توسل در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

شمار روایاتی که [[دعوت]] به [[دعا]] و [[توسل]] و [[شفاعت]] و [[زیارت]] و امثال آن دارند، فراتر از حوصله این نوشتار است؛ مانند:

#امام سجاد{{ع}} در جای دیگری از [[صحیفه سجادیه]] با تصریح به شفاعت و [[استمداد]] از شفاعت [[محمد و آل محمد]]{{صل}}، می‌گوید: «من با [[اعتماد]] به [[کردار]] شایسته‌ای که آن را از پیش فرستاده باشم، یا با [[امید]] شفاعت یکی از [[مخلوقات]] نیامده‌ام؛ مگر با امید به شفاعت [[محمد]] و [[اهل بیت]] ایشان، که [[صلوات]] و [[درود]] تو بر او و آنان باد.»..<ref>الصحیفة السجادیة، ص۲۳۶.</ref>.

افزون بر [[امامیه]]، منابع [[عامه]] نیز توسل را به عنوان [[آموزه‌های قرآنی]] و [[نبوی]] بازتابانده‌اند؛ مانند: در ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ}}<ref>«آنگاه آدم از پروردگارش کلماتی فرا گرفت و (پروردگار) از او در گذشت که او بسیار توبه‌پذیر بخشاینده است» سوره بقره، آیه ۳۷.</ref> بسیاری از برجسته‌ترین [[محدثین]] عامه معتقدند مقصود از کلماتی که [[آدم]] به آنها توسل جست و به سوی خدا [[توبه]] کرد، اسامی اهل بیت بود؛ مانند: [[سیوطی]]<ref>الدر المنثور، ج۱، ص۶۱.</ref> [[حاکم حسکانی]]<ref>شواهد التنزیل، ج۱، ص۱۰۰.</ref>، [[ابن مغازلی شافعی]]<ref>مناقب ابن المغازلی، ص۱۰۵.</ref>، [[ابن ابی الحدید]]<ref>شرح نهج‌البلاغه، ج۶، ص۳۷۵-۳۷۶.</ref>، [[قلقشندی شافعی]]<ref>اتحاف السائل، ص۸۷.</ref>، [[متقی هندی]]<ref>کنزالعمال، ج۲، ۳۵۹.</ref>، [[شرف‌الدین موصلی]]<ref>مناقب آل محمد، ص۲۱۶.</ref>، [[قندوزی حنفی]]<ref>ینابیع المودة، ج۱، ص۲۸۸.</ref>.

{{پانویس}}

[[رده:توسل]]