ذوالقرنین در معارف مهدیت: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

[[جابر بن عبدالله انصاری]] می‌گوید: [[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: "[[ذوالقرنین]]، بنده‌ای [[شایسته]] بود که [[خداوند]] او را بر بندگانش [[حجت]] قرار داد. وی [[قوم]] خود را به سوی [[خدا]] [[دعوت]] کرد و به [[تقوا]] [[دستور]] داد، ولی آنان بر سرش ضربه‌ای زدند و او مدّتی از آنان پنهان شد، به‌طوری که آنان [[گمان]] بردند که مرده است. پس از مدّتی نزد قومش بازگشت، ولی باز بر سمت دیگر سرش ضربه‌ای زدند. در میان شما شخصی است که به [[سنّت]] [[رفتار]] می‌کند. خدای عزّ و جلّ‌ برای [[ذو القرنین]] در [[زمین]] اقتداری فراهم آورد و از هرچیز، وسیله‌ای برای او قرار داد و او را به شرق و غرب [[جهان]] رساند. [[خداوند]] [[رفتار]] و روش او را پیرامون [[امام غائب]] جاری می‌کند و او را به شرق و غرب [[زمین]] می‌رساند و هیچ آبگاه و منزلی در کوه و بیابان باقی نمی‌ماند که [[ذو القرنین]] بر آن گام نهاده باشد، جز آن‌که او گام می‌نهد. [[خداوند]] برای او گنج‌ها و معادن [[زمین]] را آشکار می‌سازد و با ایجاد [[ترس]] در [[دل]] [[دشمن]]، او را [[یاری]] می‌دهد و [[زمین]] را به وسیله او پر از [[عدل و داد]] می‌کند، چنان‌که قبل از [[قیام]] پر از [[جور]] و [[ستم]] شده است"<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۳۹۴؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۳؛ ارشاد مفید، ص ۳۶۲؛ اعلام الوری، ص ۴۳۰.</ref>.

نام او در [[قرآن کریم]] آمده است<ref>سوره کهف، ۸۳.</ref>. در [[حدیثی]] آمده است که: وی در سن [[دوازده]] سالگی به [[حکومت]] تمامی روی [[زمین]] رسید و سی سال دوران حکومتش بود. وی از [[مردم]] [[روم]] بود. [[پیغمبر]] نبود، ولی بنده‌ای [[شایسته]] بود که [[خدا]] را [[دوست]] می‌داشت و [[خدا]] نیز او را [[دوست]] داشت. [[خداوند]] ابر را در اختیارش قرار داد که مرکب او بود و اسباب و وسایل خویش فراهم نمود و [[نور]] را برایش منبسط‍‌ کرد، که شب و روز نزد او یکسان بود<ref>معارف و معاریف، ج ۵، ص ۵۶۲.</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: [[ذوالقرنین]] مخیر گردید که یکی از دو [[ابر سخت]] و رام را برگزیند. او [[ابر رام]] را برگزید و [[ابر سخت]]، برای [[حضرت صاحب الامر]] {{ع}} [[ذخیره]] شد<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۱؛ اختصاص مفید، ص ۱۹۹.</ref>. [[ذوالقرنین]] با [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} همزمان بود و نخستین دو نفری که در روی [[زمین]] باهم [[مصافحه]] کردند، او و [[ابراهیم]] {{ع}} بودند. شهر اسکندریه را او بنا کرد و مسجدی عظیم در آن ساخت<ref>معارف و معاریف، ج ۵، ص ۵۶۳.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۴۱.</ref>

* [[چه شباهت‌هایی میان فعالیت‌های ذوالقرنین و امام مهدی وجود دارد؟ (پرسش)]]