نهم ذی‌حجه: تفاوت میان نسخه‌ها

== روز عرفه ==

هرچند در روز عرفه حضور در کنار [[قبر مطهر سید الشهدا]] {{ع}} و نیز [[تشرف]] به [[حج]] و وقوف در صحرای [[عرفات]] [[فضیلت]] و [[توفیق]] عظیمی است، اما دعا و درخواست از پیشگاه [[خداوند]] [[رحمان]] و [[رحیم]] در عصر روز عرفه برای هرکس در هر کجا که باشد بسیار مغتنم است. [[امام سجاد]] {{ع}} در [[دعای روز عرفه]] عرضه می‌دارند:

== روز دعا و درخواست از خداوند ==

[[امام باقر]] {{ع}} فرمودند:

از جمله دعاهای آن روز [[دعای عرفه]] [[حضرت سیدالشهدا]] {{ع}} است که مجموعه‌ای گرانقدر از ناب‌ترین [[معارف توحیدی]] و والاترین دروس [[معرفت الله]] و [[تهذیب نفس]] است. و نیز دعای روز عرفه امام سجاد {{ع}} که چهل و هفتمین دعای [[صحیفه سجادیه]]، این [[زبور]] [[آل محمد]] {{صل}} است.

[[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} درباره [[راز]] وقوف در [[عرفات]] فرمود: «عرفات، خارج از مرز [[حرم]] است و مهمان [[خدا]] باید بیرون دروازه، آن قدر [[تضرع]] کند تا لایق ورود به حرم شود»<ref>الکافی، ج۴، ص۲۲۴.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۱۳۶.</ref>

== [[مباهات]] [[خدای متعال]] ==

این روز، به ویژه برای کسانی که در [[سرزمین]] پرخاطره و [[انسان]] ساز عرفات باشند و در [[مناسک حج]] شرکت داشته باشند، [[سعادت]] مضاعف خواهد بود؛ آنان که در [[لباس]] سفید [[احرام]]، با [[قلبی]] مملو از [[عشق]] [[خداوند]]، [[دعای عرفه]] [[امام حسین]] {{ع}} را در سرزمین عرفات زمزمه می‌کنند، از این زلال [[معرفت]] [[ناب]]، بیش از دیگران [[سیراب]] می‌شوند.

[[پیامبر خدا]] {{صل}} فرمودند: خداوند، بر [[اهل]] عرفات [[نعمت]] داده، به وسیله آنان، بر فرشتگان مباهات می‌کند و می‌فرماید:

[[امام سجاد]] {{ع}} در روز عرفه صدای سائلی را شنید که از [[مردم]] درخواست می‌کرد، به او فرمودند:

[[امام سجاد]] {{ع}} همواره می‌فرمودند:

=== [[دعا برای دیگران]] ===

در روز عرفه، مخصوصاً دعا برای [[مؤمنان]] و [[دوستان]] بسیار سفارش شده است، چه آنان که زنده‌اند و چه کسانی که از [[دنیا]] رفته‌اند. [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند:

[[انسان]] [[گناهان]] متفاوتی دارد. برخی از آنها نابخشودنی به نظر می‌رسند. از آنجا که [[لطف]] و [[کرم الهی]] در [[عرفات]] بسیار متبلور است، حتی این‌گونه [[گناه‌کاران]] هم در عرفات بخشوده می‌شوند. [[رسول خدا]] {{صل}} فرمودند:

== بخشش گناهان ==

خدا در [[سوره فجر]] به دهه اول [[ذیحجه]] قسم خورده است و اوج این ایام شب و [[روز عرفه]] است. برای انس و [[ارتباط با خدا]] و [[توبه]] در روزها، روزی مثل روز عرفه نداریم. [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند:

== عنایات خداوند به زائران امام حسین {{ع}} ==

در روز عرفه [[خدا]] رحمتش را سرازیر می‌کند و اول به [[زوار]] [[قبر امام حسین]] {{ع}} نظر می‌کند و بعد به [[حجاج]] و کسانی که در [[سرزمین عرفات]] هستند. امام صادق {{ع}} فرمودند:

