|
|
| خط ۲۷: |
خط ۲۷: |
| == گستره [[مسئولیت‌های انسانی]] == | | == گستره [[مسئولیت‌های انسانی]] == |
| [[مسئولیت‌های انسانی]] گستره وسیعی را پیش روی [[انسان]] می‌گشاید؛ مسئولیت‌هایی که گاه بسیار [[برتر]] و فراتر از حوزه وجودی [[انسان]] برعهده او گذاشته می‌شود. [[آدمی]] در برابر [[پروردگار]] خویش [[مسئول]] است و البته تمام مسئولیت‌های او در سایه امر [[پروردگار]] معنا می‌یابد. [[آدمی]] در برابر راهنمایان ([[کتاب خدا]]، [[پیامبران الهی]] و [[امامان معصوم]] {{عم}}) [[مسئول]] است. اما در گام نخست باید خویشتن را در نظر آورد و [[سعادت]] و [[تیره‌بختی]] خود را در نظر گیرد و خود را موجودی [[متعهد]] و [[مسئول]] بشناسد. مسأله مسئولیت در برابر خود، همه فرازهای وجودی [[انسان]] را دربرمی‌گیرد و [[انسان]] باید مراقب باشد از نعمت‌هایی که [[خداوند]] در اختیارش نهاده است به بهترین‌وجه استفاده و بهره‌برداری کند. در غیر این صورت به خود زیان رسانده است. [[امام علی]] {{ع}} در [[نکوهش]] این امر می‌فرماید: و زیان‌دیده کسی است که به نفس خویش زیان رساند<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۶۹۱.</ref>. | | [[مسئولیت‌های انسانی]] گستره وسیعی را پیش روی [[انسان]] می‌گشاید؛ مسئولیت‌هایی که گاه بسیار [[برتر]] و فراتر از حوزه وجودی [[انسان]] برعهده او گذاشته می‌شود. [[آدمی]] در برابر [[پروردگار]] خویش [[مسئول]] است و البته تمام مسئولیت‌های او در سایه امر [[پروردگار]] معنا می‌یابد. [[آدمی]] در برابر راهنمایان ([[کتاب خدا]]، [[پیامبران الهی]] و [[امامان معصوم]] {{عم}}) [[مسئول]] است. اما در گام نخست باید خویشتن را در نظر آورد و [[سعادت]] و [[تیره‌بختی]] خود را در نظر گیرد و خود را موجودی [[متعهد]] و [[مسئول]] بشناسد. مسأله مسئولیت در برابر خود، همه فرازهای وجودی [[انسان]] را دربرمی‌گیرد و [[انسان]] باید مراقب باشد از نعمت‌هایی که [[خداوند]] در اختیارش نهاده است به بهترین‌وجه استفاده و بهره‌برداری کند. در غیر این صورت به خود زیان رسانده است. [[امام علی]] {{ع}} در [[نکوهش]] این امر می‌فرماید: و زیان‌دیده کسی است که به نفس خویش زیان رساند<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۶۹۱.</ref>. |
|
| |
| == [[مسئولیت‌های انسان درباره خویشتن]] ==
| |
| '''مسئولیت درباره [[عقل]]:''' [[عقل]] [[راهبرد]] [[انسان]] در مسیر [[زندگی]] و دربردارنده قوای استعداد و تشخیص [[انسان]] است. [[آدمی]] به کمک [[عقل]] خویش به [[کشف]] ناشناخته‌ها می‌پردازد و پرده از مجهولات برمی‌دارد و می‌تواند [[زندگی دنیوی]] و اخروی را آباد و راحت سازد. از این‌رو [[به‌کارگیری عقل]] در [[جایگاه]] خود امری ویژه به‌شمار می‌آید و نتیجه آن مسئولیت‌شناسی و [[مسئولیت‌پذیری]] در حوزه [[عقل]] و [[خرد]] است. از این‌رو [[امام علی]] {{ع}} نقش [[عقل]] را جداکننده راه [[رستگاری]] از [[شقاوت]] می‌داند و می‌فرماید: [[بردباری]] پرده‌ای است پوشنده و [[عقل]]، شمشیری است برنده. پس عیب‌های اخلاقت را به [[بردباری]] بپوش و با هوای نفست به نیروی عقلت [[پیکار]] کن<ref>نهج البلاغه، حکمت ۴٢۴: {{متن حدیث|"الْحِلْمُ غِطَاءٌ سَاتِرٌ، وَ الْعَقْلُ حُسَامٌ قَاطِعٌ؛ فَاسْتُرْ خَلَلَ خُلُقِكَ بِحِلْمِكَ، وَ قَاتِلْ هَوَاكَ بِعَقْلِكَ"}}.</ref>.
