اهل بیت پیامبر خاتم در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

[[انتخاب]] وصّی از طرف [[پیامبر]]، امری منطبق با [[عقل]] و منطق است. [[خداوند متعال]] هر [[پیامبری]] را برانگیخت، پس از او دیگری را به‌عنوان وصّی او برگزید. حال چگونه قابل تصور است [[آخرین شریعت آسمانی]] با برنامه‌های کلانی که برای [[هدایت]] [[امت]] و [[اجرای احکام الهی]] دارد بدون وصّی رها شود و [[پیامبر اکرم]] {{صل}} کار [[امت]] را به‌خود واگذارد. [[امام علی]] {{ع}} می‌فرماید: "هیچ‌ پیامبری امّت خویش را بعد از خود سرگردان رها نکرده است، بی‌آن‌که راهی روشن پیش پایشان گشوده یا نشان‌های صریح و آشکار برای هدایتشان قرار داده باشد"<ref>{{متن حدیث|إِذْ لَمْ يَتْرُكُوهُمْ هَمَلًا بِغَيْرِ طَرِيقٍ وَاضِحٍ وَ لَا عَلَمٍ قَائِمٍ}}؛ [[نهج البلاغه]]، خطبه ۱.</ref>. از این‌رو [[پیامبر]] با [[آگاهی]] از این [[ضرورت]]، بارها و بارها از اولین روزهای [[رسالت]] تا واپسین سال‌های [[عمر]] بر [[وصایت]] [[امام]] {{ع}} تأکید کرد. این موضوع در روز [[غدیر]] به اوج خود رسید. در این روز انبوهی از [[جماعت]] [[مسلمین]] [[شاهد]] [[وصایت]] [[امام]] {{ع}} بودند و در همان روز [[مسلمانان]] با [[امام]] [[بیعت]] کردند و اولین اشعار در [[مدح]] و [[وصایت]] ایشان سروده شد. به‌این ترتیب خط [[امامت]] در امتداد [[رسالت]] به [[امر الهی]] شکل گرفت و گسترش یافت. [[امام علی]] {{ع}} در سیزده مورد به معرفی و بیان خصوصیت‌های [[اهل بیت]] پرداخته است. ایشان [[وظیفه امام]] را تنها وظیفه‌ای الهی بیان می‌کند و می‌فرماید: "بی‌تردید [[امام]] مسئولیّت و وظیفه‌ای جز آنچه [[خدا]] به او [[فرمان]] داده، ندارد؛ پندها را بدیشان برسانَد، در [[نصیحت]] و خیرخواهی بکوشد، سنّت [[پیامبر]] را زنده کند، [[حدود]] الهی را بر آنها که باید جاری سازد، و [[بیت المال]] را به اهلش رسانَد"<ref>{{متن حدیث|إِنَّهُ لَيْسَ عَلَى الْإِمَامِ إِلَّا مَا حُمِّلَ مِنْ أَمْرِ رَبِّهِ، الْإِبْلَاغُ فِي الْمَوْعِظَةِ وَ الِاجْتِهَادُ فِي النَّصِيحَةِ وَ الْإِحْيَاءُ لِلسُّنَّةِ وَ إِقَامَةُ الْحُدُودِ عَلَى مُسْتَحِقِّيهَا وَ إِصْدَارُ السُّهْمَانِ عَلَى أَهْلِهَا}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۰۵.</ref><ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۱۵۴- ۱۵۵.</ref>