{{متن حدیث|مَنْ فَاتَتْهُ عَرَفَةُ بِعَرَفَاتٍ فَأَدْرَكَهَا بِقَبْرِ الْحُسَيْنِ {{ع}} لَمْ تَفُتْهُ وَ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى لَيَبْدَأُ بِأَهْلِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ {{ع}} قَبْلَ أَهْلِ الْعَرَفَاتِ ثُمَّ يُخَاطِبُهُمْ بِنَفْسِهِ}}<ref>کامل الزیارات، ص۱۷۰.</ref>؛ کسی که روز عرفه را در عرفات درک نکند، ولی آن را کنار [[قبر مطهر]] [[حضرت امام حسین]] {{ع}} درک نماید، عرفه از او فوت نشده است و [[خداوند متعال]] ابتدا کسانی را که در کنار [[قبر]] آن [[حضرت]] هستند مورد نظر و التفات قرار داده، بعد به [[اهل]] عرفات نظر نموده و با ایشان انس می‌گیرد.

== شناخت خدا ==

روز عرفه یادآور دعا و [[مناجات امام حسین]] {{ع}} با [[خدای تعالی]] در عرفات است، دعایی که دارای مضامین بلند و همه درس [[توحید]] و [[خداشناسی]] است. سعی کنید [[دعای عرفه]] را با دقت و توجه بخوانید. امام حسین {{ع}} در بخشی از این [[دعا]] به [[خدای تعالی]] عرضه می‌دارند:

مرحوم [[آیت‌الله]] بهاءالدینی می‌فرمود: اگر کسی کمی با دستگاه خدا آشنا شود، همه چیز دنیا برایش بی‌ارزش می‌شود. [[امام سجاد]] {{ع}} در [[مناجات]] محبین عرضه می‌دارد:

== [[پیامبر]] در [[عرفات]] ==

بر اساس برخی از [[روایات پیامبر]] [[اکرم]] {{صل}} در [[حجة الوداع]]، [[روز عرفه]] و در [[سرزمین]] عرفات برای [[اهل]] عرفات [[خطبه]] بسیار مهمی خواندند و برای آنان بسیار [[دعا]] کردند.

وجود [[مبارک]] [[پیغمبر اکرم]] {{صل}} در شامگاه [[عرفه]]، هنگامی که [[حاجیان]] کم‌کم می‌خواهند از عرفات به طرف مشعر بروند، در حضور همه [[قیام]] کردند و به [[مقام]] و [[منزلت]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} و [[محبت]] آن [[حضرت]] اشاره کرده و فرمودند:

روز عرفه نیز از روزهایی است که [[آیات برائت]] توسط امیرالمؤمنین {{ع}} برای اهالی [[مکه]] قرائت شد<ref>الإقبال بالأعمال الحسنة، ج۲، ص۳۶.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۱۴۳.</ref>

== پذیرش توبه آدم {{ع}} ==

[[آدم]] و [[حوا]] {{ع}} [[روز]] اول [[ذیقعده]] از [[بهشت]] بیرون رانده شدند. وقتی که از بهشت [[دنیا]] خارج شدند، در سرزمین مکه فرود آمدند. حضرت آدم بر [[کوه صفا]] در کنار [[کعبه]]، [[هبوط]] کرد و در آنجا سکونت گزید و از این‌رو آن [[کوه]] را [[صفا]] گویند که آدم [[صفی الله]] ([[برگزیده خدا]]) در آنجا وارد شد.

بر اساس [[روایت]] [[امام صادق]] {{ع}} [[آدم]] - علی نبینا و آله {{ع}} - پس از خروج از [[بهشت]] و فرود به [[دنیا]]، چهل [[روز]] هر بامداد بر فراز [[کوه صفا]] با چشم گریان در حال [[سجود]] بود. [[جبرئیل]] بر آدم فرود آمد و پرسید: ای آدم، چرا [[گریه]] می‌کنی؟!

از [[ابن عباس]] روایت شده که گفت: از [[رسول خدا]] {{صل}} درباره کلماتی که آدم از پروردگارش دریافت نمود و خداوند توبه او را پذیرفت پرسیدم. فرمود:

[[مرحوم مجلسی]] در «[[بحارالانوار]]» و [[کفعمی]] در «مصباح» نقل کرده‌اند که [[پذیرش توبه]] [[حضرت آدم]] {{ع}} در روز بیست و یکم ذیحجه اتفاق افتاد<ref>بحارالأنوار، ج۹۵، ص۱۸۹؛ مصباح کفعمی، ص۵۱۵.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۱۴۳.</ref>

== [[فرمان]] سپردن [[میراث]] [[انبیا]] به علی {{ع}} ==

یکی از مناسبت‌های نهم ذیحجه فرمان [[تسلیم]] میراث انبیا به [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} است.

