پرش به محتوا

سفر امام حسین از مدینه تا مکه: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۱۸ سپتامبر ۲۰۲۲
جز
جایگزینی متن - 'الإرشاد' به 'الارشاد'
جز (جایگزینی متن - 'الإرشاد' به 'الارشاد')
خط ۱۱: خط ۱۱:


== بیرون رفتن [[امام]] {{ع}} از [[مدینه]] و اقامت گزیدن او در [[مکه]] ==
== بیرون رفتن [[امام]] {{ع}} از [[مدینه]] و اقامت گزیدن او در [[مکه]] ==
در کتاب [[الإرشاد (کتاب)|الإرشاد]] آمده است که: [[حسین]] {{ع}} آن شب را در [[منزل]] خود، باقی ماند و آن، شب [[شنبه]]، سه [[روز]] باقی مانده از [[ماه رجب]] [[سال]] شصت بود. [[ولید بن عقبه]]، در این شب، مشغول گرفتن [[بیعت]] از پسر [[زبیر]] برای [[یزید]] و [[شاهد]] [[امتناع]] وی بود. پسر زبیر، همان شب از مدینه به سمت مکه خارج شد. صبحگاهان، [[ولید]]، مردانی را در پی او فرستاد. او هشتاد سواره از دوستاران [[بنی امیه]] را در جستجوی او فرستاد؛ ولی به وی دست نیافتند و باز گشتند. آخرهای روز شنبه، ولید، مردانی را در پی [[حسین بن علی]] {{ع}} فرستاد تا در مجلس او حضور یافته، با ولید از طرف [[یزید بن معاویه]] بیعت نماید. حسین {{ع}} به آنان فرمود: «تا فردا شود و ببینیم چه می‌کنیم». آنان آن شب، دست از حسین {{ع}} برداشتند و به وی [برای بیعت] [[اصرار]] نکردند.
در کتاب [[الارشاد (کتاب)|الارشاد]] آمده است که: [[حسین]] {{ع}} آن شب را در [[منزل]] خود، باقی ماند و آن، شب [[شنبه]]، سه [[روز]] باقی مانده از [[ماه رجب]] [[سال]] شصت بود. [[ولید بن عقبه]]، در این شب، مشغول گرفتن [[بیعت]] از پسر [[زبیر]] برای [[یزید]] و [[شاهد]] [[امتناع]] وی بود. پسر زبیر، همان شب از مدینه به سمت مکه خارج شد. صبحگاهان، [[ولید]]، مردانی را در پی او فرستاد. او هشتاد سواره از دوستاران [[بنی امیه]] را در جستجوی او فرستاد؛ ولی به وی دست نیافتند و باز گشتند. آخرهای روز شنبه، ولید، مردانی را در پی [[حسین بن علی]] {{ع}} فرستاد تا در مجلس او حضور یافته، با ولید از طرف [[یزید بن معاویه]] بیعت نماید. حسین {{ع}} به آنان فرمود: «تا فردا شود و ببینیم چه می‌کنیم». آنان آن شب، دست از حسین {{ع}} برداشتند و به وی [برای بیعت] [[اصرار]] نکردند.


