برخورد با فرصت‌طلبان در سیره معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها

عبدالله بن زبیر از جمله کسانی بود که با یزید بیعت نکرد. او خود دعوی [[خلافت]] داشت و پس از [[مرگ معاویه]] به [[مکه]] گریخت و در آنجا [[پناهنده]] [[حرم]] شد. [[امام حسین]] {{ع}} در مورد او فرمود: به‌راستی هیچ‌چیز برای او بهتر از این نیست که من از [[حجاز]] بیرون [[روم]]، زیرا می‌داند که با وجود من [[مردم]] به او روی نمی‌آورند پس [[دوست]] دارد که من از مکه خارج شوم تا میدان برای او خالی بماند<ref>ابوالحسن احمد بن یحیی بلاذری، انساب‌الاشراف، ج۵، ص۳۱۵-۳۲۰.</ref>. پس از [[شهادت امام حسین]] {{ع}}، [[عبدالله بن زبیر]] از موقعیت استفاده کرد و عَلم [[مخالفت]] برداشت. خود را [[خلیفه]] خواند و از مردم به‌صورت مخفی و بر اساس [[خلافت]] شورایی [[بیعت]] گرفت<ref>ابوالحسن احمد بن یحیی بلاذری، انساب‌الاشراف، ج۵، ص۳۱۵-۳۲۰.</ref>. او در [[شورش]] [[مدینه]] و [[واقعه حره]] سال ۶۳ نیز نقش اساسی داشت. پس از واقعه حره [[یزید]]، [[حصین بن نمیر]] را به [[فرماندهی]] [[لشکر]] [[منصوب]] کرد. او وقتی به مکه رسید، با منجنیق به آن [[شهر]] [[حمله]] کرد و [[خانه کعبه]] را به [[آتش]] کشید اما در همین حین، خبر [[هلاکت]] یزید به [[سپاه شام]] رسید و [[حصین]] با سپاهش به [[شام]] مراجعت کرد. پس از [[مرگ یزید]]، [[ابن‌زبیر]] به‌عنوان خلیفه از مردم حجاز و سپس [[عراق]] بیعت گرفت. او افزون بر حجاز و عراق، بر [[یمن]] و [[خراسان]] نیز [[حکم]] می‌راند<ref>جلال الدین عبدالرحمن بن ابی‌بکر سیوطی، تاریخ الخلفاء، ص۲۱۲.</ref>؛ زیرا وی پس از [[قیام مختار]]، با او درگیر شده و پس از کشتن مختار، بر عراق [[حاکم]] شده بود. در [[سال ۷۲ هجری]] [[عبدالملک]]، [[حجاج]] را برای [[جنگ]] با عبدالله بن زبیر راهی مکه کرد. او نیز مکه را محاصره کرد و با منجنیق، [[مسجدالحرام]] و خانه کعبه را ویران ساخت و در سال ۷۳، پس از چند ماه [[مقاومت]] و محاصره مکه، عبدالله بن زبیر کشته شد<ref>جلال الدین عبدالرحمن بن ابی‌بکر سیوطی، تاریخ الخلفاء، ص۲۱۲.</ref>.