| |
|
| |
| '''مسئولیت در برابر [[بدن]]:''' نحوه استفاده [[آدمی]] از [[بدن]] و [[حفاظت]] درست از آن، موضوعی است که مورد سؤال قرار می‌گیرد. [[بدن]] محملی است که [[خداوند]] در [[اختیار انسان]] قرار داده تا چند صباحی حامل [[روح]] او باشد و [[نعمانی]] را نصیبش کند و از [[انسان]] خواسته است که نسبت به آن حساس و وظیفه‌شناس باشد. از این‌رو [[امام علی]] {{ع}} فرمود: چیزی را که نمی‌دانی مگوی، حتی بسیاری از چیزهایی را که می‌دانی، بر زبان میاور، زیرا [[خدا]] بر اعضای تو احکامی [[واجب]] کرده که در ان روز به آن‌ها بر تو [[حجت]] آورد<ref>نهج البلاغه، حکمت ٣٨٢: {{متن حدیث|"لَا تَقُلْ مَا لَا تَعْلَمُ، بَلْ لَا تَقُلْ كُلَّ مَا تَعْلَمُ؛ فَإِنَّ اللَّهَ فَرَضَ عَلَى جَوَارِحِكَ كُلِّهَا فَرَائِضَ يَحْتَجُّ بِهَا عَلَيْكَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ"}}.</ref>.
| |
|
| |
| '''مسئولیت در برابر [[عمر]]:''' [[عمر]] [[آدمی]] گوهری گران‌بهاست که [[خداوند]] در [[اختیار]] او قرار داده تا با بهره‌گیری درست از آن راه [[سعادت]] را به روی خود هموار کند. از این‌رو [[آدمی]] در برابر آن و کیفیت بهره‌وری از آن [[مسئول]] است: شب و روز [[مؤمن]] به سه برنامه می‌گذرد: بخشی با [[راز]] و [[نیاز]] با [[خدا]]، بخش دیگر به تأمین معاش و سه دیگر به بهره‌برداریِ [[نیکو]] از لذت‌های [[حلال]]. [[عاقل]] نباید جز در پی این سه باشد: تأمین [[زندگی]]، گامی در راه رستخیز و [[لذت]] [[حلال]]<ref>{{متن حدیث|لِلْمُؤْمِنِ ثَلَاثُ سَاعَاتٍ فَسَاعَةٌ يُنَاجِي فِيهَا رَبَّهُ وَ سَاعَةٌ يَرُمُّ [فِيهَا مَعَايِشَهُ] مَعَاشَهُ وَ سَاعَةٌ يُخَلِّي [فِيهَا] بَيْنَ نَفْسِهِ وَ بَيْنَ لَذَّتِهَا فِيمَا يَحِلُّ وَ يَجْمُلُ وَ لَيْسَ لِلْعَاقِلِ أَنْ يَكُونَ شَاخِصاً إِلَّا فِي ثَلَاثٍ مَرَمَّةٍ لِمَعَاشٍ أَوْ خُطْوَةٍ فِي مَعَادٍ أَوْ لَذَّةٍ فِي غَيْرِ مُحَرَّم}}؛ نهج البلاغه، حکمت ٣٩٠.</ref>.
