منت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

== [[منت]] [[پذیرش]] [[دعوت پیامبر]] ==

#{{متن قرآن|قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَلَكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنَا وَلَمَّا يَدْخُلِ الْإِيمَانُ فِي قُلُوبِكُمْ وَإِنْ تُطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَا يَلِتْكُمْ مِنْ أَعْمَالِكُمْ شَيْئًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ * يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا قُلْ لَا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلَامَكُمْ بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَدَاكُمْ لِلْإِيمَانِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ * إِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ غَيْبَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ بَصِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ}}<ref>«تازی‌های بیابان‌نشین گفتند: ایمان آورده‌ایم بگو: ایمان نیاورده‌اید بلکه بگویید: اسلام آورده‌ایم و هنوز ایمان در دل‌هایتان راه نیافته است و اگر از خداوند و پیامبرش فرمان برید از (پاداش) کردارهایتان چیزی کم نمی‌کند که خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است * بر تو منّت می‌نهند که اسلام آورده‌اند؛ بگو: برای اسلامتان بر من منّت ننهید، بلکه این خداوند است که بر شما منّت می‌نهد که شما را به ایمان رهنمون شده است، اگر راست می‌گویید * بی‌گمان خداوند، نهان آسمان‌ها و زمین را می‌داند و خداوند به آنچه انجام می‌دهید بیناست» سوره حجرات، آیه ۱۴ و ۱۷-۱۸.</ref>. '''نکته''': [[علامه طباطبایی]] در ذیل این [[آیه]] می‌نویسد: {{متن قرآن|يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا قُلْ لَا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلَامَكُمْ بَلِ اللَّهُ يَمُنُّ عَلَيْكُمْ أَنْ هَدَاكُمْ لِلْإِيمَانِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ}} یعنی ای [[پیامبر]] بر تو [[منت]] می‌گذارند که [[اسلام]] آورده‌اند، و چه خطایی در این منت‌گذاری خود مرتکب شده‌اند، زیرا اولاً [[حقیقت]] آن چیزی که بر آن [[منت]] می‌گذارند [[ایمان]] است که کلید [[سعادت دنیا]] و [[آخرت]] است، نه [[اسلامی]] که جز فواید صوری، از قبیل تأمین جانی و شرکت با [[مسلمانان]] واقعی در جواز [[نکاح]] [[وارث]] خاصیتی ندارد. و ثانیاً همین [[اسلام]] را هم نباید بر [[پیامبر]] [[منت]] بگذارند، برای اینکه آن جناب شخصی است که از طرف [[خدای تعالی]] [[مأمور]] شده [[اسلام]] را به شما برساند (نه از [[اسلام آوردن]] آنهایی که [[اسلام]] آوردند چیزی عاید شخص او می‌شود و نه از [[اسلام]] نیاوردن آنها که نیاوردند چیزی از دست می‌دهد)، پس احدی از [[مسلمانان]] بر او منتی ندارد. و اگر منتی باشد برای [[خدای سبحان]] است که ایشان را [[هدایت]] فرموده، چون [[دین]]، [[دین]] او است، و خود او هم از دینش بهره‌مند نمی‌شود تا هر کس [[دین]] او را پذیرفت بر او [[منت]] بگذارد، بلکه بهره‌مند از [[دین]] او در [[دنیا]] و [[آخرت]] [[مؤمنین]] هستند، زیرا [[خدای تعالی]] [[غنی]] [[علی]] الاطلاق است، پس [[منت]] را [[خدا]] بر آنان دارد که هدایتشان کرده، نه آنان بر [[خدا]]<ref>ر. ک: ترجمه المیزان، ج۱۸، ص۴۹۵.</ref>.