بنا بر آنچه در متون [[روایی]] آمده است، تمام [[آثار نبوت]] که به گونه‌ای [[نشانه]] [[پیامبری]] [[انبیای پیشین]] بوده است؛ مانند: [[تابوت]]، [[الواح]] و [[عصای موسی]] {{ع}}، [[صحف ابراهیم]] {{ع}}، [[انگشتری سلیمان]] {{ع}}، [[پیراهن یوسف]] {{عم}} و از همه مهم‌تر [[دانش]] [[پیامبران]]، در نزد [[پیامبر اکرم]] {{صل}} بوده و پس از ایشان، یکی پس از دیگری به [[امامان]] {{عم}} به [[ارث]] می‌رسد. [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند:

{{متن حدیث|كُلُّ نَبِيٍّ وَرِثَ عِلْماً أَوْ غَيْرَهُ‌- فَقَدِ انْتَهَى إِلَى مُحَمَّدٍ}}<ref>الکافی، ج۱، ص۲۳۲، ح۵.</ref>؛ هر [[پیامبری]]، آنچه از دانش و غیر دانش به ارث برده است، سرانجام، همه آنها، به [[آل محمد]] {{صل}} می‌رسد.

بنابر [[روایت]] [[امام باقر]] {{ع}} در [[حجة الوداع]]، چون [[رسول خدا]] {{صل}} در [[عرفات]] وقوف فرمود، [[جبرئیل]] به حضورش رسید و گفت: ای محمد، خدای عزو جل [[سلامت]] می‌رساند و می‌فرماید: همانا [[مرگ]] تو نزدیک و مدت عمرت سپری شده است و من تو را به چیزی که از آن چاره و گریزی نیست پیش می‌برم. بعد فرمود:

{{متن حدیث|فَاعْهَدْ عَهْدَكَ وَ تَقَدَّمْ وَصِيَّتَكَ وَ اعْمِدْ إِلَى مَا عِنْدَكَ مِنَ الْعِلْمِ وَ مِيرَاثِ عُلُومِ الْأَنْبِيَاءِ مِنْ قَبْلِكَ وَ السِّلَاحِ وَ التَّابُوتِ وَ جَمِيعِ مَا عِنْدَكَ مِنْ آيَاتِ الْأَنْبِيَاءِ فَسَلِّمْهَا إِلَى وَصِيِّكَ وَ خَلِيفَتِكَ مِنْ بَعْدِكَ حُجَّتِيَ الْبَالِغَةِ عَلَى خَلْقِي عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ}}<ref>روضة الواعظین، ج۱، ص۸۹.</ref>؛ اکنون [[وصیت]] خویش را فراهم ساز و آنچه از [[علوم]] و [[میراث]] [[علوم پیامبران]] پیش از تو و [[سلاح]] و [[تابوت سکینه]] نزد تو هست و همه [[آیات]] [[پیامبران پیشین]] را به [[وصی]] و [[خلیفه]] بعد از خودت [[تسلیم]] کن که او [[حجت بالغه]] من بر [[مردم]] است و او [[علی بن ابی‌طالب]] {{عم}} است.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۱۴۵.</ref>

== سد الابواب ==

پیامبر اکرم {{صل}} پس از [[هجرت به مدینه]] منوره و تشکیل [[نظام اسلامی]]، در آغازین روزهای حضورش در این [[شهر]]، [[اقدام]] به ساختن [[مسجد]] نمود تا پایگاه و محل گردهمایی و [[عبادت]] [[مسلمانان]] باشد. مهاجرانی که از [[مکه معظمه]] به [[مدینه منوره]] [[هجرت]] کرده و فاقد [[خانه]] و [[مسکن]] بودند، همین مسجد را خوابگاه خویش قرار دادند.

اما پس از مدتی [[پیامبر]] {{صل}} آنان را از خوابیدن و بیتوته کردن در مسجد به خاطر [[حفظ]] شئونات [[اسلامی]] و [[احترام]] به [[اماکن مقدس]] بازداشت و دستور داد تا برای خویش خانه‌هایی بسازند و از [[مسجد]] بیرون روند.

