عبادت در معارف و سیره فاطمی: تفاوت میان نسخهها
جز
جایگزینی متن - 'ابن شهر آشوب' به 'ابنشهرآشوب'
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
جز (جایگزینی متن - 'ابن شهر آشوب' به 'ابنشهرآشوب') |
||
خط ۹: | خط ۹: | ||
عبادت وسیلهای برای نیل به [[قرب الهی]] است. [[انسان]] دارای [[معرفت حقیقی]] به [[خالق]]، مسیری جز عبادت خالصانه را نمیپیماید؛ زیرا با هر درجهای از [[معرفت]]، بیشتر به [[فقر]] و عجز خود و [[عظمت]] خالق [[آگاهی]] مییابد و در نتیجه عبادت را وسیلهای برای نزدیک شدن به خالق خود قرار میدهد. [[فاطمه]] {{س}} که پرورده [[مکتب]] [[نبوی]] بود، آن چنان در این مسیر [[رشد]] کرد که از معدود [[شاگردان]] [[برتر]] این مکتب شد و در عبادت، بیشترین شباهت را به استاد و مرادش ([[پیامبر اکرم]] {{صل}}) پیدا کرد. پاهای [[پیامبر]] از کثرت [[قیام]] برای عبادت در [[دل]] شب ورم کرد تا اینکه [[آیات]] {{متن قرآن|طه * مَا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَى}}<ref>«طه * ما قرآن را بر تو فرو نفرستادهایم که به رنج افتی» سوره طه، آیه ۱-۲.</ref> بر او نازل گشت<ref>طبرسی، الاحتجاج، ج۱، ص۳۲۶؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۱۰، ص۴۰؛ ج۱۷، ص۲۵۷ و ۲۸۷؛ ج۶۸، ص۲۶؛ احمد بن حنبل، مسند احمد بن حنبل، ج۴، ص۲۵۱؛ بخاری، صحیح بخاری، ج۶، ص۴۴.</ref>. | عبادت وسیلهای برای نیل به [[قرب الهی]] است. [[انسان]] دارای [[معرفت حقیقی]] به [[خالق]]، مسیری جز عبادت خالصانه را نمیپیماید؛ زیرا با هر درجهای از [[معرفت]]، بیشتر به [[فقر]] و عجز خود و [[عظمت]] خالق [[آگاهی]] مییابد و در نتیجه عبادت را وسیلهای برای نزدیک شدن به خالق خود قرار میدهد. [[فاطمه]] {{س}} که پرورده [[مکتب]] [[نبوی]] بود، آن چنان در این مسیر [[رشد]] کرد که از معدود [[شاگردان]] [[برتر]] این مکتب شد و در عبادت، بیشترین شباهت را به استاد و مرادش ([[پیامبر اکرم]] {{صل}}) پیدا کرد. پاهای [[پیامبر]] از کثرت [[قیام]] برای عبادت در [[دل]] شب ورم کرد تا اینکه [[آیات]] {{متن قرآن|طه * مَا أَنْزَلْنَا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَى}}<ref>«طه * ما قرآن را بر تو فرو نفرستادهایم که به رنج افتی» سوره طه، آیه ۱-۲.</ref> بر او نازل گشت<ref>طبرسی، الاحتجاج، ج۱، ص۳۲۶؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۱۰، ص۴۰؛ ج۱۷، ص۲۵۷ و ۲۸۷؛ ج۶۸، ص۲۶؛ احمد بن حنبل، مسند احمد بن حنبل، ج۴، ص۲۵۱؛ بخاری، صحیح بخاری، ج۶، ص۴۴.</ref>. | ||