در کتاب [[الإرشاد (کتاب)|الإرشاد]] آمده است که: [[امام حسین]] {{ع}} همان شب - یعنی شب یکشنبه، دو شب مانده از ماه رجب - به سمت مکه بیرون رفت<ref>{{متن حدیث|فَأَقَامَ الْحُسَيْنُ {{ع}}فِي مَنْزِلِهِ تِلْكَ اللَّيْلَةَ وَ هِيَ لَيْلَةُ السَّبْتِ‏ لِثَلَاثٍ‏ بَقِينَ‏ مِنْ‏ رَجَبٍ‏ سَنَةَ سِتِّينَ وَ اشْتَغَلَ الْوَلِيدُ بْنُ عُتْبَةَ بِمُرَاسَلَةِ ابْنِ الزُّبَيْرِ فِي الْبَيْعَةِ لِيَزِيدَ وَ امْتِنَاعِهِ عَلَيْهِ وَ خَرَجَ ابْنُ الزُّبَيْرِ مِنْ لَيْلَتِهِ عَنِ الْمَدِينَةِ مُتَوَجِّهاً إِلَى مَكَّةَ فَلَمَّا أَصْبَحَ الْوَلِيدُ سَرَّحَ فِي أَثَرِهِ الرِّجَالَ فَبَعَثَ رَاكِباً مِنْ مَوَالِي بَنِي أُمَيَّةَ فِي ثَمَانِينَ رَاكِباً فَطَلَبُوهُ فَلَمْ يُدْرِكُوهُ فَرَجَعُوا. فَلَمَّا كَانَ آخِرُ نَهَارِ يَوْمِ‏ السَّبْتِ بَعَثَ الرِّجَالَ إِلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ {{ع}} لِيَحْضُرَ فَيُبَايِعَ الْوَلِيدَ لِيَزِيدَ بْنِ مُعَاوِيَةَ فَقَالَ لَهُمُ الْحُسَيْنُ أَصْبِحُوا ثُمَّ تَرَوْنَ وَ نَرَى فَكَفُّوا تِلْكَ اللَّيْلَةَ عَنْهُ وَ لَمْ يُلِحُّوا عَلَيْهِ فَخَرَجَ {{ع}} مِنْ تَحْتِ لَيْلَتِهِ وَ هِيَ لَيْلَةُ الْأَحَدِ لِيَوْمَيْنِ بَقِيَا مِنْ رَجَبٍ مُتَوَجِّهاً نَحْوَ مَكَّةَ}} (الإرشاد، ج۲، ص۳۴؛ روضة الواعظین، ص۱۸۹).</ref>.
در کتاب [[الارشاد (کتاب)|الارشاد]] آمده است که: [[امام حسین]] {{ع}} همان شب - یعنی شب یکشنبه، دو شب مانده از ماه رجب - به سمت مکه بیرون رفت<ref>{{متن حدیث|فَأَقَامَ الْحُسَيْنُ {{ع}}فِي مَنْزِلِهِ تِلْكَ اللَّيْلَةَ وَ هِيَ لَيْلَةُ السَّبْتِ‏ لِثَلَاثٍ‏ بَقِينَ‏ مِنْ‏ رَجَبٍ‏ سَنَةَ سِتِّينَ وَ اشْتَغَلَ الْوَلِيدُ بْنُ عُتْبَةَ بِمُرَاسَلَةِ ابْنِ الزُّبَيْرِ فِي الْبَيْعَةِ لِيَزِيدَ وَ امْتِنَاعِهِ عَلَيْهِ وَ خَرَجَ ابْنُ الزُّبَيْرِ مِنْ لَيْلَتِهِ عَنِ الْمَدِينَةِ مُتَوَجِّهاً إِلَى مَكَّةَ فَلَمَّا أَصْبَحَ الْوَلِيدُ سَرَّحَ فِي أَثَرِهِ الرِّجَالَ فَبَعَثَ رَاكِباً مِنْ مَوَالِي بَنِي أُمَيَّةَ فِي ثَمَانِينَ رَاكِباً فَطَلَبُوهُ فَلَمْ يُدْرِكُوهُ فَرَجَعُوا. فَلَمَّا كَانَ آخِرُ نَهَارِ يَوْمِ‏ السَّبْتِ بَعَثَ الرِّجَالَ إِلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ {{ع}} لِيَحْضُرَ فَيُبَايِعَ الْوَلِيدَ لِيَزِيدَ بْنِ مُعَاوِيَةَ فَقَالَ لَهُمُ الْحُسَيْنُ أَصْبِحُوا ثُمَّ تَرَوْنَ وَ نَرَى فَكَفُّوا تِلْكَ اللَّيْلَةَ عَنْهُ وَ لَمْ يُلِحُّوا عَلَيْهِ فَخَرَجَ {{ع}} مِنْ تَحْتِ لَيْلَتِهِ وَ هِيَ لَيْلَةُ الْأَحَدِ لِيَوْمَيْنِ بَقِيَا مِنْ رَجَبٍ مُتَوَجِّهاً نَحْوَ مَكَّةَ}} (الارشاد، ج۲، ص۳۴؛ روضة الواعظین، ص۱۸۹).</ref>.


