مظلومیت حضرت فاطمه: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان مدخل  = [[مظلومیت حضرت فاطمه]]

| مداخل مرتبط = [[مظلومیت حضرت فاطمه در حدیث]] - [[مظلومیت حضرت فاطمه در معارف و سیره فاطمی]]

باقی ماجرا را از زبان فاطمه {{س}} بشنویم که فرمود: {{متن حدیث|فَجَمَعُوا الْحَطَبَ الْجَزْلَ عَلَى بَابِنَا وَ أَتَوْا بِالنَّارِ لِيُحْرِقُوهُ وَ يُحْرِقُونَا، فَوَقَفْتُ بِعَضَادَةِ الْبَابِ وَ نَاشَدْتُهُمْ بِاللَّهِ وَ بِأَبِي أَنْ يَكُفُّوا عَنَّا وَ يَنْصُرُونَا، فَأَخَذَ عُمَرُ السَّوْطَ مِنْ يَدِ قُنْفُذٍ- مَوْلَى أَبِي بَكْرٍ- فَضَرَبَ بِهِ عَضُدِي فَالْتَوَى السَّوْطُ عَلَى عَضُدِي حَتَّى صَارَ كَالدُّمْلُجِ، وَ رَكَلَ الْبَابَ بِرِجْلِهِ فَرَدَّهُ عَلَيَّ وَ أَنَا حَامِلٌ فَسَقَطْتُ لِوَجْهِي وَ النَّارُ تُسْعَرُ وَ تَسْفَعُ وَجْهِي، فَضَرَبَنِي بِيَدِهِ حَتَّى انْتَثَرَ قُرْطِي مِنْ أُذُنِي، وَ جَاءَنِي الْمَخَاضُ فَأَسْقَطْتُ مُحَسِّناً قَتِيلًا بِغَيْرِ جُرْمٍ}}<ref>بحارالانوار، محمدباقر مجلسی، ج۳۰، ص۳۴۸؛ بیت الأحزان فی ذکر أحوالات سیدة نساء العالمین فاطمه زهرا {{س}}، شیخ عباس قمی، ص۹۷.</ref>؛

بر درب خانه‌ام هیزم و خاشاک آوردند. آتش آوردند که آن را شعله‌ور سازد و ما را بسوزاند. من در آستانه در قرار داشتم. آنها را قسم دادم به [[خدا]] و به پدرم که دست از ما بردارید و به دادمان برسید. عمر تازیانه را از دست [[قنفذ]] [[غلام]] [[ابوبکر]] گرفت. آن را بر بازویم زد. چنان که کبود شد. لگد محکمی بر در زد و آن را بر رویم انداخت در حالی که حامله بودم. به رو در [[خاک]] افتادم. [[آتش]] زبانه می‌کشید و چهره‌ام را داغ می‌کرد. مرا چنان سیلی زد که گوشواره از گوشم فرو افتاد. درد زایمان مرا گرفت و محسنم را بدون [[جرم]] در حالی که کشته شده بود سقط کردم».

آنان چنان با [[فاطمه زهرا]] {{س}} [[رفتار]] کردند که فرمود: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنَّهُمَا قَدْ آذَيَانِي فَأَنَا أَشْكُوهُمَا إِلَيْكَ وَ إِلَى رَسُولِكَ لَا وَ اللَّهِ لَا أَرْضَى عَنْكُمَا أَبَداً حَتَّى أَلْقَى أَبِي رَسُولَ اللَّهِ {{صل}} فَأُخْبِرَهُ بِمَا صَنَعْتُمَا فَيَكُونَ هُوَ الْحَاكِمَ فِيكُمَا}}<ref>صحیفة الزهراء {{س}}، محمدجواد قیومی اصفهانی، ص۱۷۷. </ref>؛

«پروردگارا! این دو مرا [[آزار]] دادند و من از این دو، نزد تو و پیامبرت [[شکایت]] می‌کنم. نه [[سوگند]] به [[خدا]] که هرگز از شما [[راضی]] نمی‌شوم تا پدرم [[پیامبر]] را [[دیدار]] کرده و کارتان را به او گزارش دهم تا اینکه او میان ما [[حاکم]] باشد».