فاطمه {{س}} نیز در این [[خصلت]] با [[تأسی]] به پیامبر {{صل}}، به حدی در دل شبهای تار به عبادت ایستاد که پاهایش ورم کرد<ref>{{متن حدیث|الْحَسَنُ الْبَصْرِيُّ مَا كَانَ فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ أَعْبَدُ مِنْ فَاطِمَةَ كَانَتْ تَقُومُ حَتَّى تَوَرَّمَ قَدَمَاهَا}}؛ | فاطمه {{س}} نیز در این [[خصلت]] با [[تأسی]] به پیامبر {{صل}}، به حدی در دل شبهای تار به عبادت ایستاد که پاهایش ورم کرد<ref>{{متن حدیث|الْحَسَنُ الْبَصْرِيُّ مَا كَانَ فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ أَعْبَدُ مِنْ فَاطِمَةَ كَانَتْ تَقُومُ حَتَّى تَوَرَّمَ قَدَمَاهَا}}؛ ابنشهرآشوب مازندرانی، مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۱۲۰؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۳، ص۸۴.</ref> و در حال [[نماز]] از فرط [[خشیت الهی]]، نفسهایش به شماره میافتاد<ref>{{متن حدیث|وَ كَانَتْ فَاطِمَةُ {{س}} تَنْهَجُ فِي الصَّلَاةِ مِنْ خِيفَةِ اللَّهِ تَعَالَى}}؛ (حلی، عده الداعی، ص۱۳۹؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۱، ص۲۵۸).</ref>. | ||
عبادت شبانه و قیام او در [[محراب]]، صحنهای [[ملکوتی]] نزد [[آسمانیان]] پدید میآورد؛ به گونهای که [[خداوند]] به واسطه آن بر [[فرشتگان]] [[فخر]] میفروخت. [[رسول خدا]] {{صل}} در توصیف [[عبادت فاطمه]] و [[مقام]] و [[منزلت]] او نزد [[آسمانیان]] میفرماید: "دخترم، [[فاطمه]]، [[سرور زنان]] عالمیان از اولین و آخرین است. او پاره تن من و [[نور]] چشمم و میوه قلبم و [[روح]] میان دو پهلوی من است. او حوریهای انساننماست که به هنگام ایستادن در محرابش در برابر پروردگارش، نور او برای [[ملائکه]] [[آسمان]] تلألو دارد؛ همانگونه که نور [[ستارگان]] برای [[اهل]] [[زمین]] [[روشنایی]] دارد. پس [[خداوند عزوجل]] به ملائکه خطاب میکند: ای ملائکه من بنگرید به کنیزم فاطمه، که سرور زنان مخلوقاتم است و در برابر من [به [[عبادت]]] ایستاده و از [[خوف]] من وجودش به لرزه افتاده و با [[قلب]] و جانش به عبادتم روی آورده است. شما را [[شاهد]] میگیرم که [[شیعه]] او را از [[آتش]] [[دوزخ]] ایمن ساختم..."<ref>{{متن حدیث|... وَ أَمَّا ابْنَتِي فَاطِمَةُ فَإِنَّهَا سَيِّدَةُ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ وَ هِيَ بَضْعَةٌ مِنِّي وَ هِيَ نُورُ عَيْنِي وَ هِيَ ثَمَرَةُ فُؤَادِي وَ هِيَ رُوحِيَ الَّتِي بَيْنَ جَنْبَيَّ وَ هِيَ الْحَوْرَاءُ الْإِنْسِيَّةُ مَتَى قَامَتْ فِي مِحْرَابِهَا بَيْنَ يَدَيْ رَبِّهَا جَلَّ جَلَالُهُ ظَهَرَ نُورُهَا لِمَلَائِكَةِ السَّمَاءِ كَمَا يَظْهَرُ نُورُ الْكَوَاكِبِ لِأَهْلِ الْأَرْضِ وَ يَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِمَلَائِكَتِهِ يَا مَلَائِكَتِي انْظُرُوا إِلَى أَمَتِي فَاطِمَةَ سَيِّدَةِ إِمَائِي قَائِمَةً بَيْنَ يَدَيَّ تَرْتَعِدُ فَرَائِصُهَا مِنْ خِيفَتِي وَ قَدْ أَقْبَلَتْ بِقَلْبِهَا عَلَى عِبَادَتِي أُشْهِدُكُمْ أَنِّي قَدْ آمَنْتُ شِيعَتَهَا مِنَ النَّارِ...