[[ابو مخنف]] نقل کرده است: [[ولید]] به دنبال [[عبدالله بن زبیر]] فرستاد و او از [[بیعت]]، سر باز زد و یک شبانه [[روز]]، آنان را معطل کرد. سپس به همراه [[یاران]] و برادرش [[جعفر]]، به سمت [[مکه]] رهسپار شد و راه فرع را برگزید. ولید، سوارانی را به دنبال او فرستاد؛ ولی رد او را پیدا نکردند و بازگشتند.... اما [[حسین بن علی]] {{ع}}، ولید به خاطر پیگیری کار پسر [[زبیر]]، از او باز ماند و هر گاه به دنبال ایشان می‌فرستاد، می‌فرمود: «تا ببینی و ببینیم». آن‌گاه [[فرزندان]] و خاندانش را جمع کرد و شب یکشنبه، دو شب مانده از [[ماه رجب]] [[سال]] شصت، یک شب پس از خروج پسر زبیر، حرکت کرد و هیچ یک از بستگانش جز [[محمد بن حنفیه]] در [[مدینه]] باقی نماند<ref>{{متن حدیث|بَعَثَ الوَليدُ إلى عَبدِ اللَّهِ بنِ الزُّبَيرِ فَامتَنَعَ عَلَيهِ وماطَلَهُ يَوماً ولَيلَةً، ثُمَّ إنَّ ابنَ الزُّبَيرِ رَكِبَ في مَواليهِ وَاستَصحَبَ مَعَهُ أخاهُ جَعْفَراً وَ سارَ إلى مَكَّةَ عَلى طَريقِ الفُرعِ، وَ بَعَثَ الوَليدُ خَلفَ ابنِ الزُّبَيرِ الرِّجالَ وَالفُرسانَ فَلَمْ يَقْدِروا عَلى رَدِّهِ.... وَ أمَّا الحُسَيْنُ بنُ عَلِيٍّ {{ع}} فَإِنَّ الوَليدَ تَشاغَلَ عَنهُ بِابنِ الزُّبَيرِ وجَعَلَ كُلَّما بَعَثَ إلَيهِ يَقولُ: حَتّى تَنظُرَ ونَنظُرَ. ثُمَّ جَمَعَ أهلَهُ وبَنيهِ ورَكِبَ لَيلَةَ الأَحَدِ لِلَيلَتَينِ بَقِيَتا مِن رَجَبٍ مِن هذِهِ السَّنَةِ [۶۰ ه‌] بَعْدَ خُرُوجِ ابنِ الزُّبَيرِ بِلَيلَةٍ، ولَم يَتَخَلَّف عَنهُ أحَدٌ مِن أهلِهِ سِوى مُحَمَّدِ ابنِ الحَنَفِيَّةِ}} (البدایة والنهایة، ج۸، ص۱۴۷).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۲۹۱.</ref>
[[ابو مخنف]] نقل کرده است: [[ولید]] به دنبال [[عبدالله بن زبیر]] فرستاد و او از [[بیعت]]، سر باز زد و یک شبانه [[روز]]، آنان را معطل کرد. سپس به همراه [[یاران]] و برادرش [[جعفر]]، به سمت [[مکه]] رهسپار شد و راه فرع را برگزید. ولید، سوارانی را به دنبال او فرستاد؛ ولی رد او را پیدا نکردند و بازگشتند.... اما [[حسین بن علی]] {{ع}}، ولید به خاطر پیگیری کار پسر [[زبیر]]، از او باز ماند و هر گاه به دنبال ایشان می‌فرستاد، می‌فرمود: «تا ببینی و ببینیم». آن‌گاه [[فرزندان]] و خاندانش را جمع کرد و شب یکشنبه، دو شب مانده از [[ماه رجب]] [[سال]] شصت، یک شب پس از خروج پسر زبیر، حرکت کرد و هیچ یک از بستگانش جز [[محمد بن حنفیه]] در [[مدینه]] باقی نماند<ref>{{متن حدیث|بَعَثَ الوَليدُ إلى عَبدِ اللَّهِ بنِ الزُّبَيرِ فَامتَنَعَ عَلَيهِ وماطَلَهُ يَوماً ولَيلَةً، ثُمَّ إنَّ ابنَ الزُّبَيرِ رَكِبَ في مَواليهِ وَاستَصحَبَ مَعَهُ أخاهُ جَعْفَراً وَ سارَ إلى مَكَّةَ عَلى طَريقِ الفُرعِ، وَ بَعَثَ الوَليدُ خَلفَ ابنِ الزُّبَيرِ الرِّجالَ وَالفُرسانَ فَلَمْ يَقْدِروا عَلى رَدِّهِ.... وَ أمَّا الحُسَيْنُ بنُ عَلِيٍّ {{ع}} فَإِنَّ الوَليدَ تَشاغَلَ عَنهُ بِابنِ الزُّبَيرِ وجَعَلَ كُلَّما بَعَثَ إلَيهِ يَقولُ: حَتّى تَنظُرَ ونَنظُرَ. ثُمَّ جَمَعَ أهلَهُ وبَنيهِ ورَكِبَ لَيلَةَ الأَحَدِ لِلَيلَتَينِ بَقِيَتا مِن رَجَبٍ مِن هذِهِ السَّنَةِ [۶۰ ه‌] بَعْدَ خُرُوجِ ابنِ الزُّبَيرِ بِلَيلَةٍ، ولَم يَتَخَلَّف عَنهُ أحَدٌ مِن أهلِهِ سِوى مُحَمَّدِ ابنِ الحَنَفِيَّةِ}} (البدایة والنهایة، ج۸، ص۱۴۷).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۲۹۱.</ref>
۲۱۸٬۲۲۶

ویرایش