نص‌گرایی از منظر روش اجتهادی در روش‌شناسی فقه سیاسی به چه معناست؟ (پرسش)
| نص‌گرایی از منظر روش اجتهادی در روش‌شناسی فقه سیاسی به چه معناست؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ فقه سیاسی |
| مدخل اصلی | نص‌گرایی |
| تعداد پاسخ | ۱ پاسخ |
نص‌گرایی از منظر روش اجتهادی در روش‌شناسی فقه سیاسی به چه معناست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث فقه سیاسی است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی فقه سیاسی مراجعه شود.
پاسخ نخست
آقایان دکتر اصغرآقا مهدوی و حجت الاسلام سید محمد صادق کاظمی در کتاب «کلیات فقه سیاسی» در این‌باره گفته‌‌اند:
«شیعه تنها راه سعادت را تلقی همه آنچه مربوط به زندگی بشری است، از دین می‌داند. این نگاه البته در میان نحله‌های عامه نیز وجود دارد؛ اما ضعف منابع روایی در میان ایشان، منابعی چون قیاس و استحسان را جایگزین کرده است. غنای منابع روایی شیعیان در کنار بنیان‌های اعتقادی ایشان سبب شد که توجه به روش‌های دیگر در کنار نص بسیار کم‌رنگ شود. اهمیت و ضرورت مواجهه با نص در نگرش‌های فقهی شیعه سبب شد که علومی چون رجال و درایه شکل گیرد و بسیار گسترده و پر حجم شود. این دو علم در نهایت وظیفه تعیین روایات مورد اعتماد از غیر آن را دارد. نص‌گرایی در روش اجتهادی به معنای آن است که آن‌گاه که نصی در تعیین حکم موضوعی وجود دارد، رجوع به منابع دیگر صحیح نیست. محوریت نص در روش اجتهادی سنتی به معنای مخالفت با عقل‌گرایی تلقی نمی‌شود؛ زیرا عقل نیز یکی از منابع اربعه کشف احکام است که جایگاه آن در استنباط احکام با عنوان ملازمات عقلیه در علم اصول بررسی شده است»[۱]
منبع‌شناسی جامع فقه سیاسی
پانویس
- ↑ مهدوی و کاظمی، کلیات فقه سیاسی، ص ۷۰.