| |
|
| |
| '''مسئولیت درباره [[خانواده]] و [[خویشاوندان]]:''' [[خانواده]] نزدیک‌ترین افراد نسبت به [[آدمی]] است و [[انسان‌ها]] نسبت به [[خانواده]] خود بیشترین [[وظیفه]] و مسئولیت را دارند. از این‌رو در [[فرهنگ دینی]] نسبت به رسیدگی به امور [[خانواده]] و رفع مشکلات آن‌ها و رفت‌وآمد تأکید بسیار شده است. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: بدانید که هیچ‌یک از شما نباید از [[خویشاوندی]] که گرفتار [[فقر]] و [[بینوایی]] است روی [[یاری]] برتابد. باید که یارش‌اش دهد به [[مالی]] که اگر انفاقش نکند، بر دارایی‌اش نیفزاید و اگر انفاقش کند، سبب نقصان در [[مال]] او نشود. هر کس که دست [[یاری]] از [[عشیره]] خود فروبندد، یک دست از [[یاری]] آنان کاسته شده، ولی او از [[یاری]] دست‌های بسیاری خود را [[محروم]] داشته. هرکس که با اطرافیان خود به [[مدارا]] [[رفتار]] کند، همواره [[دوستی]] و [[مودت]] آنان را نصیب خود ساخته است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲٣: {{متن حدیث|"أَلَا لَا يَعْدِلَنَّ أَحَدُكُمْ عَنِ الْقَرَابَةِ يَرَى بِهَا الْخَصَاصَةَ أَنْ يَسُدَّهَا بِالَّذِي لَا يَزِيدُهُ إِنْ أَمْسَكَهُ وَ لَا يَنْقُصُهُ إِنْ أَهْلَكَهُ، وَ مَنْ يَقْبِضْ يَدَهُ عَنْ عَشِيرَتِهِ فَإِنَّمَا تُقْبَضُ مِنْهُ عَنْهُمْ يَدٌ وَاحِدَةٌ وَ تُقْبَضُ مِنْهُمْ عَنْهُ أَيْدٍ كَثِيرَةٌ، وَ مَنْ تَلِنْ حَاشِيَتُهُ يَسْتَدِمْ مِنْ قَوْمِهِ الْمَوَدَّةَ"}}.</ref>.
| |
|
| |
| در این بین، مسئولیت [[انسان‌ها]] نسبت به [[پدر]] و [[مادر]] خویش امری مهم و ضروری است. [[قرآن کریم]] در مورد آنان از گفتن کوچک‌ترین حرف و حرکتی که بوی سردی دهد، منع کرده است<ref>{{متن قرآن|وَقَضَى رَبُّكَ أَلاَّ تَعْبُدُواْ إِلاَّ إِيَّاهُ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِندَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلاهُمَا فَلاَ تَقُل لَّهُمَا أُفٍّ وَلاَ تَنْهَرْهُمَا وَقُل لَّهُمَا قَوْلاً كَرِيمًا }}؛ سوره اسراء، آیه ۲۳</ref>.
| |
|
| |
| در فرهنگ دینی، گستره مسئولیت [[انسان‌ها]] نه‌تنها شامل [[انسان‌ها]] و [[جامعه انسانی]]، بلکه شامل محیط‌زیست و حیوانات نیز می‌شود. این‌ها همه نشان از اهمیت موضوع دارند. از این‌رو [[امام]] {{ع}} فرمود: از [[خدا]] بترسید، در [[حق]] بندگانش و بلادش، زیرا شما مسئولید حتی در برابر زمین‌ها و ستوران<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۶٧: {{متن حدیث|"اتَّقُوا اللَّهَ فِي عِبَادِهِ وَ بِلَادِهِ، فَإِنَّكُمْ مَسْئُولُونَ حَتَّى عَنِ الْبِقَاعِ وَ الْبَهَائِمِ. [وَ] أَطِيعُوا اللَّهَ وَ لَا تَعْصُوهُ، وَ إِذَا رَأَيْتُمُ الْخَيْرَ فَخُذُوا بِهِ، وَ إِذَا رَأَيْتُمُ الشَّرَّ فَأَعْرِضُوا عَنْهُ"}}.</ref>.
| |
|
| |
| این موارد حاکی از [[مسئولیت انسان]] در برابر [[طبیعت]] مانند هوا، آب‌ها، جنگل‌ها، مراتع، حیوانات و گیاهان است و [[اعمال انسان]] در محیط‌زیست بر آن‌ها اثر خواهد گذاشت<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص ۶۹۲.</ref>.
| |
|
| |
|
| == [[مسئولیت فردی]] == | | == [[مسئولیت فردی]] == |
