لعنت بر یزید
مقدمه
از سنّت‌های شیعی، فرستادن درود و سلام بر حسین (ع) و لعنت بر قاتلان او هنگام آب نوشیدن است. لعن به معنای طرد از رحمت و دور کردن است. عرب، هرگاه کسی تمرّد می‌کرد، او را از خود طرد می‌کردند تا گناهان او دامن‌گیرشان نشود[۱].
امام صادق (ع)، به نقل داود رقّی، آب خواست و نوشید و چشمانش اشکبار شد، سپس فرمود: لعنت خدا بر قاتل حسین، هرگز بنده‌ای نیست که آب بنوشد و حسین را یاد کند و قاتل او را لعنت کند، مگر آنکه خداوند، برای او صد هزار حسنه می‌نویسد و صد هزار سیّئه از او محو می‌کند: « وَ مَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَکَرَ الْحُسَیْنَ (ع) وَ أَهْلَ بَیْتِهِ وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا کَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ حَطَّ عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَیِّئَةٍ»[۲]. و این، جزء فرهنگ عاشورایی مردم شده است و بر سقّاخانه‌ها می‌نویسند: "آبی بنوش و لعنت حق بر یزید کن". لعنت بر یزید و ابن زیاد و شمر و دیگر عاملان و مباشران و زمینه سازان حادثۀ عاشورا و قتل امام حسین (ع) در زیارتنامه‌های متعددی از جمله در زیارت عاشورا و وارث آمده است: «اللَّهُمَّ الْعَنْ يَزِيدَ خَامِساً وَ الْعَنْ عُبَيْدَ اللَّهِ بْنَ زِيَادٍ وَ ابْنَ مَرْجَانَةَ وَ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ شِمْراً وَ آلَ أَبِي سُفْيَانَ وَ آلَ زِيَادٍ وَ آلَ مَرْوَانَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ»[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ مجمع البحرین.
- ↑ اسرار الشهاده، فاضل دربندی، ص۷۷؛ مناقب، ابن‌شهرآشوب، ج۴، ص۸۷.
- ↑ زیارت عاشورا، مفاتیح الجنان، ص۴۵۸.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۴۲۲.