از این وضعیت بود تا اینکه [[جبرئیل امین]] بر [[رسول خدا]] {{صل}} فرود آمد و به آن [[حضرت]] [[وحی]] کرد که [[خداوند سبحان]] می‌خواهد مسجد [[پاک]] و نظیف بماند و رفت و آمد [[مسلمانان]] در آن، در حال [[پاکی]] و [[طهارت]] باشد؛ بدین جهت تمام درهایی که به آن گشوده شده است باید بسته شوند، جز در [[خانه علی]] {{ع}} که از این امر استثناست.

[[پیامبر اکرم]] {{صل}}، [[معاذ بن جبل]] را [[مأموریت]] داد که این خبر را به مسلمانان برساند و بگوید درهای خود را به سوی [[مسجدالنبی]] ببندند. معاذ بن جبل [[پیام]] رسول خدا {{صل}} را به [[صحابه]] آن حضرت [[ابلاغ]] کرد و همگی [[اطاعت]] کردند و درهای خود را بستند. برخی از آنان در صدد چانه‌زنی برآمده و برای خود امتیاز اندکی [[طلب]] می‌کردند.

[[روایت]] شده است که عمربن خطاب پس از دریافت پیام رسول خدا {{صل}} به نزد آن حضرت رفت و به وی عرض کرد: {{متن حدیث|يَا رَسُولَ اللَّهِ دَعْ لِي بِقَدْرِ مَا أَنْظُرُ إِلَيْكَ بِعَيْنِي}}؛ «ای رسول خدا، از تو خواهش دارم که به اندازه دیدن چشم مرا معاف داری تا من از آن سوراخ تو را و داخل مسجد را بنگرم». [[پیامبر]] {{صل}} از پذیرش درخواست [[عمر بن خطاب]] [[امتناع]] نمود و [[فرمان]] داد که کلاً باید بسته شود.

بر اساس این روایت پیامبر اکرم {{صل}} اجازه ندادند حتی روزنه‌ای از [[خانه]] [[عمر]] به مسجد باز باشد. در برخی از [[روایات اهل سنت]] آمده است که این درخواست از سوی [[ابوبکر]] بوده است و پیامبر {{صل}} به او اجازه داده‌اند که روزنه‌ای به مسجد داشته باشد. و این را از [[فضائل]] ابوبکر برشمرده‌اند. در این [[زمان]] هم نشانه‌ای به این عنوان در [[مسجدالنبی]] جای‌گذاری کرده‌اند و آن را «خوخه [[ابوبکر]]» نامیده‌اند.

این امر بر برخی از [[صحابه]] و ریش سفیدان همراه [[پیامبر]] {{صل}} گران آمد و پشت سر آن [[حضرت]] [[گلایه]] و [[شکوه]] نمودند. این خبر به [[پیامبر اسلام]] {{صل}} رسید. پیامبر {{صل}} روزی در [[مسجد مدینه]] برای آنان [[خطبه]] خواندند و در ضمن آن فرمودند:

[[خداوند متعال]] به [[حضرت موسی]] {{ع}} [[وحی]] فرستاد که [[خانه]] [[پاکی]] را برای [[عبادت]] و [[پرستش]] برگزیند و کسی در آن به جنابت نرسد، مگر خود [[موسی]] {{ع}} و برادرش [[هارون]] و [[فرزندان]] هارون، یعنی غیر از آنان کسی در آن آمیزش انجام ندهد.

به هر روی [[خداوند سبحان]] بار دیگر [[فضیلت]] و [[برتری علی]] {{ع}} را پس از پیامبر {{صل}} بر تمامی خلایق، از جمله بر همه [[اصحاب]] و [[یاران رسول خدا]] {{صل}} [[اثبات]] و آشکار نمود.

[[حدیث سد ابواب]]، فضیلتی انحصاری برای [[حضرت علی]] {{ع}} است. [[حاکم نیشابوری]] پس از نقل حدیث سد ابواب و بیان این نکته که این [[حدیث صحیح]] الاسناد است، می‌نویسد: از عمربن خطاب نقل شده است که گفت: به علی سه [[خصلت]] عطا شد که [[دوست]] داشتم یکی از آنها برای من بود. به او گفتند: این سه خصلت چیست؟ گفت: [[پیامبر]] [[فاطمه]] را به [[ازدواج]] او درآورد؛ او را در [[مسجد]] سکونت داد و [[حلال]] کرد برای او آنچه برای خودش حلال بود؛ و [[پرچم]] را در [[روز]] [[خیبر]] به دست او داد<ref>المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۲۵.</ref>.

