منصب نوکری

مقدمه

منصب نوکری عنوانی است که مداحان و روضه‌خوانان، از روی عشق و علاقه، به مولایشان اباعبدالله (ع) به کار و شغل خود می‌دهند و به آن افتخار می‌کنند و امام حسین (ع) را ارباب و خود را نوکر به حساب می‌آورند و این نوکری را با پادشاهی عوض نمی‌کنند. شایسته آن است که این نوکری، خلوص و حقیقت داشته باشد و صرف ادّعا نباشد، حقیقت آن وقتی است که میان نوکر و ارباب، اطاعت از یک سو و لطف از سوی دیگر باشد. مرحوم محدث نوری گوید: "به مجرّد ذکر فضایل و مناقب و حالات و مصائب حضرت سیدالشهدا (ع) کسی سمت چاکری و منصب نوکری آن حضرت را پیدا نخواهد کرد.... روضه‌خوان آنگاه در قطار چاکران آن حضرت در آید که آنچه گوید، برای حقّ عزّ و جل و ادای حقّ و اولیائش (ع) باشد؛ و الا کاسبی خواهد بود که آن فضایل و مناقب را سرمایه نموده و به آن مشغول تجارت شده، ابداً حقی به کسی ندارد".

منابع

• محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا