دوران حیرت: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

* برهه‌ای است که [[امام زمان]] {{ع}}، سایه [[پدر]] را از دست داد و خود عهده‌دار [[منصب]] [[امامت]] شد و در [[حقیقت]]، دوران [[غیبت صغری]] را دوره [[حیرت]] و محنت [[شیعیان]] نامیده‌اند<ref>غیبة نعمانی، ص ۱۸۵.</ref>. در این دوران، بر دوستداران [[اهل بیت]] {{عم}} بسیار سخت گذشت. از یک سو فرقه‌ها و نحله‌های گوناگونی پیدا شدند که در رابطه با [[امامت]]، افکار و اندیشه‌های متضادی داشتند و [[مردم]] را به [[شبهه]] و [[تردید]] می‌انداختند و [[شیعیان]]، به دنبال ملجأ و مرجعی می‌گشتند<ref>بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۱۱.</ref>، تا بتوانند در این عرصه خطرناک، در [[پناه]] او بمانند و از افکار و [[اندیشه]] خود به [[دفاع]] برخیزند. از سوی دیگر، [[دشمن]] احساس کرده بود که [[امام یازدهم]] {{ع}} فرزندی دارد، از این‌روی در صدد دستگیری و نابودی وی برآمده بود.

* مجموعه این حوادث، فضای [[حیرت]] و سرگردانی را دوچندان می‌ساخت و به فرموده [[امام رضا]] {{ع}}: "بعد از درگذشت سومین فرزندم [[امام حسن]] {{ع}} [[فتنه]] فراگیر و طاقت‌فرسایی فرا می‌رسد که بسیاری از خوبان و [[نخبگان]] در آن فرو می‌افتند"<ref>غیبة نعمانی، ص ۱۸۰؛ کمال الدین، ص ۳۷۰؛ سفینة البحار، ج ۲، ص ۷۰۳.</ref>. در آن دوران، [[دشمنان]] از هیچ [[تبلیغ]] ناروا و سخت‌گیری کوتاهی نکردند. [[مؤمنان]] بسیاری دچار [[حیرت]] شدند و [[اختلاف]] به اندازه‌ای رسید که به [[نقل]] [[شیخ مفید]]، چهارده انشعاب در [[شیعه]] به وجود آمد که از آن میان، فقط‍‌ سه [[فرقه]] به [[وجود مهدی]] {{ع}} [[یقین]] داشتند. گسترش دامنه [[شبهات]]، [[مؤمنان]] و اندیشورانی را که بر اساس [[تفکر شیعی]]، به [[غیبت]] [[مهدی]] {{ع}} پایبند مانده بودند، به [[نوشتن]] کتاب‌هایی در این موضوع وا داشت<ref>چشم‌به‌راه مهدی، ص ۴۱۳.</ref>. اخباری مربوط‍‌ به بیست سال پیش از شروع [[غیبت کبری]] (در حدود سال ٣٥٢ ه‍‌.ق) وجود دارد که نشان می‌دهد، [[حیرت]] و [[ناامیدی]] از بازگشت سریع [[امام دوازدهم]]، ویژگی بارز محافل [[امامیه]] بوده است. حملات شدید به [[غیبت]] و [[فلسفه]] آن از سوی معتزلیانی چون [[ابوالقاسم]] بلخی<ref>المغنی، ج ۲، ص ۱۷۶.</ref>، و [[زیدیه]] همچون: ابو [[زید]] [[علوی]]<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۱، ص ۱۲۲.</ref> و [[صاحب بن عباد]]، این [[حیرت]] را در میان [[امامیه]]، از نیشابور تا [[بغداد]] گسترش داد، تا آن‌که شماری [[عقاید]] خود را ترک گفتند<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۱، ص ۲ و ۳ و ۱۶.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۳۴.</ref>.

== پرسش مستقیم ==

[[رده:اتمام لینک داخلی]]