== معراج پیامبر {{صل}} ==

[[مرحوم مجلسی]] در «[[بحارالانوار]]» نقل کرده است که معراج پیامبر [[خدا]] {{صل}} در روز نهم [[ذیحجه]] بوده است<ref>بحارالأنوار، ج۹۵، ص۱۸۸.</ref>.

[[معراج]] ماجرای [[عروج]] [[پیامبر اسلام]] {{صل}} از [[مسجد الاقصی]] به آسمان‌هاست. بر اساس گزارش [[منابع اسلامی]] پیامبر {{صل}} در شبی، از [[مکه]] به [[مسجدالاقصی]] انتقال یافت و از آنجا به [[آسمان]] عروج کرد.

داستان معراج در [[احادیث شیعه]] و [[اهل سنت]]، به صورت [[متواتر]] آمده است؛ البته درباره جزئیات آن مانند [[زمان]]، مکان، تعداد، چگونگی و [[جسمانی]] یا [[روحانی]] بودن آن، [[اختلاف]] نظر وجود دارد. [[قرآن]] نیز در دو [[سوره اسراء]] و [[نجم]] به داستان معراج پرداخته است. به هر حال معراج پیامبر [[اسلام]] {{صل}} از مشهورترین [[معجزات]] حضرت است.

[[امام صادق]] {{ع}} فرمودند:

{{متن حدیث|إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ {{صل}} قَالَ لَمَّا أُسْرِيَ بِي إِلَى السَّمَاءِ فَصِرْتُ فِي السَّمَاءِ الرَّابِعَةِ جَمَعَ اللَّهُ إِلَيَّ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدِّيقِينَ وَ الْمَلَائِكَةَ فَأَذَّنَ جَبْرَئِيلُ وَ أَقَامَ الصَّلَاةَ ثُمَّ قَدَّمَ رَسُولَ اللَّهِ {{صل}} فَصَلَّى بِهِمْ فَلَمَّا انْصَرَفَ قَالَ بِمَ تَشْهَدُونَ قَالُوا نَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّكَ رَسُولُ اللَّهِ وَ أَنَّ عَلِيّاً أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ}}؛ [[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: «زمانی که مرا به [[آسمان]] بردند در آسمان چهارم بودم که [[خداوند]]، تمام [[پیامبران]]، صدیقان و [[فرشتگان]] را جمع نمود».

([[امام]] {{ع}} ادامه دادند که) [[جبرئیل]] [[اذان]] و [[اقامه نماز]] را گفت و رسول خدا {{صل}} جلو رفته و با آنها [[نماز]] گزارد. بعد از نماز ([[پیامبر]] {{صل}} به آنها) فرمود: «به چه چیزی [[گواهی]] می‌دهید؟» گفتند: «گواهی می‌دهیم خدایی جز [[خدای یکتا]] نیست و تو [[رسول]] خدایی و علی [[امیر مؤمنان]] است».

اصل جریان [[معراج]] و صعود رسول خدا {{صل}} به [[آسمان‌ها]] برای [[مشاهده]] آثار [[عظمت خدا]]، از مسلمات و [[ضروریات دین]] [[اسلام]] است<ref>الغدیر، ج۵، ص۱۶.</ref> و هیچ راهی برای [[انکار]] آن وجود ندارد؛ زیرا [[قرآن کریم]] به [[صراحت]] از آن خبر داده و [[روایات]] رسیده درباره آن نیز [[متواتر]] است<ref>المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۳، ص۳۲.</ref>.