آری، [[حضرت فاطمه]] {{س}} تنها زنی است که واجد چنان شرایط و مقاماتی است و در عین حال حق او [[غصب]] و خود او [[مظلوم]] واقع شده است؛ هم حق مادی او را غصب کرده‌اند و هم حق [[معنوی]] او را... {{متن حدیث|السَّلَامُ عَلَيْكِ أَيَّتُهَا الْمَظْلُومَةُ الْمَغْصُوبَةُ السَّلَامُ عَلَيْكِ أَيَّتُهَا الْمُضْطَهَدَةُ الْمَقْهُورَةُ السَّلَامُ عَلَيْكِ أَيَّتُهَا الصِّدِّيقَةُ الشَّهِيدَةُ...}}<ref>مفاتیح الجنان، زیارت حضرت فاطمه {{س}}.</ref>؛

جواد [[خراسانی]] قصیده‌ای درباره حضرت فاطمه {{س}} سرود که ترجمه بخشی از آن این است: خدا [[لعنت]] کند آن گروهی که حضرت فاطمه {{س}} را [[انکار]] کرده و با ستم به او، [[حق]] و [[حرمت]] پدرش را مراعات نکردند. درب [[خانه]] او را [[آتش]] زده و او را بین در و دیوار فشردند و پهلویش را شکستند و [[محسن]] {{ع}} او را سقط کردند....<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[فرهنگنامه فاطمی ج۵ (کتاب)|فرهنگنامه فاطمی ج۵]]، ص ۱۷۴۸.</ref>

[[عظمت]] [[مصیبت]] [[فاطمه]] {{س}} را از زبان [[امام صادق]] {{ع}} چنین می‌شنویم:

[[حضرت]] به «[[مفضل]]» فرمود: هیچ [[روز]]، [[محنت]] (درد و [[رنج]]) ما مثل [[کربلا]] نیست، اگرچه [[روز سقیفه]] و آتش به پا کردن در [[خانه]] [[امیرالمؤمنین]]، حسن، حسین، فاطمه، [[زینب]]، [[ام کلثوم]] و کشتن محسن {{عم}} با فشار در، بزرگ‌تر و پرمصیبت‌تر و تلخ‌تر است؛ زیرا این، ریشه و اصل روز [[ناراحتی]] و [[شکنجه]] و مصیبت بود<ref>نوائب الدهور فی علائم الظهور، سید محمدحسن میر جهانی، ج۳، ص۱۹۴.</ref>.

دعای آن حضرت است بر کسانی که به او [[ستم]] کردند: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِلَيْكَ نَشْكُو فَقْدَ نَبِيِّكَ وَ رَسُولِكَ وَ صَفِيِّكَ وَ ارْتِدَادَ أُمَّتِهِ وَ مَنْعَهُمْ إِيَّانَا حَقَّنَا الَّذِي جَعَلْتَهُ لَنَا فِي كِتَابِكَ الْمُنْزَلِ عَلَى نَبِيِّكَ بِلِسَانِهِ}}<ref>صحیفة الزهراء {{س}}، ص۱۷۵.</ref>؛

پروردگارا به تو [[شکایت]] می‌کنم از فقدان [[پیامبر]] و رسول و برگزیده‌ات و [[ارتداد]] امت او و منع نمودن ایشان [[حق]] ما را؛ حقی که در کتابی که بر پیامبرت نازل فرمودی برای ما قرار دادی».  

در [[حدیث]] مفصلی آمده که [[حضرت فاطمه زهرا]] {{س}} به [[محشر]] می‌آید و [[شفاعت]] دوستانش را می‌خواهد و هنوز از [[ستم‌ها]] و [[مصائب]] [[منافقین]] و [[دشمنان]] در سوز و گداز است و می‌فرماید:

{{متن حدیث|احْكُمْ بَيْنِي وَ بَيْنَ مَنْ ظَلَمَنِي‌}}؛ «بار الها بین من و آنان که بر من ستم کردند، [[حکم]] کن»<ref>بحارالانوار، محمدباقر مجلسی، ج۴۳، ص۲۱۹؛ در آستان فاطمه {{س}} (مادر خوبی داشتم)، ز. ام مهدی، ج۳، ص۵۱ و ۵۲.</ref>.

کتاب [[سلیم بن قیس هلالی]] نیز که در [[زمان امیرالمؤمنین]] تألیف شده و مورد [[تأیید]] امیرالمؤمنین، [[امام حسن]]، [[امام حسین]]، [[امام زین العابدین]]، [[امام باقر]] و [[امام صادق]] {{عم}} قرار گرفته و همچنین علمای متقدم و متاخر آن را تأیید و [[شخصیت]] وی را توثیق کرده‌اند، در [[حدیث]] چهارم، [[قصه سقیفه]] را چنین بیان می‌کند:

[[ابوبکر]] [[قنفذ]] را نزد امیرالمؤمنین فرستاد و عده‌ای را نیز به عنوان کمک به همراهش قرار داد. او تا در [[خانه]] [[حضرت]] آمد و اجازه ورود خواست، ولی حضرت به آنان اجازه نداد. همراهان [[قنفذ]]، نزد [[ابوبکر]] و [[عمر]] بازگشتند و در حالی که آنان در [[مسجد]] نشسته و [[مردم]] اطراف آن دو بودند به آنان گفتند: به ما اجازه داده نشد. عمر گفت: بروید؛ اگر به شما اجازه داد وارد شوید وگرنه بدون اجازه وارد شوید!