}}؛ شیخ صدوق، الامالی، ص۱۷۶؛ قمی، الفضائل، ص۹؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۷۲؛ ج۲۸، ص۳۸.</ref>. | عبادت شبانه و قیام او در [[محراب]]، صحنهای [[ملکوتی]] نزد [[آسمانیان]] پدید میآورد؛ به گونهای که [[خداوند]] به واسطه آن بر [[فرشتگان]] [[فخر]] میفروخت. [[رسول خدا]] {{صل}} در توصیف [[عبادت فاطمه]] و [[مقام]] و [[منزلت]] او نزد [[آسمانیان]] میفرماید: "دخترم، [[فاطمه]]، [[سرور زنان]] عالمیان از اولین و آخرین است. او پاره تن من و [[نور]] چشمم و میوه قلبم و [[روح]] میان دو پهلوی من است. او حوریهای انساننماست که به هنگام ایستادن در محرابش در برابر پروردگارش، نور او برای [[ملائکه]] [[آسمان]] تلألو دارد؛ همانگونه که نور [[ستارگان]] برای [[اهل]] [[زمین]] [[روشنایی]] دارد. پس [[خداوند عزوجل]] به ملائکه خطاب میکند: ای ملائکه من بنگرید به کنیزم فاطمه، که سرور زنان مخلوقاتم است و در برابر من [به [[عبادت]]] ایستاده و از [[خوف]] من وجودش به لرزه افتاده و با [[قلب]] و جانش به عبادتم روی آورده است. شما را [[شاهد]] میگیرم که [[شیعه]] او را از [[آتش]] [[دوزخ]] ایمن ساختم..."<ref>{{متن حدیث|... وَ أَمَّا ابْنَتِي فَاطِمَةُ فَإِنَّهَا سَيِّدَةُ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ وَ هِيَ بَضْعَةٌ مِنِّي وَ هِيَ نُورُ عَيْنِي وَ هِيَ ثَمَرَةُ فُؤَادِي وَ هِيَ رُوحِيَ الَّتِي بَيْنَ جَنْبَيَّ وَ هِيَ الْحَوْرَاءُ الْإِنْسِيَّةُ مَتَى قَامَتْ فِي مِحْرَابِهَا بَيْنَ يَدَيْ رَبِّهَا جَلَّ جَلَالُهُ ظَهَرَ نُورُهَا لِمَلَائِكَةِ السَّمَاءِ كَمَا يَظْهَرُ نُورُ الْكَوَاكِبِ لِأَهْلِ الْأَرْضِ وَ يَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِمَلَائِكَتِهِ يَا مَلَائِكَتِي انْظُرُوا إِلَى أَمَتِي فَاطِمَةَ سَيِّدَةِ إِمَائِي قَائِمَةً بَيْنَ يَدَيَّ تَرْتَعِدُ فَرَائِصُهَا مِنْ خِيفَتِي وَ قَدْ أَقْبَلَتْ بِقَلْبِهَا عَلَى عِبَادَتِي أُشْهِدُكُمْ أَنِّي قَدْ آمَنْتُ شِيعَتَهَا مِنَ النَّارِ...}}؛ شیخ صدوق، الامالی، ص۱۷۶؛ قمی، الفضائل، ص۹؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۳، ص۱۷۲؛ ج۲۸، ص۳۸.</ref>. | ||
خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
[[فاطمه]] همانند پدر، اهتمام بسیاری به نماز داشت. روزی از پدر پرسید: کسی که درباره نماز [[سستی]] به [[خرج]] دهد، برای او چه [مجازاتی] خواهد بود؟ [[پیامبر]] در پاسخ، پانزده [[عقوبت]] برای سبکشمارنده نماز برشمرد<ref>شش عقوبت در دنیا و سه عقوبت هنگام مرگ و سه عقوبت در قبر و سه عقوبت در قیامت پس از خروج از قبر؛ اما در دنیا: رفتن برکت از عمر و روزی، رفتن سیمای صالحان از چهره و فقدان اجر برای اعمال و بالا نرفتن دعا به آسمان و مشمول دعای صالحان نبودن؛ اما هنگام مرگ: مردن با ذلت و گرسنگی و تشنگی، به گونهای که تمام نهرهای دنیا نیز او را سیراب نمیسازد؛ اما در قبر: موکل شدن فرشتهای برای عذاب او در قبر، تنگی قبر و ظلمت آن؛ اما در قیامت پس از خروج از قبر: موکل شدن فرشتهای که او را به رو میکشد، در حالی که مردم به او مینگرند، حساب او شدید خواهد بود و خدا به او نظر [رحمت] نمیکند و پاکش نمیسازد و عذابی دردناک دارد. ابن طاووس، فلاح السائل، ص۲۲؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۸۰، ص۲۱.</ref> و بدین لحاظ، فاطمه بهترین [[مردمان]] را خاضعترین آنها درباره نماز میدانست<ref>{{متن حدیث|خِيَارُكُمْ أَلْيَنُكُمْ مَنَاكِبَ فِي الصَّلَاةِ}}؛ طبری، دلائل الامامه، ص۷۷؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۸۱، ۲۶۲.</ref>. از آنجا که وی [[استعداد]] لازم برای [[تعالیم]] خاص [[نبوی]] را داشت، [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[جبرئیل]] برخی [[نمازهای مستحبی]] با کیفیت خاص را به آن حضرت [[تعلیم]] میدادند<ref>بنگرید به: مجلسی، بحارالانوار، ج۸۶، ص۳۶۵؛ ج۸۷، ص۳۰۴؛ ج۸۸، ص۱۷۱، ۱۸۰ و ۱۸۳-۱۸۴.</ref>. | [[فاطمه]] همانند پدر، اهتمام بسیاری به نماز داشت. روزی از پدر پرسید: کسی که درباره نماز [[سستی]] به [[خرج]] دهد، برای او چه [مجازاتی] خواهد بود؟ [[پیامبر]] در پاسخ، پانزده [[عقوبت]] برای سبکشمارنده نماز برشمرد<ref>شش عقوبت در دنیا و سه عقوبت هنگام مرگ و سه عقوبت در قبر و سه عقوبت در قیامت پس از خروج از قبر؛ اما در دنیا: رفتن برکت از عمر و روزی، رفتن سیمای صالحان از چهره و فقدان اجر برای اعمال و بالا نرفتن دعا به آسمان و مشمول دعای صالحان نبودن؛ اما هنگام مرگ: مردن با ذلت و گرسنگی و تشنگی، به گونهای که تمام نهرهای دنیا نیز او را سیراب نمیسازد؛ اما در قبر: موکل شدن فرشتهای برای عذاب او در قبر، تنگی قبر و ظلمت آن؛ اما در قیامت پس از خروج از قبر: موکل شدن فرشتهای که او را به رو میکشد، در حالی که مردم به او مینگرند، حساب او شدید خواهد بود و خدا به او نظر [رحمت] نمیکند و پاکش نمیسازد و عذابی دردناک دارد. ابن طاووس، فلاح السائل، ص۲۲؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۸۰، ص۲۱.</ref> و بدین لحاظ، فاطمه بهترین [[مردمان]] را خاضعترین آنها درباره نماز میدانست<ref>{{متن حدیث|خِيَارُكُمْ أَلْيَنُكُمْ مَنَاكِبَ فِي الصَّلَاةِ}}؛ طبری، دلائل الامامه، ص۷۷؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۸۱، ۲۶۲.</ref>. از آنجا که وی [[استعداد]] لازم برای [[تعالیم]] خاص [[نبوی]] را داشت، [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[جبرئیل]] برخی [[نمازهای مستحبی]] با کیفیت خاص را به آن حضرت [[تعلیم]] میدادند<ref>بنگرید به: مجلسی، بحارالانوار، ج۸۶، ص۳۶۵؛ ج۸۷، ص۳۰۴؛ ج۸۸، ص۱۷۱، ۱۸۰ و ۱۸۳-۱۸۴.</ref>. | ||
