قرآن در معارف و سیره امام جواد: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

پرسیده شد: ای [[پسر رسول خدا]]، [[برتری]] یکی از آن دو نفر را پیش [[مردم]] شناختیم؛ پس نزد [[خدا]] برتری به چیست؟

[[انسانی]] گرفتار و در [[فکر]] باز کردن گره‌های [[کور]] [[اقتصادی]] است. [[خواب]] و [[آسایش]] از او گرفته شده است و لحظه‌ای در [[امان]] نیست. چشم‌های [[زن]] و فرزند به دست‌های وی دوخته شده است و او جز [[شرم]] و خجلت پاسخی ندارد.

او قلم به دست می‌گیرد و به امام خویش، که در آن [[زمان]] پناهگاهی مطمئن و [[محرم اسرار]] [[بندگان خدا]] بود، [[نامه]] می‌نویسد و شرح زندگانی و سفره بی‌غذای خویش را برای وی می‌نگارد.

قَالَ فَكَتَبَ إِلَيَّ قَدْ وَفَى لَكَ الْحَوْلُ فَانْتَقِلْ مِنْهَا إِلَى قِرَاءَةِ- إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ قَالَ فَفَعَلْتُ فَمَا كَانَ إِلَّا يَسِيراً حَتَّى بَعَثَ إِلَيَّ ابْنُ أَبِي دَاوُدَ فَقَضَى عَنِّي دَيْنِي وَ أَجْرَى عَلَيَّ وَ عَلَى عِيَالِي وَ وَجَّهَنِي إِلَى الْبَصْرَةِ فِي وَكَالَتِهِ بِبَابِ كَلَّاءَ وَ أَجْرَى عَلَيَّ خَمْسَمِائَةِ دِرْهَمٍ.

و [[روایت]]: {{متن حدیث|عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ سَهْلٍ قَالَ: كَتَبْتُإِلَى أَبِي جَعْفَرٍ صإِنِّي قَدْ لَزِمَنِي دَيْنٌ فَادِحٌ فَكَتَبَ أَكْثِرْ مِنَ الِاسْتِغْفَارِ وَ رَطِّبْ لِسَانَكَ بِقِرَاءَةِ إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ}} (کافی، ج۵، ص۳۱۶، ح۵۱). ترجمه اقتباسی از متن دو روایت است.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۳۱۷.</ref>

[[قرآن]] [[کتاب آسمانی]] [[مسلمانان]] و [[قانون اساسی]] [[دین مبین اسلام]] است. [[خداوند]] آن را برای [[سعادت انسان]] در [[دنیا]] و [[آخرت]] بر بزرگ‌ترین [[انسان‌ها]]، که همه [[عمر]] خود را برای [[هدایت]] [[جامعه]] صرف کرد، نازل فرموده است.

خداوند انسان‌ها را به [[تعقل]] در کتاب الهی قرآن توصیه فرموده است و [[عاقبت]] [[اندیشه]] نکردن در آن را نیز گوشزد می‌نماید. [[آدمیان]] چون در [[قرآن]] و [[تعالیم]] آن اندیشه نکنند، وقتی [[نامه عمل]] آنها به دستشان داده شود و بفهمند که [[اهل]] دوزخ‌اند، پشیمان می‌شوند و می‌گویند: {{متن قرآن|وَقَالُوا لَوْ كُنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ مَا كُنَّا فِي أَصْحَابِ السَّعِيرِ}}<ref>«و می‌گویند: اگر ما سخن نیوش یا خردورز می‌بودیم در زمره دوزخیان نبودیم» سوره ملک، آیه ۱۰.</ref>.

پیش از طرح [[پرسش‌ها]] و بیان پاسخ‌ها، توجه خواننده محترم را به متن [[آیات]] و ترجمه آنها جلب می‌کنیم: {{متن قرآن|إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنْزِيرِ وَمَا أُهِلَّ بِهِ لِغَيْرِ اللَّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«جز این نیست که (خداوند)، مردار و خون و گوشت خوک و آنچه را جز به نام خداوند ذبح شده باشد بر شما حرام کرده است؛ پس کسی که ناگزیر (از خوردن این چیزها) شده باشد در حالی که افزونخواه (برای رسیدن به لذّت) و متجاوز (از حدّ سدّ جوع) نباشد بر او گناهی نیست، که خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره بقره، آیه ۱۷۳.</ref>.

[[عبدالعظیم]] پرسید: مقصود از جمله {{متن قرآن|وَمَا أُهِلَّ لِغَيْرِ اللَّهِ}} چیست؟

[[عبدالعظیم حسنی]] پرسید: در کدام [[زمان]] و موقعیت خوردن مردار برای [[انسان]] [[حلال]] و مجاز می‌شود؟

عبدالعظیم پرسید: ای فرزند رسول خدا! مقصود از جمله {{متن قرآن|فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ}} چیست؟

[[عبدالعظیم حسنی]] پرسید: مقصود از جمله {{متن قرآن|وَالْمُنْخَنِقَةُ وَالْمَوْقُوذَةُ وَالْمُتَرَدِّيَةُ وَالنَّطِيحَةُ وَمَا أَكَلَ السَّبُعُ إِلَّا مَا ذَكَّيْتُمْ}} چیست؟

عبدالعظیم حسنی پرسید: معنای جمله {{متن قرآن|وَأَنْ تَسْتَقْسِمُوا بِالْأَزْلَامِ}} چیست؟

هفت چوبه تیر به نام هرکس که خارج می‌شد، سهمی از گوشت شتر بر می‌داشت و پولی در برابر آن نمی‌پرداخت. اما باید سه نفر بازنده، هرکدام یک سوم قیمت شتر را می‌پرداختند، بی‌آنکه سهمی از گوشت برده باشند. [[اسلام]] این‌گونه تقسیم گوشت را [[حرام]] کرد و [[مسلمانان]] را از خوردن آن منع نمود<ref>تهذیب، ج۹، ص۸۳، ح۳۵۴؛ من لایحضره الفقیه، ج۳، ص۲۱۶، ح۱۰۰۷؛ برهان، ج۱، ص۴۳۳، ح۱؛ فصول المهمه (حرعاملی)، ج۲، ص۴۳۲، ح۲۲۰۴؛ نور الثقلین، ج۱، ص۱۵۴، ح۵۰۱، و ص۵۸۸، ح۱۸؛ بحارالانوار، ج۶۲، ص۱۴۷، ح۱۹ و ص۱۰۴؛ وسائل الشیعه، ج۲۴، ص۳۷، ح۲۹۹۲۹ و ص۲۱۲، ح۳۰۳۷۱ و ص۲۱۴، ح۳۰۳۷۴ و ص۲۱۷، ح۳۰۳۸۱؛ تفسیر صافی، ج۲، ص۸.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۳۱۸.</ref>