (ع): «أَحْيُوا الْمَعْرُوفَ بِإِمَاتَتِهِ فَإِنَّ‏ الْمِنَّةَ تَهْدِمُ‏ الصَّنِيعَةَ».

ادب انسانی حکم می‌کند که زن و مرد خوبی و لطف و خدمت دیگری را به خود فراموش نکنند و آن را پیوسته در نظر داشته باشند، و خوبی و لطف و خدمت خود را فراموش کنند و از اینکه پیوسته آن را در نظر آورند و به رخ دیگری بکشند پرهیز نمایند. امیر بیان علی (ع) در آموزه‌ای والا فرموده است: «إِذَا صُنِعَ‏ إِلَيْكَ‏ مَعْرُوفٌ‏ فَاذْكُرْ، إِذَا صَنَعْتَ‏ مَعْرُوفاً فَانْسَهُ‏».

خوبی و لطف و خدمت آن زمان ماهیت خود را حفظ می‌کند که از منت گذاشتن عاری باشد: «مِلَاكُ‏ الْمَعْرُوفِ‏ تَرْكُ‏ الْمَنِّ‏ بِهِ‏».

• مشاجره نمودن: مشاجره میان همسران از موارد برجسته و رایج خشونت گفتاری و بدزبانی است که با آن حقی اثبات نمی‌شود و جز دامن زدن به تیرگی روابط ثمری ندارد. امیرمؤمنان علی (ع) درباره آن فرموده است:«الْمُخَاصَمَةُ تُبْدِي‏ سَفَهَ‏ الرَّجُلِ‏ وَ لَا تَزِيدُ فِي حَقِّهِ».

رسول خدا (ص) هرگز مشاجره نمی‌کرد و هرگاه برخی همسران آن حضرت به مشاجره با وی می‌پرداختند، پیامبر (ص) سکوت اختیار می‌کرد و با آنان مقابله نمی‌نمود. موارد یادشده نمونه‌هایی از بدزبانی است که در راه و رسم نبوی به شدت منع شده است و با وجود آنها زندگی خانوادگی، رنگ سرزندگی نمی‌یابد و روابط اعضای خانواده به سامان نمی‌آید.»

منبع‌شناسی جامع سیره خانوادگی معصومان

• کتاب‌شناسی سیره خانوادگی معصومان؛
• مقاله‌شناسی سیره خانوادگی معصومان؛
• پایان‌نامه‌شناسی سیره خانوادگی معصومان.