دلهم در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[روز عاشورا]] پس از [[صف‌آرایی]] دو [[سپاه]]، [[امام]] او را بر جناح راست سپاه خود [[نصب]] کرد.

# [[امام]] از [[زهیر]] جهت [[یاری]] [[دعوت]] کرد و او با [[تشویق]] همسرش، به [[خدمت]] امام رسیده در زمره سعادت‌مندان [[تاریخ]] قرار گرفت. این در حالی است که امام از افراد دیگری همانند [[عبیدالله حر جعفی]] نیز دعوت کرد، ولی آنان [[توفیق]] چنین سعادتی را نیافتند. وی به جای جان‌نثاری در رکاب امام، اسب خود را به امام پیشکش کرد. امام نیز فرمودند: تو که جانت را از ما دریغ میداری ما نیازی به اسب تو نداریم<ref>انساب الاشراف، ۳۹، ص۱۷۴.</ref>. زهیر و نیز پسر عموی او [[سلمان بن مضارب بجلی]] که او نیز در کربلا به [[شهادت]] رسید، [[سعادت]] و [[عاقبت به خیری]] خود را مدیون دلهم می‌باشند،؛ چراکه اگر هشدار و تشویق دلهم نبود زهیر و پس از او سلمان، توفیق [[حضور امام]] را پیدا نمی‌کردند تا خود را در صفای نگاه و [[کلام امام]] شست و شو دهند و به [[حیات]] [[جاودانه]] [[دست]] یابند.

# [[سخن]] و عمل دلهم، بر اساس [[احساس]] تکلیفی بود که تشخیص داده بود و هیچ چیز دیگر در آن دخالت نداشت. کاری که او در آن لحظه [[تاریخی]] انجام داد با اقدامی که [[طوعه]] و [[همسر]] [[میثم تمار]] و [[ماریه]] در [[کوفه]] و [[بصره]] انجام دادند بسیار شباهت دارد. همه اینها در جو و فضایی به [[دفاع از حق]] و [[اهل بیت]]{{عم}} برخاستند، که [[اکثریت]] مردان و [[زنان]]، گرفتار [[ترس]] و [[انفعال]] شده بودند و [[قادر]] نبودند [[تصمیم]] [[درستی]] بگیرند و بدون مصلحت‌های [[سیاسی]] و [[دنیایی]] [[دست]] به اقدامی بزنند. اگر زنان [[عاشورایی]] یاد شده نیز میخواستند بر اساس مصلحت‌های دنیایی تصمیم بگیرند و محاسبات و ملاحظاتی چون [[قدرت]] [[امویان]]، کم‌شماری [[یاران امام حسین]]{{ع}} و پرشماری [[یاران]] [[یزید]] را در نظر بگیرند، دست‌کم باید همانند اکثریت مردان و زنان کوفه [[سکوت]] می‌کردند و خود را از معرکه کنار میکشیدند، اما آنان برخلاف جوّ زمانه [[مسئولیت]] خود را شناخته بدان عمل کردند.