تسبیح در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

تسبیح در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۶ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۱۷

۴ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۶ آوریل ۲۰۲۳

←‏مفهوم‌شناسی

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۲۶

ویرایش

@@ خط ۸: / خط ۸: @@
 == مفهوم‌شناسی ==
-تسبیح از ریشه «سبح» است که به معنای حرکت سریع در آب یا هوا<ref>راغب، مفردات الفاظ القرآن، ۳۹۲</ref> یا [[فراغت]]<ref>جوهری، الصحاح، ۱/۳۷۲</ref> است و تسبیح به معنای [[تنزیه]]<ref>جوهری، الصحاح، ۱/۳۷۲</ref> و مبری دانستن از نقائص<ref>ابن‌اثیر، النهایة فی غریب الحدیث، ۲/۳۳۱</ref> می‌باشد. در اصطلاح به معنای تنزیه [[خداوند]] از صفات امکانی و هر نوع [[نقص]] و نیاز به همراه [[تعظیم]] است<ref>طوسی، التبیان، ۱/۱۳۴؛ گنابادی، تفسیر بیان السعادة، ۱/۷۴</ref>؛ چنان‌که در [[عرفان]]، [[تنزیه]] [[حق]] از لواحق مادی و نقائص تشبیهی است.<ref>ابن‌عربی، تفسیر، ۱/۲۶؛ گنابادی، تفسیر بیان السعادة، ۱/۷۴</ref>
+«تسبیح» از ریشه «سبح» است که به معنای حرکت سریع در آب یا هوا<ref>راغب، مفردات الفاظ القرآن، ۳۹۲</ref> یا [[فراغت]]<ref>جوهری، الصحاح، ۱/۳۷۲</ref> است و تسبیح به معنای [[تنزیه]]<ref>جوهری، الصحاح، ۱/۳۷۲</ref> و مبری دانستن از نقائص<ref>ابن‌اثیر، النهایة فی غریب الحدیث، ۲/۳۳۱</ref> می‌باشد. در اصطلاح به معنای تنزیه [[خداوند]] از صفات امکانی و هر نوع [[نقص]] و نیاز به همراه [[تعظیم]] است<ref>طوسی، التبیان، ۱/۱۳۴؛ گنابادی، تفسیر بیان السعادة، ۱/۷۴</ref>؛ چنان‌که در [[عرفان]]، [[تنزیه]] [[حق]] از لواحق مادی و نقائص تشبیهی است.<ref>ابن‌عربی، تفسیر، ۱/۲۶؛ گنابادی، تفسیر بیان السعادة، ۱/۷۴</ref>
 [[تحمید]] به معنای کثرت [[حمد]] و [[ستایش خداوند]] است<ref>فراهیدی، کتاب العین، ۳/۱۸۸؛ ازهری، تهذیب اللغه، ۴/۲۵۲</ref> و در اصطلاحِ [[دینی]]، ستایش خداوند به همه [[صفات پسندیده]] اوست، در قبال نعمت‌هایی که به [[انسان]] عطا فرموده است.<ref>فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱/۲۳۳؛ ابن‌طاووس، الاقبال بالاعمال، ۲/۱۶۷–۱۶۹</ref> در اصطلاحِ [[عرفانی]] تحمید، ستایشِ [[خداوند]] است به آنچه به واسطه [[جمال]] و جلالش لایق آن می‌باشد.<ref>شعرانی، الطبقات الکبری، ۱/۲۴</ref> برخی [[ثنای الهی]] را همراه [[نفی]] و [[اثبات]] می‌دانند که [[تنزیه]]، نفی نقائص از [[پروردگار]] است و تحمید، وصف پروردگار است به صفات اثباتی.<ref>مطهری، مجموعه آثار، ۲۶/۵۰۸</ref>