انفال در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

انفال در لغت (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۳۴

۶ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲

جز

وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم

دیداریویکی‌متن

HeydariBot

۱۱۸٬۲۸۱

ویرایش

@@ خط ۷: / خط ۷: @@
 }}
-==مقدمه==
+== مقدمه ==
-[[انفال]] از ریشه «نفل» به معنای زیاده است و به مطلق [[غنیمت]] [[جنگی]] نیز اطلاق می‌شود<ref>ابن اثیر، النهایه، طریحی، مجمع البحرین، ماده نفل.</ref>. در [[روایات اهل بیت]] انفال به معنای [[اموال]] خاص [[رسول خدا]]{{صل}} و [[امام]] [[معصوم]]{{عم}} به کار رفته است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۵۳۹، ح۳؛ عیاشی، محمد بن مسعود، تفسیر العیاشی، ج۲، ص۴۷، ح۷.</ref>. انفال در اصطلاح [[فقه شیعه]]، چیزی است که [[امام علی]]{{ع}} به سبب [[امامت]] مالک آن می‌شود و موارد آن عبارتنداز: زمین‌هایی که بدون [[جنگ]] به [[تصرف]] [[مسلمانان]] در می‌آید (فیء)، زمین‌های موات، وسط دره‌ها، جنگل‌ها و سر کوه‌ها و هر آن‌چه در آنها وجود دارد، آبادی‌هایی که صاحب ندارند، [[صفایا]] و [[قطایع]] [[ملوک]]، [[غنایم]] [[جهاد]] خودسرانه، [[ارث]] بدون [[وارث]]، [[معادن]] و دریاها (بنا بر قولی)<ref>نجفی، محمد حسن، جواهر الکلام، ج۶، ص۶۸ به بعد.</ref>.
+[[انفال]] از ریشه «نفل» به معنای زیاده است و به مطلق [[غنیمت]] [[جنگی]] نیز اطلاق می‌شود<ref>ابن اثیر، النهایه، طریحی، مجمع البحرین، ماده نفل.</ref>. در [[روایات اهل بیت]] انفال به معنای [[اموال]] خاص [[رسول خدا]] {{صل}} و [[امام]] [[معصوم]] {{عم}} به کار رفته است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۵۳۹، ح۳؛ عیاشی، محمد بن مسعود، تفسیر العیاشی، ج۲، ص۴۷، ح۷.</ref>. انفال در اصطلاح [[فقه شیعه]]، چیزی است که [[امام علی]] {{ع}} به سبب [[امامت]] مالک آن می‌شود و موارد آن عبارتنداز: زمین‌هایی که بدون [[جنگ]] به [[تصرف]] [[مسلمانان]] در می‌آید (فیء)، زمین‌های موات، وسط دره‌ها، جنگل‌ها و سر کوه‌ها و هر آن‌چه در آنها وجود دارد، آبادی‌هایی که صاحب ندارند، [[صفایا]] و [[قطایع]] [[ملوک]]، [[غنایم]] [[جهاد]] خودسرانه، [[ارث]] بدون [[وارث]]، [[معادن]] و دریاها (بنا بر قولی)<ref>نجفی، محمد حسن، جواهر الکلام، ج۶، ص۶۸ به بعد.</ref>.
-در [[فقه اهل سنت]]، چنین اصطلاحی برای اموال [[حکومتی]] وجود ندارد و انفال به معنای غنایم یا اعطای مقداری از غنیمت به دیگران با منظور تحریک بر جهاد، به کار رفته است. [[تشریع قانون]] انفال در [[اسلام]] به [[سال دوم هجری]] باز می‌گردد. در این سال پس از آن‌که به [[حکم]] [[آیه]] {{متن قرآن|فَكُلُوا مِمَّا غَنِمْتُمْ حَلَالًا طَيِّبًا وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«از آنچه غنیمت گرفته‌اید حلال و پاک بخورید و از خداوند پروا کنید، به راستی خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره انفال، آیه ۶۹.</ref> تصرف در [[غنایم جنگی]] در اسلام [[حلال]] شمرده شد، مسلمانان در [[تقسیم غنایم]] [[جنگ بدر]]، [[اختلاف]] کردند. پس از این [[منازعه]]، آیه آغازین [[سوره انفال]] نازل شد و تمام انفال را که غنایم جنگی نیز جزء آن به شمار می‌رفت، به رسول خدا{{صل}} اختصاص داد. آیه چنین است:
+در [[فقه اهل سنت]]، چنین اصطلاحی برای اموال [[حکومتی]] وجود ندارد و انفال به معنای غنایم یا اعطای مقداری از غنیمت به دیگران با منظور تحریک بر جهاد، به کار رفته است. [[تشریع قانون]] انفال در [[اسلام]] به [[سال دوم هجری]] باز می‌گردد. در این سال پس از آن‌که به [[حکم]] [[آیه]] {{متن قرآن|فَكُلُوا مِمَّا غَنِمْتُمْ حَلَالًا طَيِّبًا وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«از آنچه غنیمت گرفته‌اید حلال و پاک بخورید و از خداوند پروا کنید، به راستی خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره انفال، آیه ۶۹.</ref> تصرف در [[غنایم جنگی]] در اسلام [[حلال]] شمرده شد، مسلمانان در [[تقسیم غنایم]] [[جنگ بدر]]، [[اختلاف]] کردند. پس از این [[منازعه]]، آیه آغازین [[سوره انفال]] نازل شد و تمام انفال را که غنایم جنگی نیز جزء آن به شمار می‌رفت، به رسول خدا {{صل}} اختصاص داد. آیه چنین است:
 {{متن قرآن|يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْأَنْفَالِ قُلِ الْأَنْفَالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ}}<ref>«از تو از انفال می‌پرسند بگو: انفال از آن خداوند و پیامبر است پس، از خداوند پروا کنید و میانه خود را سازش دهید و اگر مؤمنید از خداوند و پیامبرش فرمان برید» سوره انفال، آیه ۱.</ref>.