حضرت زهرا {{س}} فرمود: ای عمر! ما را با تو چه کار است؟ جواب داد: در را باز کن وگرنه خانه‌تان را به آتش می‌کشیم!

فرمود: ای عمر، از خدا نمی‌ترسی که به خانه من وارد می‌شوی؟! ولی عمر بازنگشت<ref>در آستان فاطمه {{س}} (مادر خوبی داشتم)، ز. ام مهدی، ج۳، ص۶۰ و ۶۱.</ref>.

عمر آتش‌طلبید و آن را بر در خانه شعله‌ور ساخت و سپس در را فشار داد و باز کرد و داخل شد. حضرت زهرا {{س}} در مقابل او آمد و فریاد زد: یا ابتاه! یا [[رسول الله]]! عمر [[شمشیر]] را در حالی که در غلاف بود، بلند کرد و به پهلوی حضرت زد. آن حضرت ناله کرد: یا ابتاه! عمر تازیانه را بلند کرد و بر [[بازوی حضرت]] زد. آن [[حضرت]] صدا زد: یا [[رسول الله]]! [[ابوبکر]] و [[عمر]] با بازماندگانت چه بد [[رفتاری]] کردند<ref>در آستان فاطمه {{س}} (مادر خوبی داشتم)، ز. ام مهدی، ج۳، ص۶۱.</ref>.

علی {{ع}} فرمود: آیا کسی از [[اصحاب پیامبر]] هست در این مطلب با تو همراه باشد؟

عمر گفت: [[خلیفه پیامبر]] راست می‌گوید. من هم از پیامبر شنیدم همان طور که ابوبکر گفت. [[ابوعبیده]] و [[سالم مولی ابی‌حذیفه]] و [[معاذ بن جبل]] هم گفتند: راست می‌گوید ما این مطلب را از پیامبر شنیدیم.

[[حضرت علی]] {{ع}} گفت: به [[صحیفه]] ملعونه‌ای که در [[کعبه]] به آن هم‌پیمان شدید [[وفا]] کردید که: اگر خداوند محمد {{صل}} را بکشد یا بمیرد، امر خلافت را از ما اهل بیت بگیرید.

ابوبکر گفت: از کجا این مطلب را دانستی؟ ما تو را از آن مطلع نکرده بودیم.

علی {{ع}} فرمود: ای [[زبیر]] و تو ای [[سلمان]] و [[ابوذر]] و [[مقداد]]، شما را به [[خدا]] و به [[اسلام]] می‌پرسم آیا از پیامبر نشنیدید که در حضور شما می‌فرمود: فلانی و فلانی ([[حضرت]] همین پنج نفر را نام برد) میان خود نوشته‌ای، نوشته‌اند و در آن هم [[پیمان]] شده‌اند و برای کاری قسم‌ها خورده‌اند تا این کار را بکنند! آنان نیز گفتند: ما از [[پیامبر]] شنیدیم که این مطلب را به تو می‌فرمود که: آنان بر آنچه انجام دادند [[معاهده]] کرده و هم‌پیمان شده‌اند و در میان خود قراردادی نوشته‌اند که اگر من کشته شوم با [[مردم]] بر [[ضد]] تو ای علی، [[متحد]] شوند و این [[خلافت]] را از تو بگیرند! و تو گفتی: [[پدر]] و مادرم فدایت یا [[رسول الله]]! هرگاه چنین شد، چه [[دستوری]] می‌دهی؟ فرمود: اگر بارانی بر ضد آنان یافتی با آنها [[جهاد]] کن و اعلام [[جنگ]] نما وگرنه [[بیعت]] کن و [[خون]] خود را [[حفظ]] نما.