هنگامی که [[فاطمه]] {{س}} مشغول [[عبادات]] و [[نماز]] میشد، گاه فرزندش به [[گریه]] میافتاد و گهوارهاش به [[امداد الهی]] به دست فرشتهای به حرکت درمیآمد<ref>{{متن حدیث|وَ رُوِيَ أَنَّهَا {{س}} رُبَّمَا اشْتَغَلَتْ بِصَلَاتِهَا وَ عِبَادَتِهَا فَرُبَّمَا بَكَى وَلَدُهَا فَرُؤِيَ الْمَهْدُ يَتَحَرَّكُ وَ كَانَ مَلَكٌ يُحَرِّكُهُ}}؛ | هنگامی که [[فاطمه]] {{س}} مشغول [[عبادات]] و [[نماز]] میشد، گاه فرزندش به [[گریه]] میافتاد و گهوارهاش به [[امداد الهی]] به دست فرشتهای به حرکت درمیآمد<ref>{{متن حدیث|وَ رُوِيَ أَنَّهَا {{س}} رُبَّمَا اشْتَغَلَتْ بِصَلَاتِهَا وَ عِبَادَتِهَا فَرُبَّمَا بَكَى وَلَدُهَا فَرُؤِيَ الْمَهْدُ يَتَحَرَّكُ وَ كَانَ مَلَكٌ يُحَرِّكُهُ}}؛ ابنشهرآشوب مازندرانی، مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۱۱۶؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۳، ص۴۵.</ref>. در روایتی دیگر، [[سلمان]] به [[قرائت قرآن]] فاطمه به هنگام [[روز]] و چرخیدن خودبهخودی سنگ آسیاب اشاره کرده است<ref>{{متن حدیث|عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ {{ع}}، قَالَ: بَعَثَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} سَلْمَانَ (رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ) إِلَى مَنْزِلِ فَاطِمَةَ لِحَاجَةٍ. قَالَ سَلْمَانُ: فَوَقَفْتُ بِالْبَابِ وَقْفَةً حَتَّى سَلَّمْتُ، فَسَمِعْتُ فَاطِمَةَ تَقْرَأُ الْقُرْآنَ مِنْ جَوَّا، وَ الرَّحَى تَدُورُ مِنْ بَرّا، مَا عِنْدَهَا أَنِيسٌ. قَالَ: فَعُدْتُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ {{صل}} فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، رَأَيْتُ أَمْراً عَظِيماً! فَقَالَ: هِيهِ يَا سَلْمَانُ، تَكَلَّمْ بِمَا رَأَيْتَ وَ سَمِعْتَ. قَالَ: وَقَفْتُ بِبَابِ ابْنَتِكَ يَا رَسُولَ اللَّهِ، وَ سَلَّمْتُ، فَسَمِعْتُ فَاطِمَةَ تَقْرَأُ الْقُرْآنَ مِنْ جَوَّا، وَ الرَّحَى تَدُورُ مِنْ بَرَّا مَا عِنْدَهَا أَنِيسٌ! قَالَ: فَتَبَسَّمَ رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} وَ قَالَ: يَا سَلْمَانُ، إِنَّ ابْنَتِي فَاطِمَةَ مَلَأَ اللَّهُ قَلْبَهَا وَ جَوَارِحَهَا إِيمَاناً إِلَى مُشَاشِهَا، فَتَفَرَّغَتْ لِطَاعَةِ اللَّهِ (عَزَّ وَ جَلَّ) فَبَعَثَ اللَّهُ مَلَكاً اسْمُهُ (رَوْفَائِيلُ)- وَ فِي رِوَايَةٍ أُخْرَى: (رَحْمَةٌ)- فَأَدَارَ لَهَا الرَّحَى فَكَفَاهَا اللَّهُ (عَزَّ وَ جَلَّ) مَئُونَةَ الدُّنْيَا مَعَ مَئُونَةِ الْآخِرَةِ}}؛ طبری، دلائل الامامه، ص۱۳۹؛ ابنشهرآشوب مازندرانی مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۱۱۶؛ ابن حمزه طوسی، الثاقب فی المناقب، ص۲۹۱.