== [[منت]] [[خدا]] بر [[پیامبر]] ==

#{{متن قرآن|وَلَئِنْ شِئْنَا لَنَذْهَبَنَّ بِالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ ثُمَّ لَا تَجِدُ لَكَ بِهِ عَلَيْنَا وَكِيلًا * إِلَّا رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ إِنَّ فَضْلَهُ كَانَ عَلَيْكَ كَبِيرًا}}<ref>«و اگر بخواهیم بی‌گمان آنچه را بر تو وحی کرده‌ایم از میان می‌بریم آنگاه تو در برابر ما برای خود در آن باره نگهبانی نخواهی یافت * مگر به بخشایشی از پروردگارت که بخشش وی بر تو بزرگ است» سوره اسراء، آیه ۸۶.</ref>. '''نکته''': {{متن قرآن|إِلَّا رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ إِنَّ فَضْلَهُ كَانَ عَلَيْكَ كَبِيرًا}} کلمه {{متن قرآن|إِلَّا}} استثناء از جمله‌ای است که به خاطر دلالت [[سیاق]] حذف شده و تقدیر [[کلام]] چنین بوده: تو به آن‌چه اختصاص یافتی اختصاص نیافتی و آن موهبتی که به تو عطا شد که عبارت از نازل شدن [[روح]] و ملازمتش با تو است به تو اختصاص ندادند مگر به عنوان رحمتی از پروردگارت، آن‌گاه آن [[رحمت]] را تعلیل نموده و فرموده: {{متن قرآن|إِنَّ فَضْلَهُ كَانَ عَلَيْكَ كَبِيرًا}} “همانا [[فضل]] او بر تو بسیار بزرگ است” و معلوم است که این جمله در [[مقام]] [[منت نهادن]] بر [[رسول خدا]] {{صل}} است<ref>ترجمه المیزان، ج۱۳، ص۲۷۹.</ref>.

#{{متن قرآن|وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا يَنْبَغِي لَهُ إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ وَقُرْآنٌ مُبِينٌ}}<ref>«و به او شعر نیاموختیم و در خور او (نیز) نیست، این (کتاب) جز پند و قرآنی روشن نیست» سوره یس، آیه ۶۹.</ref>. '''نکته''': جمله {{متن قرآن|وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ}} می‌خواهد بفرماید: ما به او [[شعر]] نیاموختیم. و لازمه این [[نفی]] آن است که آن جناب هیچ سررشته‌ای از [[شعر]] نداشته باشد، نه این که [[شعر]] بلد باشد ولی از گفتن [[شعر]] [[امتناع]] بورزد، برای این که مثلاً [[خدا]] او را از این کار [[نهی]] کرده باشد، و نه این که بخواهد بفرماید [[قرآن]] [[شعر]] نیست، هر چند [[رسول]] [[اسلام]] {{صل}} [[شعر]] هم بلد باشد. با این بیان روشن می‌گردد که جمله {{متن قرآن|وَمَا يَنْبَغِي لَهُ}} در [[مقام]] [[منت نهادن]] بر آن جناب است. و می‌خواهد بفرماید: [[خدای سبحان]] [[رسول]] [[اسلام]] را از گفتن [[شعر]] منزه داشته<ref>ترجمه المیزان، ج۱۷، ص۱۶۱.</ref>.

== [[منت]] [[خدا]] بر [[مردم]] ==

# منت‌گذاری بی‌جای [[اعراب]] بر [[پیامبر]]، به سبب [[اسلام آوردن]] خود و [[مسلمانان]]، مورد [[نهی]] [[الهی]]، از [[منت نهادن]] بر [[پیامبر]]: {{متن قرآن|يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا قُلْ لَا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلَامَكُمْ...}}؛

# توجه به [[علم غیب]] و [[بصیرت]] [[خداوند]]، نسبت به [[اعمال انسان‌ها]]، بازدارنده [[انسان‌ها]] از منت‌گذاری بر [[پیامبر]]: {{متن قرآن|يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا قُلْ لَا تَمُنُّوا عَلَيَّ إِسْلَامَكُمْ... * إِنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ غَيْبَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ بَصِيرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ}}؛

# منت‌گذاری [[خدا]] بر [[پیامبر]] به علت فتحی بزرگ و نمایان و به سبب [[هدایت]] [[رسول اکرم]] به [[صراط مستقیم]]: {{متن قرآن|إِنَّا فَتَحْنَا لَكَ فَتْحًا مُبِينًا * وَيَهْدِيَكَ صِرَاطًا مُسْتَقِيمًا}}؛