شفاعت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام خمینی]] [[زمان]] شفاعت را منحصر در روز قیامت نمی‌داند و معتقد است شفاعت در زمان‌های مختلفی چون [[سکرات مرگ]]، [[قبر]]، [[قیامت]] و [[مواقف قیامت]] شامل می‌شود. ایشان یکی از لوازم و شرایط شفاعت را [[رابطه معنوی]] [[شفیع]] و شفاعت شونده می‌داند. همچنین باقی ماندن [[نور ایمان]]، [[توحید]] و [[ولایت]] از جمله این شرایط است. ایشان از جمله آثار شفاعت را [[حفظ]] نور ایمان، هدایت، [[رشد]] و ایجاد رابطه [[قوی]] [[معنوی]] با [[اولیای الهی]] می‌شود.<ref>[[عزت‌الله مرادی|مرادی، عزت‌الله]]، [[شفاعت - مرادی (مقاله)| مقاله «شفاعت»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۶ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی]]، ج۶، ص۴۳۴–۴۴۰.</ref>

شفاعت از ریشه «شَفع» به معنای جفت است، در برابر «[[وتر]]» که به معنای تک و تنهاست<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ۸/۱۸۳، فیروزآبادی، القاموس المحیط، ۳/۵۹؛ زبیدی، تاج العروس، ۱۱/۲۴۶.</ref> و شفاعت، [[طلب]] برای دیگری <ref>فراهیدی، العین، ۱/۲۶۰–۲۶۱.</ref> از شفیع در حاجتی است.<ref>ابن‌منظور، لسان العرب، ۸/۱۸۴.</ref>