عدل: تفاوت میان نسخه‌ها

عدل (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۹:۲۳

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۲ دسامبر ۲۰۲۲

جز

جایگزینی متن - 'اصحاب امیرالمؤمنین' به 'اصحاب امیرالمؤمنین'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۸۰۱

ویرایش

@@ خط ۲۶: / خط ۲۶: @@
 [[عدالت]] رعایت [[حقوق]] است، کسی که [[حق]] دیگری را بدون کم و کاست میدهد به [[عدالت]] [[رفتار]] کرده است؛ خواه این [[حق]] را از خویشتن بگیرد، خواه از دیگران؛ ولی [[انصاف]] عبارت است از دادن [[حق دیگران]] در صورتی که آن را از خویشتن گرفته باشی. به همین [[دلیل]] در کتب لغت آمده است: [[تفسیر]] [[انصاف]] این است که [[حق دیگران]] را چنان بدهی که [[حق]] خویش را میستانی<ref>خلیل بن احمد فراهیدی، العین، ج۷، ص۱۳۳؛ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۹، ص۳۳۳؛ زبیدی؛ تاج العروس، ج۱۲، ص۵۰۲.</ref> و نیز به همین [[دلیل]] [[شیخ طوسی]] نوشته است: [[انصاف]] در مقابل [[ظلم]] است و عدل در برابر [[جور]]<ref>محمد بن حسن طوسی، التبیان، ج۲، ص۵۳۳.</ref> و [[انصاف]]، دادن [[حق]] کامل است<ref>محمد بن حسن طوسی، التبیان، ج۲، ص۵۳۳.</ref>. چنان‌که ملاحظه میکنید در همه این تعاریف عنصر اساسی، دادن [[حق]] است، که مستلزم ستاندن آن از خویشتن است. و باز به همین [[دلیل]] واژه [[انصاف]] همیشه با قید «من النّفس به معنای از خویشتن» [[مقید]] می‌شود؛ بنابراین [[انصاف]] نوعی از [[عدالت]] است که یک طرف آن خود [[انسان]] باشد<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱۴ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج۱۴، ص۵۴.</ref>.
 === رابطه عدل و احسان ===
-[[قرآن کریم]] عدل و [[احسان]] را در کنار هم قرار داده می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ}}<ref>«به راستی خداوند به دادگری و نیکی کردن و ادای (حقّ) خویشاوند، فرمان می‌دهد» سوره نحل، آیه ۹۰.</ref>. در [[روایت]] است که روزی [[اصحاب]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} درباره [[جوانمردی]] بحث میکردند. [[امیرالمؤمنین]] فرمود: چرا از [[کتاب خدا]] کمک نمی‌گیرید؟ گفتند یا [[امیرالمؤمنین]] این موضوع در کجای [[قرآن]] آمده است؟ فرمود: در آنجا که [[خدا]] می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ}}<ref>«به راستی خداوند به دادگری و نیکی کردن و ادای (حقّ) خویشاوند، فرمان می‌دهد» سوره نحل، آیه ۹۰.</ref>. عدل همان [[انصاف]] است و [[احسان]]، بیشتر دادن<ref>محمد بن حسن حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۴۳۴.</ref>. طبق این [[تفسیر]] عدل در این [[آیه کریمه]] به معنی [[انصاف]] به کار رفته است و عدل و [[انصاف]] هر دو به معنی مراعات [[حق]] به کار می‌روند؛ بنابراین تفاوت [[احسان]] با [[عدالت]] این است که [[عدالت]]، دادن [[حق]] است و [[احسان]] از [[حق]] خویش گذشتن است. کسی که [[حق]] دیگری را میدهد، اگر آن را از دیگری میستاند و به صاحبش میرساند به [[عدالت]] [[رفتار]] کرده و اگر آن را از خویشتن میستاند به [[انصاف]] [[رفتار]] کرده است؛ ولی کسی که [[حق]] خویش را به دیگری میدهد و در برابر دیگران از [[حق]] خویشتن صرف نظر می‌کند، [[احسان]] کرده است.