</ref>. در [[روایت]] [[اسامه بن زید]] نیز به گردش سنگ آسیاب به امداد الهی ـ درحالی که فاطمه {{س}} به علت [[عبادت]] شبانه به [[خواب]] رفته بود ـ اشاره شده است<ref>{{متن حدیث|عن أسامة بن زيد، قال: افتقد رسول اللّه {{صل}} ذات يوم عليّا، فقال: «اطلبوا إليّ أخي في الدنيا و الآخرة، اطلبوا إليّ فاصل الخطوب، اطلبوا إليّ المحكّم في الجنّة في اليوم المشهود اطلبوا إليّ حامل لوائي في المقام المحمود». قال أسامة: فلما سمعت من رسول اللّه {{صل}} ذلك بادرت إلى باب عليّ، فناداني رسول اللّه {{صل}} من خلفي: «يا أسامة، عجّل عليّ بخبره» و ذلك بين الظهر و العصر، فدخلت فوجدت عليّا كالثوب الملقى لاطيا بالأرض، ساجدا يناجي اللّه تعالى، و هو يقول: «سبحان اللّه الدائم، فكّاك المغارم، رزّاق البهائم، ليس له في ديمومته ابتداء، و لا زوال و لا انقضاء» فكرهت أن أقطع عليه ما هو فيه حتّى يرفع رأسه، و سمعت أزيز الرحى فقصدت نحوها لأسلّم على فاطمة و أخبرها بقول رسول اللّه {{صل}} في بعلها، فوجدتها راقدة على شقّها الأيمن، مخمرة وجهها بجلبابها- و كان من وبر الإبل- و إذا الرحى تدور بدقيعها، و إذا كفّ يطحن عليها برفق، و كفّ أخرى تلهي الرحا، لها نور، لا أقدر أن أملي عيني منها، و لا أرى إلّا اليدين بغير أبدان، فامتلأت فرحا بما رأيت من كرامة اللّه لفاطمة {{س}}. فرجعت إلى رسول اللّه {{صل}} و تباشير الفرح في وجهي بادية، و هو في نفر من أصحابه، قلت: يا رسول اللّه، انطلقت أدعو عليّا، فوجدته كذا و كذا، و انطلقت نحو فاطمة {{س}} فوجدتها راقدة على شقّها الأيمن، و رأيت كذا و كذا! فقال: «يا أسامة، أ تدري من الطاحن، و من الملهي لفاطمة؟ إنّ اللّه قد غفر لبعلها بسجدته سبعين مغفرة، واحدة منها لذنوبه ما تقدّم منها و ما تأخر، و تسعة و ستين مذخورة لمحبّيه، يغفر اللّه بها ذنوبهم يوم القيامة، و إنّ اللّه تعالى رحم ضعف فاطمة لطول قنوتها بالليل، و مكابدتها للرحى و الخدمة في النهار، فأمر اللّه تعالى وليد ين من الولدان المخالدين أن يهبطا في أسرع من الطرف، و إنّ أحدهما ليطحن، و الآخر ليلهي رحاها. و إنّما أرسلتك لترى و تخبر بنعمة اللّه علينا، فحدّث، يا أسامة لو تبديا لك لذهب عقلك من حسنهما، و إنّما سألتني خادما فمنعتها، فأخدمها اللّه بذلك سبعين ألف ألف وليدة في الجنّة، الذين رأيت منهن، و إنا من أهل بيت اختار اللّه لنا الآخرة الباقية على الدنيا الفانية»}}؛ طوسی، الثاقب فی المناقب، ص۲۹۲ - ۲۹۱.</ref>.<ref>[[محمد رضا جباری|اسحاقی، سید حسین]]، [[سیره اخلاقی و سبک زندگی حضرت زهرا (کتاب)|سیره اخلاقی و سبک زندگی حضرت زهرا]]، ص ۶۵.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == |