علم امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

علم امام حسین (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۴ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۷

۲۸٬۲۴۷ بایت اضافه‌شده ، ‏۴ سپتامبر ۲۰۲۲

←‏منابع

دیداریویکی‌متن

Jaafari

مدیران

۷۲٬۴۴۲

ویرایش

@@ خط ۱۵۲: / خط ۱۵۲: @@
 {{عربی|قال: و کان الشیخ یتکلم یوما فی الإخلاص والریاء والعجب، وأنا حاضر فی المجلس، فخطر فی نفسی: کیف الخلاص من العجب؟ فالتفت إلی الشیخ وقال: إذا رأیت الأشیاء من الله تعالی، وأنه وفقک لعمل الخیر، و أخرجت [نفسک] من الشین، سلمت من العجب}}<ref>عبد الحی بن احمد ابن عماد، شذرات الذهب فی أخبار من ذهب، ج۷، ص۳۱.</ref>.
 (ابن النجار) می‌گوید: روزی شیخ (عبدالله جبائی) سخنی از [[اخلاص]] و [[ریا]] و [[عجب]] به میان آورد، در حالی که من در مجلس او حاضر بودم. در ذهنم این سؤال خطور کرد: راه خلاصی از [[عجب]] چیست؟ فوراً شیخ به من رو کرده، فرمود: هر گاه همه اشیا را از [[خداوند متعال]] دیدی و این که او تو را موفق به خیر کرده است و نفس خود را از [[بدی‌ها]] خارج کردی، آن‌گاه از عجب رهانیده شده‌ای.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۳۴۲.</ref>
+==[[ضرورت]] عمل به [[روایات امام حسین]]{{ع}}==
+هر یک از [[مذاهب اسلامی]] برای ثبت و ضبط [[احادیث نبوی]]، راهی را [[انتخاب]] کرده و [[سنن]] [[پیامبر]]{{صل}} راه را از آن طریق گردآوری کرده‌اند، [[شیعه دوازده امامی]] نیز با [[تمسک]] به [[دستورات]] پیامبر{{صل}} راه [[اهل بیت]]{{عم}} را برای دسترسی به [[روایات نبوی]] انتخاب نموده است؛ زیرا مطابق [[روایات]] فراوان، همانند [[حدیث ثقلین]]، [[سفینه]] و... پیامبر، اهل بیت [[معصوم]] خود را [[مرجع]] [[دینی]] برای بعد از خود معرفی کرده است؛ لذا بر هر فرد [[مسلمان]] [[واجب]] و ضروری است که به [[احادیث اهل بیت]]{{عم}} و از آن جمله [[امام حسین]]{{ع}} مراجعه کرده و [[حکم خدا]] را از طریق آنها به دست آورد و از آنجا که این [[احادیث]] در مصادر [[حدیثی]] شیعه دوازده امامی است پس [[وظیفه]] هر مسلمان است که به این روایات [[رجوع]] کرده و آنها را به عنوان مصدر [[استنباط]] [[حکم]] قرار دهد.
+ما در اینجا به طور مختصر به [[ادله]] ضرورت عمل به [[روایات اهل بیت]]{{عم}} و از آن جمله امام حسین{{ع}} اشاره می‌کنیم:
+===[[وثاقت]] امام حسین{{ع}}===
+با مراجعه به کتب [[تاریخ]] و [[رجال]] و تراجم [[اهل سنت]] پی می‌بریم که امام حسین{{ع}}، دارای [[علم]] و فضل بی‌کرانی بوده و نیز دارای احادیثی بوده است و همین مقدار در [[لزوم]] توجه اهل سنت که [[معتقد به امامت]] و [[وصایت]] او نیستند به روایاتش کفایت می‌کند.
+[[ابن عبدالبر]] می‌نویسد:
+{{عربی|و کان الحسین فاضلا دینا کثیر الصیام و الصلاة و الحج}}<ref>یوسف بن عبدالله ابن عبدالبر، الاستیعاب فی معرفة الأصحاب، ج۱، ص۳۹۳.</ref>.
+حسین{{ع}} مردی [[فاضل]] و [[متدین]] و بسیار [[روزه]] گیرنده و [[نماز]] و [[حج]] به جای آورنده بود.
+شیخ [[محمد بن محمد مخلوف مالکی]] می‌نویسد:
+{{عربی|و أما الحسین فکان فاضلاً کثیر الصوم و الصلاة حج خمساً و عشرین حجة ماشیاً}}<ref>محمد بن محمد مخلوف، شجرة النور الزکیة فی طبقات المالکیة، ج۲، ص۱۰۶.</ref>.
+و اما حسین{{ع}}، او [[انسان]] بافضل و بسیار [[اهل نماز]] و روزه بود و بیست و شش بار پیاده [[خانه خدا]] را [[زیارت]] کرده است.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۳۴۷.</ref>
+===[[عصمت امام حسین]]{{ع}}===
+در جای خود به طور مفصل بحث و بررسی کردیم که [[امامان اهل بیت]]{{عم}} و از آن جمله [[امام حسین]]{{ع}} از [[مقام عصمت]] برخوردارند. از آنان هرگز [[اشتباه]] و [[خطا]] سر نمی‌زند؛ لذا هر روایتی در هر باب و [[علمی]] که از آنان رسیده- از آنجا که معصوم‌اند- عین واقع بوده و بر ما [[حجت]] است و به همین جهت است که بر هر فرد [[مسلمان]] فرض و [[وظیفه]] است که دیگران را رها کرده و تنها کانال و واسطه رسیدن به [[حقایق]] [[قرآن]] و [[سنت پیامبر]]{{صل}} را [[اهل بیت]]{{عم}} بداند و به آنها [[رجوع]] کند تا با [[عمل به احکام]] [[الهی]] به [[سعادت دنیا]] و [[آخرت]] رهنمون شود.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۳۴۸.</ref>
+===[[ادله قرآنی]]===
+مطابق برخی از [[آیات قرآنی]]؛ از قبیل «[[آیه تطهیر]]»، «[[آیه اولی الأمر]]» و دیگر [[آیات]]، ما وظیفه داریم بعد از [[رسول اکرم]]{{صل}} برای رسیدن به حقایق [[قرآنی]] و سنت پیامبر{{صل}} به اهل بیت [[عصمت]] و [[طهارت]] مراجعه کنیم؛ زیرا هرچه از آنان رسیده، عین واقع بوده و از اشتباه هم مصون خواهد بود.
+[[خداوند متعال]] می‌فرماید:
+{{متن قرآن|إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ * فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ * لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ}}<ref>«که این قرآنی ارجمند است، * در نوشته‌ای فرو پوشیده * که جز پاکان را به آن دسترس نیست» سوره واقعه، آیه ۷۷-۷۹.</ref>.
+و مطابق [[آیه]] «[[تطهیر]]»، «[[مطهرون]]» اهل بیت عصمت و طهارت{{عم}} هستند.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۳۴۸.</ref>
+===[[ادله روایی]]===
+[[پیامبر]]{{صل}} مطابق روایاتی؛ از قبیل «[[حدیث ثقلین]]»، «[[حدیث سفینه]]» و دیگر [[احادیث]] که در جای خود به طور مفصل مورد بررسی قرار داده‌ایم، هر فرد [[مسلمانی]] را تا [[روز قیامت]] [[مأمور]] به رجوع به کتاب و [[عترت]] خود کرده تا [[دین]] را از این دو کانال اخذ کنند.