عمر دستور داد تا او را هم زدند و بیرون کردند!<ref>در آستان فاطمه {{س}} (مادر خوبی داشتم)، ز. ام مهدی ج۳، ص۶۵-۶۸.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[فرهنگنامه فاطمی ج۵ (کتاب)|فرهنگنامه فاطمی ج۵]]، ص ۱۷۵۱.</ref>

در [[منابع اهل سنت]] به [[مظلومیت فاطمه زهرا]] {{س}} به [[صراحت]] اشاره شده است. برای نمونه:

[[ابن ابی الحدید معتزلی]] می‌گوید: وقتی به در [[خانه فاطمه]] {{س}} آمدند، کاری کردند که [[مردم]] را جمع کردند و کوچه‌های [[مدینه]] مملو از مردم شد و آنچه [[عمر]] انجام داد، فاطمه {{س}} دید و ناله زد و صدای وای بلند کرد و [[جمعیت]] [[کثیری]] از [[زنان]] [[هاشمی]] و غیر هاشمی [[اجتماع]] کردند. [[حضرت]] به [[خانه]] آمد و صدا زد: ای [[ابابکر]] چقدر زود به [[اهل بیت پیامبر]] [[هجوم]] آوردید؟ به [[خدا]] قسم با عمر تکلم نمی‌کنم تا خدا را [[ملاقات]] کنم<ref>شرح نهج البلاغة، ابن ابی الحدید معتزلی، ج۶، ص۵۰.</ref>.

[[مسعودی مورخ]] هم می‌گوید: [[اهل]] [[سقیفه]] به [[منزل]] علی {{ع}} [[هجوم]] آوردند و در خانه‌اش را سوزاندند و با [[اجبار]] او را از خانه بیرون آوردند و [[سیدة النساء]] را پشت در، طوری فشار دادند که محسن {{ع}} را سقط نمود<ref>إثبات الوصیة للإمام علی بن أبی طالب، أبوالحسن علی بن حسین بن علی هذلی مسعودی، ص۱۵۴.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[فرهنگنامه فاطمی ج۵ (کتاب)|فرهنگنامه فاطمی ج۵]]، ص ۱۷۵۶.</ref>

در [[زیارت]] [[فاطمه]] {{س}} می‌خوانیم: {{متن حدیث|السَّلَامُ عَلَيْكِ أَيَّتُهَا الْمَعْصُومَةُ الْمَظْلُومَةُ}}؛ «[[سلام]] بر تو ای [[پاک]] ستمدیده».

[[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} در ترسیم مظلومیت همسرش فرمود: {{متن حدیث|إِنَّ فَاطِمَةَ بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ {{صل}} لَمْ تَزَلْ مَظْلُومَةً مِنْ حَقِّهَا مَمْنُوعَةً}}؛ فاطمه {{س}}، «[[دختر پیامبر خدا]] همواره [[ستم دیده]] بود و از [[حق]] خود [[محروم]] شد».

[[امام کاظم]] {{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|هُوَ الطَّرِيدُ الْوَحِيدُ الْغَرِيبُ‌}}؛ او همان رانده شده یکه و تنهای غریب است»<ref>کمال الدین و تمام النعمة، شیخ صدوق، باب ۳۴.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[فرهنگنامه فاطمی ج۵ (کتاب)|فرهنگنامه فاطمی ج۵]]، ص ۱۷۲۵.</ref>

[[حضرت فاطمه زهرا]] {{س}} بعد از [[پیامبر]] همیشه سر [[مبارک]] را می‌بست و محزون و غم‌زده بود و [[اشک]] چشمانش قطع نمی‌شد. در یکی از روزهایی که عده‌ای حضور داشتند، فرمود: امتی که [[عهد]] و [[پیمان]] [[خدا]] و پدرم پیامبر {{صل}} را درباره [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} شکستند هرگز برمن [[نماز]] نخوانند. آنان در [[حق]] من [[ستم]] کردند و ارثم را گرفتند و نوشته پدرم دال بر دادن [[فدک]] بر من را پاره کردند و [[شاهدان]] مرا [[دروغگو]] خواندند. من شب و [[روز]] برای [[اتمام حجت]] بر در خانه‌هایشان رفتم در حالی که امیرالمؤمنین مرا می‌برد و حسن و حسین {{عم}} همراهم بودند. من خدا و پیامبر را به آنان یادآوری کردم که به ما [[ظلم]] نکنند و حقی که [[پروردگار]] برایمان قرار داده [[غصب]] نکنند؛ اما آنان شب‌ها پاسخ مثبت می‌دادند و روزها از [[یاری]] ما سرباز می‌زدند. آن‌گاه [[عمر]] و [[قنفذ]] و خالد را بر در [[خانه]] ما فرستادند تا پسر عمویم را برای [[بیعت]] سراسر زیان خود، به [[سقیفه]] ببرند؛ اما او از خانه بیرون نیامد؛ زیرا مشغول وصایای پیامبر و [[جمع قرآن]] بود. آنان هیزم بر در خانه ما جمع کردند و [[آتش]] آوردند تا آنها را شعله‌ور کنند و ما بسوزیم. من پشت در ایستادم و آنان را به خدا و پدرم قسم دادم که از ما دست بردارند و به جای بی‌حرمتی به کمک ما بیایند. در آن هنگام عمر با لگدی محکم بر در کوبید که در، روی من افتاد در حالی که باردار بودم. من با صورت بر [[زمین]] افتادم در حالی که آتش شعله می‌کشید و صورتم را می‌سوزاند. عمر تازیانه را از قنفذ گرفت و بر بازویم زد به گونه‌ای که اثری همانند شکل بازوبند بر بازویم نقش بست. سپس به صورتم سیلی زد و محسنم نیز به [[شهادت]] رسید. آیا این [[امت]] می‌خواهند بر جنازه من نماز بخوانند؟ خدا و [[رسول]] از آنان بیزار هستند و من نیز بیزارم<ref>الهدایة الکبری، حسین بن حمدان خصیبی، ص۱۷۸؛ بحارالانوار، محمدباقر مجلسی، ج۳۰، ص۳۴۸؛ عوالم العلوم، شیخ عبدالله بن نورالله بحرانی اصفهانی، ج۱۱، ص۵۷۳؛ الموسوعة الکبری عن فاطمة الزهراء {{س}}، اسماعیل انصاری زنجانی خویی، ج۱۴، ص۱۶۷.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[فرهنگنامه فاطمی ج۵ (کتاب)|فرهنگنامه فاطمی ج۵]]، ص ۱۷۳۹.</ref>