اما اینکه این جریان چند بار و در چه سالی و در کدام ماه و چه شبی اتفاق افتاده، مورد [[اختلاف]] است. از [[آیات قرآن کریم]] استفاده می‌شود که این برنامه حداقل دو بار اتفاق افتاده است. در برخی از [[روایات شیعه]]، بیش از اینها و تا صد و بیست بار نیز نقل شده است؛ چنان که از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] شده است:

{{متن حدیث|عُرِجَ بِالنَّبِيِّ {{صل}} إِلَى السَّمَاءِ مِائَةً وَ عِشْرِينَ مَرَّةً مَا مِنْ مَرَّةٍ إِلَّا وَ قَدْ أَوْصَى اللَّهُ النَّبِيَّ {{صل}} بِوَلَايَةِ عَلِيٍّ وَ الْأَئِمَّةِ مِنْ بَعْدِهِ أَكْثَرَ مِمَّا أَوْصَاهُ بِالْفَرَائِضِ‌}}<ref>بصائر الدرجات، ص۷۹، ح۱۰؛ بحار الانوار، ج۱۸، ص۳۸۷؛ ج۲۳، ص۶۹.</ref>؛ پیامبر {{صل}} یکصد و بیست بار برای معراج به آسمان برده شد، در هربار [[خدای سبحان]] درباره [[ولایت علی]] {{ع}} و [[امامان]] بعد از او بیش از سایر [[واجبات]] توصیه و تأکید نمود.

=== معراج جسمانی و روحانی ===

مشهور میان علمای [[فریقین]] آن است که [[رسول خدا]] {{صل}} این [[سیر]] زمینی و آسمانی را در حال [[بیداری]] و با همین [[جسم]] و [[روح]] انجام داده‌اند و توجیه آن به چیزی شبیه یک [[خواب]] یا [[مکاشفه]] [[روحی]] و یا جسمی مثالی و... با ظاهر [[آیات]] و [[روایات]] مخالف است.

[[طبرسی]] می‌گوید: «نظر اکثر [[مفسران]] [[قرآن]] و ظاهر [[مذهب]] و [[روایات شیعه]] این است که [[خدای تعالی]] [[پیامبر]] {{صل}} را با همین جسم سالم و زنده و بیدار، به [[آسمان]] برد تا اینکه [[حضرت]] [[ملکوت آسمان‌ها]] را با چشمش [[مشاهده]] کرد<ref>مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۹، ص۲۶۴.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۱۵۱.</ref>

== تولد حضرت عیسی {{ع}} ==

بنا بر فرموده [[کفعمی]] در «مصباح»، [[روز]] نهم [[ذیحجه]] روز ولادت حضرت عیسی {{ع}} است<ref>کفعمی، المصباح، ص۵۱۵.</ref>.

[[حضرت عیسی بن مریم]] {{ع}} یکی از [[پیامبران اولوالعزم]] است که هم [[تولد]] و هم [[زندگی]] و هم پایان کار او، همراه با [[معجزه]] بوده است. او با [[اراده خداوند]]، بدون داشتن [[پدر]]، از [[مادری]] پاکدامن و [[موحد]] به نام [[مریم]] به [[دنیا]] آمد.

[[حضرت مریم]] {{س}} دختر [[عمران]] از [[بانوان]] فرزانه و از شخصیت‌های برجسته [[بنی‌اسرائیل]] بود. پدر مریم {{س}} به نام عمران از [[نسل]] [[حضرت سلیمان]] {{ع}} و از علمای برجسته و [[پارسا]] و [[عابد]] بنی‌اسرائیل به شمار می‌آمد.

نام مریم {{س}} ۳۴ بار در قرآن آمده است و یک [[سوره]] قرآن هم به نام مریم است که در بخشی از آن به ماجرای ولادت حضرت عیسی {{ع}} و [[سخن گفتن]] او در گهواره، و بخشی از زندگی او و چگونگی دعوتش می‌پردازد.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۱۵۱.</ref>

=== مژده تولد حضرت عیسی {{ع}} ===

قبل از آنکه حضرت عیسی {{ع}} متولد شود، [[فرشتگان]] از جانب خدای تعالی مریم {{ع}} را به تولد او مژده دادند و [[شخصیت]] آن حضرت را معرفی کردند:

[[حضرت عیسی]] {{ع}} تحت [[سرپرستی]] مادرش [[مریم]] {{س}} بزرگ شد و در سن [[دوازده]] سالگی به مجلس [[عابدان]] و [[پارسایان]] و [[اندیشمندان]] راه یافت و با آنها به [[مباحثه]] و [[مناظره]] پرداخت. آثار [[عظمت]] و [[معرفت]] فوق‌العاده، در همان [[نوجوانی]] در چهره‌اش دیده می‌شد.