+[[کتاب خدا]] به عنوان کتابی [[صامت]] که مصدر همه [[معارف دینی]] است و عترت [[معصوم]] پیامبر{{صل}} به عنوان کتاب [[ناطق]] که به حقایق قرآن [[آگاهی]] کامل دارند؛ لذا هر کس که می‌خواهد از [[ضلالت]] و [[گمراهی]] مصون باشد و هرگز هلاک نشده و در [[دوزخ]] گرفتار نشود، باید به کتاب و [[عترت]] [[تمسک]] کرده و در [[سفینه]] [[نجات]] آن بزرگواران داخل شود.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۳۴۹.</ref>
+===بازگشت [[سنت]] [[امام حسین]]{{ع}} به [[سنت نبوی]]===
+با مراجعه به [[روایات اهل بیت]]{{عم}} از جمله امام حسین{{ع}} پی خواهیم برد که [[احادیث]] آن بزرگواران همگی با سند به [[رسول خدا]]{{صل}} بازمی‌گردد.
+۱. [[کلینی]] به سندش از قتیبه نقل می‌کند که گفت:
+{{متن حدیث|سَأَلَ رَجُلٌ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} عَنْ مَسْأَلَةٍ فَأَجَابَهُ فِيهَا فَقَالَ الرَّجُلُ أَ رَأَيْتَ إِنْ كَانَ كَذَا وَ كَذَا مَا يَكُونُ الْقَوْلُ فِيهَا فَقَالَ لَهُ مَهْ مَا أَجَبْتُكَ فِيهِ مِنْ شَيْ‌ءٍ فَهُوَ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} لَسْنَا مِنْ أَ رَأَيْتَ فِي شَيْ‌ءٍ}}<ref>کلینی، الکافی، ج۱، ص۵۸، حدیث ۲۱.</ref>.
+مردی از [[امام صادق]]{{ع}} مسئله‌ای پرسید و [[حضرت]] جوابش داد، آن شخص عرض کرد: برای شما اگر چنین و چنان باشد جوابش چیست؟ فرمود: خاموش باش، هر جوابی که من به تو می‌دهم از قول رسول خدا{{صل}} بوده است، ما از خود رأیی نداریم.
+۲. [[فضیل بن یسار]] از [[امام باقر]]{{ع}} نقل کرده که فرمود:
+{{متن حدیث|لَوْ أَنَّا حَدَّثْنَا بِرَأْيِنَا ضَلَلْنَا كَمَا ضَلَّ مَنْ كَانَ قَبْلَنَا وَ لَكِنَّا حَدَّثْنَا بِبَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّنَا بَيَّنَهَا لِنَبِيِّهِ فَبَيَّنَهَا لَنَا}}<ref>صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۲۹۹، حدیث ۲.</ref>.
+اگر ما به [[رأی]] خود [[حدیث]] گوییم [[گمراه]] خواهیم شد؛ همان‌گونه که کسانی قبل از ما به همین جهت گمراه شدند. ولی ما با بینه‌ای از جانب پروردگارمان حدیث شدیم که [[خداوند]] آن را بر پیامبرش تبیین کرد، او نیز آن را برای ما تبیین نمود.
+٣. از امام صادق{{ع}} نقل شده که فرمود:
+{{متن حدیث|حَدِيثِي حَدِيثُ أَبِي وَ حَدِيثُ أَبِي حَدِيثُ جَدِّي وَ حَدِيثُ جَدِّي حَدِيثُ الْحُسَيْنِ وَ حَدِيثُ الْحُسَيْنِ حَدِيثُ الْحَسَنِ وَ حَدِيثُ الْحَسَنِ حَدِيثُ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ{{ع}} وَ حَدِيثُ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ حَدِيثُ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} وَ حَدِيثُ رَسُولِ اللَّهِ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ}}<ref>کلینی، الکافی، ج۱، ص۵۳، حدیث ۱۴.</ref>.
+حدیث من حدیث پدرم و حدیث پدرم حدیث جدم و حدیث جدم حدیث حسین و حدیث حسین [[حدیث حسن]] و حدیث حسن [[حدیث]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} و حدیث امیرالمؤمنین{{ع}} حدیث [[رسول خدا]]{{صل}} و حدیث رسول خدا گفتار [[خداوند عزوجل]] است.