[[عایشه دختر طلحه]] به حضور [[حضرت فاطمه زهرا]] {{س}} آمد و دید گریان است. گفت: [[پدر]] و مادرم فدایت! چرا [[گریه]] می‌کنی؟

[[حضرت فاطمه]] {{س}} در جواب او فرمود: ای دختر [[طلحه]]! آیا از [[مصیبت]] و رویداد تلخی می‌پرسی که در همه جا انتشار یافته است؟ گویا بر پر مرغان نوشته و در [[جهان]] پراکنده شده است. گویا پیک‌های چابک سوار به سرعت آن را به همه جهانیان [[ابلاغ]] کرده‌اند که گرد و غبار آن تا [[آسمان]] بالا رفت و [[تاریکی]] مصیبت آن [[زمین]] را فرا گرفت. می‌دانی [[مصیبت‌ها]] چگونه شکل گرفته‌اند؟ از [[پست‌ترین]] [[قبایل عرب]]، [[قبیله]] [[تیم]] ([[ابوبکر بن ابی قحافه]]) و از [[حیله]] بازترین قبایل عرب، قبیله عدی ([[عمر بن خطاب]]) بر [[ابوالحسن]] (علی {{ع}}) [[ستم]] روا داشتند. [[پرچم]] مسابقه برافراشتند تا بر او پیشی بگیرند. هنگامی که موفق نشدند، [[کینه]] او را به [[دل]] گرفته و پنهان داشتند، اما همین که [[نور]] [[دین]] خاموش شد و [[پیامبر]] [[رحلت]] کرد، آن [[کینه‌ها]] را به زبان آوردند. بر مرکب [[آرزو]] سوار شده و [[ستم‌ها]] روا داشتند. [[فدک]] را [[غصب]] کردند. با [[شگفتی]]، بر فدک بنگرید! چه بسیار [[پادشاهان]] که مالک [[سرزمین]] فدک شدند (هم اکنون از آنها اثری نیست). آری فدک [[هدیه]] [[پروردگار متعال]] بود که بر پیامبرش بخشید. او نیز برای تأمین [[زندگی]] فرزندانم از [[دودمان]] او و [[نسل]] من با [[حکم]] و [[شهادت]] [[خدای بزرگ]] و [[گواهی]] [[جبرئیل امین]]، به من واگذار کرد. بنابراین اگر آنها آن را به ستم غصب کردند و وسیله زندگی فرزندانم را قطع کردند، با یاد [[روز رستاخیز]] بر این مصیبت [[صبر]] خواهم کرد. زود است که خورندگان [[اموال]] (فدک) [[عذاب الهی]] را در [[دوزخ]] نظاره کنند<ref>أمالی الطوسی، شیخ طوسی، ج۱، ص۲۰۷؛ مسند فاطمة الزهراء {{س}}، شیخ عزیزالله عطاردی، ص۳۵۹.</ref>.<ref>[[سید حسین اسحاقی|اسحاقی، سید حسین]]، [[فرهنگنامه فاطمی ج۵ (کتاب)|فرهنگنامه فاطمی ج۵]]، ص ۱۷۲۴.</ref>

[[رده:مظلومیت حضرت فاطمه]]