حضرت عیسی {{ع}} در سی سالگی [[مبعوث]] به [[رسالت]] شد، هرچند بر اساس [[آیه]] ۳۰ [[سوره مریم]] {{متن قرآن|وَجَعَلَنِي نَبِيًّا}}<ref>«و مرا پیامبر کرده است» سوره مریم، آیه ۳۰.</ref>، هنگام [[کودکی]] در گهواره سخن گفت و خود را [[پیامبر]] خواند، ولی رسمیت رسالتش از سی سالگی بود.

[[عیسی]] {{ع}} سی و سه سال [[عمر]] کرد، [[یهودیان]] او را دستگیر کردند تا بکشند، [[خداوند]] او را از دست آنها [[نجات]] داد و به [[آسمان]] برد. وی در روزهای آخر عمر، [[شمعون]] را [[وصی]] و [[جانشین]] خود نمود.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۱۵۲.</ref>

== [[ولادت حضرت عیسی]] {{ع}} و ولادت [[امیرمؤمنان]] {{ع}} ==

نکته‌ای [[زیبا]] که حکایت از [[مقام]] والای [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} می‌کند این است که با اینکه [[حضرت مریم]] {{س}} از هر نظر [[پاک]] بود، و همواره در [[محراب]] [[عبادت]] به سر می‌برد و خدمتگزار ظاهر و [[باطن]] [[بیت المقدس]] بود. هنگام زایمان، از جانب خداوند به او خطاب شد: از [[مسجد]] بیرون برو، و به تعبیر [[قرآن]] به مکان دوردستی رفت.

ولی در مورد ولادت [[حضرت امیرمؤمنان علی]] {{ع}} هنگامی که مادرش [[فاطمه بنت اسد]] {{س}} مشغول [[طواف]] [[کعبه]] بود و درد زایمان او را فرا گرفت، [[دیوار کعبه]] شکافته شد، و ندایی به او رسید که وارد [[خانه کعبه]] شو! [[فاطمه]] {{س}} داخل خانه کعبه شد، و آن دیوار ترمیم یافت و [[حضرت علی]] {{ع}} در درون کعبه، یعنی در مقدس‌ترین مکان، متولد شد.

{{متن حدیث|وَ قَدْ تَواتَرَتِ الأخْبَارُ أَنَّ فَاطِمَةَ بِنْتِ اَسَدٍ وَلَدَتْ أمِيرَالمؤمِنِينَ عَلِيِّ بنِ أَبِي طالِبٍ كَرَّمَ اللّه وَجْهَهُ، فِي جَوْفِ الْكَعْبَةِ}}<ref>المستدرک، ج۳، ص۴۸۳.</ref>؛ [[اخبار متواتر]] بر آن دلالت دارد که فاطمه بنت اسد، امیرالمؤمؤمنین {{ع}} را در درون کعبه به [[دنیا]] آورد.

و این یک [[افتخار]] بزرگی است که بیانگر [[عظمت]] حضرت علی {{ع}} در مقایسه با [[حضرت عیسی]] {{ع}} است، با اینکه [[قرآن]] حضرت عیسی {{ع}} را بسیار می‌ستاید و می‌فرماید: {{متن قرآن|وَجِيهًا فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَمِنَ الْمُقَرَّبِينَ}}<ref>«در این جهان و در جهان واپسین آبرومند و از نزدیک‌شدگان (به خداوند) است» سوره آل عمران، آیه ۴۵.</ref>.

== روز شهادت مسلم ==

[[روز نهم ذیحجه]] نیز روز [[شهادت]] [[حضرت مسلم بن عقیل]] {{ع}} پسرعمو و از [[یاران]] پرافتخار [[امام حسین]] {{ع}} است که در پنجم [[شوال]] [[سال ۶۰ هجری]] قمری، برای سامان بخشیدن به [[قیام]] [[شیعیان کوفه]] بر [[ضد]] [[یزید بن معاویه]]، به عنوان [[نماینده]] آن [[حضرت]] وارد [[کوفه]] شد و در پی [[بی‌وفایی]] [[کوفیان]] و درگیری وی با نیروهای [[ابن زیاد]]، [[والی کوفه]]، دستگیر و در نهم ذیحجه همان سال به شهادت رسید<ref>الارشاد، ص۳۸۰.</ref>.<ref>[[حبیب‌الله فرحزاد|فرحزاد، حبیب‌الله]]، [[غدیر برترین پیام آسمانی (کتاب)|غدیر برترین پیام آسمانی]]، ص ۱۵۳.</ref>