+۴. [[امام باقر]]{{ع}} مطابق [[حدیثی]] از پدرانش از رسول خدا{{صل}} نقل کرده که خطاب به [[حضرت علی]]{{ع}} فرمود:
+{{متن حدیث|اكْتُبْ مَا أُمْلِي عَلَيْكَ. قَالَ: يَا نَبِيَّ اللَّهِ أَ تَخَافُ عَلَيَّ النِّسْيَانَ قَالَ: لَسْتُ أَخَافُ عَلَيْكَ النِّسْيَانَ، وَ قَدْ دَعَوْتُ اللَّهَ لَكَ يُحَفِّظُكَ وَ لَا يُنْسِيكَ، وَ لَكِنِ اكْتُبْ لِشُرَكَائِكَ. قُلْتُ: وَ مَنْ شُرَكَائِي يَا نَبِيَّ اللَّهِ قَالَ: الْأَئِمَّةُ مِنْ وُلْدِكَ...}}<ref>طوسی، الأمالی، ص۴۴۱، حدیث ۹۸۹.</ref>.
+آنچه بر تو می‌خوانم بنویس. [[حضرت]] عرض کرد: ای [[پیامبر خدا]]! آیا بر من از [[فراموشی]] می‌ترسی؟ [[پیامبر]] فرمود: من بر تو از فراموشی نمی‌هراسم؛ زیرا برای تو از [[خدا]] خواسته‌ام که تو را [[حفظ]] کرده و به فراموشی نیندازد و لکن برای شرکای خود بنویس. حضرت فرمود: به پیامبر عرض کردم: شرکای من کیان‌اند ای پیامبر خدا؟ فرمود: [[امامان]] از [[اولاد]] تو....
+۵. [[معلی بن خنیس]] از [[امام صادق]]{{ع}} نقل کرده که فرمود:
+{{متن حدیث|إِنَّ الْكُتُبَ كَانَتْ عِنْدَ عَلِيٍّ{{ع}} فَلَمَّا سَارَ إِلَى الْعِرَاقِ اسْتَوْدَعَ الْكُتُبَ أُمَّ سَلَمَةَ فَلَمَّا مَضَى عَلِيٌّ كَانَتْ عِنْدَ الْحَسَنِ فَلَمَّا مَضَى الْحَسَنُ كَانَتْ عِنْدَ الْحُسَيْنِ فَلَمَّا مَضَى الْحُسَيْنُ كَانَتْ عِنْدَ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ثُمَّ كَانَتْ عِنْدَ أَبِي}}<ref>صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۱۶۲، حدیث ۱.</ref>.
+کتبی نزد علی{{ع}} بود. هنگامی که به [[عراق]] [[هجرت]] نمود آنها را نزد [[ام سلمه]] به [[ودیعت]] گذارد که بعد از شهادتش نزد [[امام حسن]]{{ع}} قرار گرفت و بعد از او به دست [[امام حسین]]{{ع}} رسید و بعد از او به دست [[علی بن الحسین]]{{ع}} و بعد در دست پدرم امام باقر{{ع}} قرار گرفت.
+۶. [[زراره]] از امام صادق{{ع}} نقل کرده که فرمود:
+{{متن حدیث|مَا مَضَى أَبُو جَعْفَرٍ{{ع}} حَتَّى صَارَتِ الْكُتُبُ إِلَيَّ}}<ref>صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۱۶۷، حدیث ۲۰.</ref>.
+[[ابوجعفر]] - [[باقر]]{{ع}} - از [[دنیا]] نرفت تا این که کتاب‌ها به من رسید.
+۷. [[عبدالملک بن اعین]] می‌گوید:
+{{متن حدیث|أَرَانِي أَبُو جَعْفَرٍ{{ع}} بَعْضَ كُتُبِ عَلِيٍّ...}}<ref>صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۱۶۲، حدیث ۲.</ref>.