+[[قرآن کریم]] عدل و [[احسان]] را در کنار هم قرار داده می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ}}<ref>«به راستی خداوند به دادگری و نیکی کردن و ادای (حقّ) خویشاوند، فرمان می‌دهد» سوره نحل، آیه ۹۰.</ref>. در [[روایت]] است که روزی [[اصحاب امیرالمؤمنین]] {{ع}} درباره [[جوانمردی]] بحث میکردند. [[امیرالمؤمنین]] فرمود: چرا از [[کتاب خدا]] کمک نمی‌گیرید؟ گفتند یا [[امیرالمؤمنین]] این موضوع در کجای [[قرآن]] آمده است؟ فرمود: در آنجا که [[خدا]] می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْإِحْسَانِ}}<ref>«به راستی خداوند به دادگری و نیکی کردن و ادای (حقّ) خویشاوند، فرمان می‌دهد» سوره نحل، آیه ۹۰.</ref>. عدل همان [[انصاف]] است و [[احسان]]، بیشتر دادن<ref>محمد بن حسن حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۴۳۴.</ref>. طبق این [[تفسیر]] عدل در این [[آیه کریمه]] به معنی [[انصاف]] به کار رفته است و عدل و [[انصاف]] هر دو به معنی مراعات [[حق]] به کار می‌روند؛ بنابراین تفاوت [[احسان]] با [[عدالت]] این است که [[عدالت]]، دادن [[حق]] است و [[احسان]] از [[حق]] خویش گذشتن است. کسی که [[حق]] دیگری را میدهد، اگر آن را از دیگری میستاند و به صاحبش میرساند به [[عدالت]] [[رفتار]] کرده و اگر آن را از خویشتن میستاند به [[انصاف]] [[رفتار]] کرده است؛ ولی کسی که [[حق]] خویش را به دیگری میدهد و در برابر دیگران از [[حق]] خویشتن صرف نظر می‌کند، [[احسان]] کرده است.
 [[رسول خدا]] {{صل}} در سخنی آسمانی سه نمونه بارز [[احسان]] را به [[امت]] خویش [[آموزش]] داده است. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: مردی [[خدمت]] [[رسول خدا]] آمد و عرض کرد: یا [[رسول‌الله]] [[خاندان]] من جز حمله و [[ناسزا]] و [[قطع]] رابطه با من [[رفتاری]] نمی‌کنند. آیا به من [[رخصت]] می‌دهید آنها را ترک کنم؟ [[رسول خدا]] فرمود: اگر چنین کنی، [[خدای متعال]] نیز همه شما را رها خواهد کرد. عرض کرد: پس چه کنم؟ فرمود با هرکس که رابطه‌اش را بریده، رابطه برقرار کن، به هرکس تو را [[محروم]] کرده، عطا کن و هرکس را به تو [[ستم]] کرده ببخش که اگر چنین کنی، [[خداوند]] در برابر آنها [[پشتیبان]] تو خواهد بود<ref>میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۵، ص۲۵۲.</ref>. [[امام سجاد]] {{ع}} در [[دعا]] از [[پروردگار]] [[متعال]] درخواست می‌کند که او را به این‌گونه [[احسان]] موفق کند: خدایا بر [[محمد]] و [[آل محمد]] [[درود]] فرست و مرا [[یاری]] کن تا برای آن‌که با من [[نادرستی]] می‌کند، [[خیرخواهی]] کنم و کسی را که ترکم کرده، به [[نیکی]] [[پاداش]] دهم و به آن کسی که محرومم کرده، عطا کنم و با آن‌که از من بریده رابطه برقرار کنم و از کسی که غیبتم کرده به [[نیکی]] یاد کنم<ref>صحیفه سجادیه، دعای مکارم الاخلاق.</ref>.