هجرت به مدینه در معارف و سیره فاطمی: تفاوت میان نسخه‌ها

علی {{ع}} فواطم را [[روز]] هنگام از مکه خارج ساخت که عبارت بودند از: [[فاطمه زهرا]] {{س}}، [[فاطمه بنت أسد]] [[مادر]] بزرگوار امام {{ع}}، [[فاطمه]] دختر [[زبیر]] بن [[عبد المطلب]] و فاطمه دخت [[حمزة بن عبد المطلب]]؛ برکه، [[امّ ایمن]] دایه و خدمتگزار [[رسول اکرم]] {{صل}} و پسرش أیمن [[غلام]] [[پیامبر اکرم]] {{صل}} نیز در پی آنان راه افتادند و [[ابو واقد لیثی]] فرستاده [[رسول خدا]] {{صل}} نیز با این کاروان به [[مدینه]] بازگشت، وی [[مسئولیت]] راندن شتران را بر عهده داشت و به جهت [[بیم]] از [[دشمن]] آنها را تند می‌راند [[امام علی]] {{ع}} به او فرمود: «[[ابو واقد]]! نسبت به [[زنان]] [[مدارا]] کن، که بدن‌هایی‌ [[ضعیف]] و [[ناتوان]] دارند». وی در پاسخ عرض کرد: بیم دارم مأمورانی که در پی ما هستند از راه برسند. [[حضرت]] فرمود: «نگران مباش رسول خدا {{صل}} هنگام [[هجرت]] به من فرمود: علی! از اکنون هرگز نمی‌توانند آسیبی به تو برسانند» سپس علی {{ع}} در حالی که این [[رجز]] را می‌خواند، شتران را به آرامی به حرکت درآورد.

جناح، شمشیری حواله سر [[امیر المؤمنین]] {{ع}} کرد، [[حضرت]] ضربت او را جا خالی داد و با چابکی ضربتی بر کتف او وارد ساخت که [[شمشیر]]، او را دو نیمه ساخت و به کتف اسبش رسید و سپس با شمشیر به بقیه حمله‌ور شد. آنان از برابرش پا به فرار گذاشتند و به [[امام]] گفتند: ای پسر [[ابو طالب]] ما را ببخش‌ و از ما درگذر. حضرت فرمود: «من اکنون به سوی پسر عمویم [[رسول خدا]] {{صل}} رهسپارم، هرکس [[دوست]] دارد بدنش را قطعه‌قطعه و [[زمین]] را از خونش [[سیراب]] سازم، مرا تعقیب کند». بدین ترتیب، [[دشمن]] با [[خواری]] و [[ذلّت]] و [[شکست]]، به دیار خود بازگشتند.

قبل از رسیدن آنان به آن منطقه [[فرشته وحی]] بر رسول خدا {{صل}} فرود آمد و آیاتی از [[قرآن مجید]] را در [[شأن]] آنان نازل کرد از جمله: {{متن قرآن|الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِهِمْ...}}<ref>«(همان) کسان که خداوند را ایستاده و نشسته و آرمیده بر پهلو یاد می‌کنند» سوره آل عمران، آیه ۱۹۱.</ref>.

 

[[پیامبر اکرم]] {{صل}} پانزده [[روز]] در منطقه «قباء» در انتظار ورود کاروان علی {{ع}} درنگ فرمود و در آن [[فرصت]] [[مسجد]] «قباء» را بنا کرد که در مورد آن آیاتی نازل گردید: {{متن قرآن|لَمَسْجِدٌ أُسِّسَ عَلَى التَّقْوَى مِنْ أَوَّلِ يَوْمٍ أَحَقُّ أَنْ تَقُومَ فِيهِ}}<ref>«بی‌گمان مسجدی که از روز نخست بنیان آن را بر پرهیزگاری نهاده‌اند سزاوارتر است که در آن حاضر گردی» سوره توبه، آیه ۱۰۸.</ref>.

 

مسجدی که از [[روز]] نخست بر اساس و پایه [[تقوا]] بنا شده، شایسته‌تر است که در آن به [[عبادت]] بایستی. از این‌رو، حضرت [[مردم]] را به [[نماز خواندن]] در آن [[مسجد]] و پر رونق نگاه داشتن آن [[تشویق]] و [[پاداش]] بزرگ کسی را که در آن [[نماز]] بگزارد بیان فرمود.

فاطمه زهرا {{س}} دخت رسول اکرم {{صل}} با هجرت از [[مکه]] به [[مدینه]] به این خانه پا نهاد تا پدر بزرگوار خود را میان یارانش نظاره‌گر باشد، یارانی که در راه او [[جان]] خویش را [[فدا]] می‌ساختند و نیز آن [[حضرت]] را [[همراهی]] می‌کردند، [[مهاجران]] در کنار [[برادران]] [[مسلمان]] خویش از [[اوس و خزرج]]، [[امنیّت]] و [[آرامش]] یافتند و در کنار [[نبیّ اکرم]] {{صل}} به [[تبلیغ اسلام]] و [[برنامه‌ریزی]] برای فردایی بهتر پرداختند. رسول خدا {{صل}} میان مهاجران و [[مسلمانان]] مدینه [[پیمان برادری]] ایجاد کرد تا [[بیم]] و [[نگرانی]] [[غربت]] را از [[دل]] آنان بزداید و با ایجاد این پیوند [[برادری]]، آنها را در یک صف که همان [[ایمان به خدای یکتا]] و [[بی‌شریک]] بود قرار داد و بعضی را به برخی دیگر مرتبط ساخت و علی {{ع}} را به برادری خود برگزید و در جمع انبوه [[مهاجر]] و [[انصار]] دست او را گرفت و فرمود: {{متن حدیث|هذا أخي و وصيّي و وارثي من بعدي}}<ref>قادتنا، از میلانی، ج۳، ص۳۸۹ به نقل از حیاة الحیوان، ج۱، ص۱۱۸؛ البدایة و النهایة، ج۳، ص۲۷۷.</ref>؛ این شخص (علی) [[وصیّ]] و [[وارث]] پس از من خواهد بود.

امّ سلمه می‌گوید: رسول اکرم {{صل}} مرا به ازدواج خویش درآورد و امور مربوط به [[فاطمه زهرا]] {{س}} را به من سپرد و من به [[تربیت]] و [[راهنمایی]] آن مخدّره پرداختم، ولی به [[خدا]] [[سوگند]]! [[ادب]] [[زهرا]] از من بیشتر و به تمام [[کارها]] از من آشناتر بود<ref>دلائل الامامه، ص۱۲.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۳ (کتاب)|پیشوایان هدایت]] ج۳ ص ۹۱.</ref>