+[[امام باقر]]{{ع}} برخی از کتاب‌های علی{{ع}} را به من نشان داد...
+۸. امام باقر{{ع}} به [[سلمة بن کھیل]] و [[حکم بن عتیبه]] فرمود:
+{{متن حدیث|شَرِّقَا وَ غَرِّبَا لَنْ تَجِدَا عِلْماً صَحِيحاً إِلَّا شَيْئاً يَخْرُجُ مِنْ عِنْدِنَا أَهْلَ الْبَيْتِ}}<ref>صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۱۰، حدیث ۴.</ref>.
+[[شرق]] و [[غرب]] عالم [[سفر]] کنید، هرگز [[علم]] صحیحی نخواهید یافت مگر [[علمی]] که از نزد ما [[اهل بیت]] خارج شده باشد.
+٩. [[حضرت باقر]]{{ع}} خطاب به [[حسن بصری]] فرمود:
+{{متن حدیث|فَلْيَذْهَبِ الْحَسَنُ يَمِيناً وَ شِمَالًا فَوَ اللَّهِ مَا يُوجَدُ الْعِلْمُ إِلَّا هَاهُنَا}}<ref>صفار، بصائر الدرجات فی فضائل آل محمد{{عم}}، ص۹، حدیث ۱.</ref>.
+حسن اگر می‌خواهد به چپ و یا راست برود، به [[خدا]] [[سوگند]]! علم به جز اینجا یافت نمی‌شود.
+مقصود [[حضرت]] اهل بیت{{عم}} است.
+۱۰. [[یحیی بن عبدالله]] می‌گوید: از [[امام صادق]]{{ع}} در حالی که جماعتی از [[اهل کوفه]] نزد آن حضرت بودند، شنیدم که می‌فرمود:
+{{متن حدیث|عَجَباً لِلنَّاسِ أَنَّهُمْ أَخَذُوا عِلْمَهُمْ كُلَّهُ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} فَعَمِلُوا بِهِ وَ اهْتَدَوْا وَ يَرَوْنَ أَنَّ أَهْلَ بَيْتِهِ لَمْ يَأْخُذُوا عِلْمَهُ وَ نَحْنُ أَهْلُ بَيْتِهِ وَ ذُرِّيَّتُهُ فِي مَنَازِلِنَا نَزَلَ الْوَحْيُ وَ مِنْ عِنْدِنَا خَرَجَ الْعِلْمُ إِلَيْهِمْ...}}<ref>کلینی، الکافی، ج۱، ص۳۹۸، حدیث ۱.</ref>.
+از این [[مردم]] [[عجب]] است که می‌گویند: ما علم خود را از [[رسول خدا]]{{صل}} گرفته و به آن عمل کرده و [[هدایت]] یافتیم، ولی معتقدند که نزد اهل بیت رسول خدا{{صل}} علم حضرت نیست! در حالی که ما اهل بیت او و ذریه‌اش هستیم، در منازل ما [[وحی]] نازل شد و از نزد ما علم به سوی مردم خارج شد....<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۳۵۰.</ref>
+==[[حجیت تفسیر]] [[امام حسین]]{{ع}}==
+با جمع بین برخی [[آیات قرآنی]] پی می‌بریم که اهل بیت [[عصمت]] و [[طهارت]]{{عم}} و از آن جمله امام حسین{{ع}} [[حقیقت قرآن]] را مس کرده و از آن [[آگاهی]] کامل دارند و لذا چنین کسانی اقوال و بیاناتش در شرح و توضیح و [[تفسیر قرآن]] برای همه [[حجت]] است. اینک این موضوع را از چند طریق به [[اثبات]] می‌رسانیم.
+===بیان اول===
+الف) [[خداوند متعال]] می‌فرماید: {{متن قرآن|اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ}}<ref>«خداوند، نور آسمان‌ها و زمین است» سوره نور، آیه ۳۵.</ref>.
+ب) چون [[خدا]] چنین است پس از [[معدن]] [[نور]] غیر از نور صادر نمی‌شود: خداوند متعال می‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكُمْ نُورًا مُبِينًا}}<ref>«ای مردم! به راستی برهانی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است و نوری آشکار برای شما فرو فرستاده‌ایم» سوره نساء، آیه ۱۷۴.</ref>.
+ج) [[خداوند]] می‌فرماید:
+{{متن قرآن|إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ * فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ * لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ}}<ref>«که این قرآنی ارجمند است، * در نوشته‌ای فرو پوشیده * که جز پاکان را به آن دسترس نیست» سوره واقعه، آیه ۷۷-۷۹.</ref>.
+در جمله {{متن قرآن|لَا يَمَسُّهُ}} دو احتمال است:
+#جمله ناهیه باشد به این معنا که نباید [[قرآن]] را به جز افراد با [[طهارت]] مس کنند.
+#جمله [[نافیه]] باشد به این معنا که [[حقیقت قرآن]] را به جز افرادی که طهارت [[نفسانی]] دارند [[درک]] نمی‌کنند.
+در [[قرآن کریم]] کلمه «مس» به معنای مس ظاهری و مس [[باطنی]] هر دو به کار رفته است و نیز طهارت به معنای طهارت ظاهری و طهارت باطنی هر دو به کار برده شده است.
+خداوند درباره مس ظاهری می‌فرماید:
+{{متن قرآن|لَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ إِنْ طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ مَا لَمْ تَمَسُّوهُنَّ أَوْ تَفْرِضُوا لَهُنَّ فَرِيضَةً}}<ref>«اگر زنانی را که با آنان آمیزش نکرده یا برای آنها کابینی نبریده‌اید، طلاق دهید، بر شما گناهی نیست». سوره بقره، آیه ۲۳۶.</ref>.
+و نیز درباره مس باطنی می‌فرماید:
+{{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّيْطَانِ تَذَكَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ}}<ref>«بی‌گمان پرهیزگاران چون دمدمه‌ای از شیطان به ایشان رسد (از خداوند) یاد می‌کنند و ناگاه دیده‌ور می‌شوند» سوره اعراف، آیه ۲۰۱.</ref>.
+و درباره طهارت ظاهری می‌فرماید:
+{{متن قرآن|وَثِيَابَكَ فَطَهِّرْ}}<ref>«و جامه‌ات را پاکیزه گردان،» سوره مدثر، آیه ۴.</ref>.
+و درباره طهارت باطنی می‌فرماید:
+{{متن قرآن|وَإِذْ قَالَتِ الْمَلَائِكَةُ يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاكِ وَطَهَّرَكِ وَاصْطَفَاكِ عَلَى نِسَاءِ الْعَالَمِينَ}}<ref>«و آنگاه فرشتگان گفتند: ای مریم! خداوند تو را برگزید و پاکیزه داشت و بر زنان جهان برتری داد» سوره آل عمران، آیه ۴۲.</ref>.
+د) از برخی [[آیات]] استفاده می‌شود که [[اهل بیت]] [[عصمت]] و [[طهارت]]{{عم}} مصداق [[واقعی]] «[[مطهرون]]» در قرآن‌اند:
+[[خداوند]] می‌فرماید:
+{{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}}<ref>«جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳.</ref>.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۳۵۷.</ref>
+===بیان دوم===
+خداوند می‌فرماید:
+{{متن قرآن|بَلْ هُوَ آيَاتٌ بَيِّنَاتٌ فِي صُدُورِ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَمَا يَجْحَدُ بِآيَاتِنَا إِلَّا الظَّالِمُونَ}}<ref>«اما آن (قرآن) آیاتی روشن است در سینه کسانی که به آنان دانش داده‌اند و آیات ما را جز ستمکاران انکار نمی‌کنند» سوره عنکبوت، آیه ۴۹.</ref>.
+در این که مراد از «العلم» در [[آیه]] فوق چیست دو احتمال است:
+١. مراد، [[علم کتاب]] است:
+در این صورت این آیه با ضمیمه به چند آیه دیگر به نتیجه می‌رسد:
+# خداوند می‌فرماید: {{متن قرآن|وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَسْتَ مُرْسَلًا قُلْ كَفَى بِاللَّهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ وَمَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتَابِ}}<ref>«و کافران می‌گویند: تو فرستاده (خداوند) نیستی؛ بگو: میان من و شما خداوند و کسی که دانش کتاب نزد اوست، گواه بس» سوره رعد، آیه ۴۳.</ref>.
+#و نیز می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ * فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ * لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ}}<ref>«که این قرآنی ارجمند است، * در نوشته‌ای فرو پوشیده * که جز پاکان را به آن دسترس نیست» سوره واقعه، آیه ۷۷-۷۹.</ref>.
+#و می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}}<ref>«جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳.</ref>.
+نتیجه این که: [[آیات بینات]] [[قرآن]] در سینه اهل بیت عصمت و طهارت است.
+۲. مراد، [[علم الیقین]] باشد:
+با این احتمال نیز به ضمیمه چند آیه می‌توان به نتیجه رسید:
+# آیه [[عصمت امام]]: خداوند می‌فرماید: {{متن قرآن|لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ}}<ref>«پیمان من به ستمکاران نمی‌رسد» سوره بقره، آیه ۱۲۴.</ref>. و نیز می‌فرماید: {{متن قرآن|...وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}}<ref>«ای مؤمنان، از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید و اگر به خداوند و روز بازپسین ایمان دارید، چون در چیزی با هم به ستیز برخاستید آن را به خداوند و پیامبر بازبرید که این بهتر و بازگشت آن نیکوتر است» سوره نساء، آیه ۵۹.</ref>.
+# [[منشأ عصمت]] [[علم]] به [[حقایق]] امور و [[علم الیقین]] است: [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|قَالَ رَبِّ السِّجْنُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِمَّا يَدْعُونَنِي إِلَيْهِ وَإِلَّا تَصْرِفْ عَنِّي كَيْدَهُنَّ أَصْبُ إِلَيْهِنَّ وَأَكُنْ مِنَ الْجَاهِلِينَ}}<ref>«(یوسف) گفت: پروردگارا! زندان از آنچه مرا به آن فرا می‌خواند خوش‌تر است و اگر فریبشان را از من نگردانی به آنان می‌گرایم و از نادانان خواهم بود» سوره یوسف، آیه ۳۳.</ref>.
+نتیجه این که: در سینه [[امامان معصوم]] [[حقیقت قرآن]] وجود دارد و هر کس حقیقت قرآن نزد او است بیاناتش در [[تفسیر قرآن]] [[حجت]] است.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۳۵۹.</ref>
+===بیان سوم===
+این بیان را نیز با ذکر آیاتی به نتیجه مطلوب می‌رسانیم:
+# خداوند می‌فرماید: {{متن قرآن|ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْكِتَابَ الَّذِينَ اصْطَفَيْنَا مِنْ عِبَادِنَا}}<ref>«سپس این کتاب را به کسانی از بندگان خویش که برگزیده‌ایم به میراث دادیم» سوره فاطر، آیه ۳۲.</ref>.
+#و نیز می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ * فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ * لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ}}<ref>«که این قرآنی ارجمند است، * در نوشته‌ای فرو پوشیده * که جز پاکان را به آن دسترس نیست» سوره واقعه، آیه ۷۷-۷۹.</ref>.
+#و فرمود: {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}}<ref>«جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳.</ref>.
+نتیجه این که: [[خداوند سبحان]] [[علم قرآن]] و حقایق آن را نزد [[اهل بیت]] پیامبرش به [[ارث]] گذاشته است.<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۳۶۱.</ref>
 == منابع ==