امامت در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

فضای سیاسی خفقان‌آور موجود در عصر [[امام زین‌العابدین]] {{ع}} باعث عدم آشنایی عموم [[مردم]] با امامت گردید. در این راستا امام {{ع}} در سخت‌ترین و خطرناک‌ترین دوران [[حکومت اموی]]، برای شناساندن [[مقام]] و [[جایگاه اهل‌بیت]] {{عم}} به عنوان [[امامان]] [[امت]] و ادامه‌دهندگان [[راه]] [[رسالت]]، از راهبردی خلاقانه مدد گرفته است و آن عبارت است از ذکر صلوات‌های مکرّر بر [[محمد]] و [[آل]] طاهرینش به انواع گوناگون در خلال [[دعاهای صحیفه]]. [[حضرت]] در متن صلوات‌ها با به‌کارگیری واژگان و تعابیری کوتاه و پرمحتوا، به ویژگی‌ها و [[مقامات]] والا و منحصربه‌فرد امام همچون [[عصمت]]، [[برتری]] [[علمی]]، [[برگزیدگی]]، [[تقرب]] و [[رفعت]] مقام... و نیز [[وظایف]] متقابل امام و مردم اشاره می‌کند.

توسل به معنای وسیله و واسطه قرار دادن [[اهل‌بیت]] و [[امامان]] برای وصول به [[قرب الهی]] و برآوردن [[حاجات]] است. توسل به [[پیامبر]] و ائمه {{عم}} - که نشانه علاقه به آنها و اهمیت دادن به [[مقام]] و [[مکتب]] آنان است- هرگز به این معنا نیست که ایشان در عرض خداوند قرار دارند و مستقل از خداوند می‌توانند حاجات را برآورده کنند؛ بلکه آنان وسیله‌ای می‌باشند که خدایِ سبب‌ساز آنها را مجاری [[فیض]] و طریق وصول [[رحمت]] خود قرار داده و خود نیز [[مؤمنان]] را بر توسل بر چنین اسبابی امر نموده و می‌فرماید: «ای کسانی که [[ایمان]] آورده‌اید، تقوای [[خدا]] را پیشه کنید و وسیله‌ای برای [[تقرب]] به او برگزینید»<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>. امام سجاد {{ع}} نیز ائمه {{عم}} را وسیله رسیدن به [[مقام قرب الهی]] و وصول به [[بهشت]] می‌داند<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref>. پس مردم برای تقرب به [[ذات الهی]] و ورود به بهشت باید به آنان [[متوسل]] شوند.

ائمه {{عم}} به عنوان [[انسان‌های کامل]]، حبل و ریسمان محکمی هستند که به [[ریسمان الهی]] پیوند خورده‌اند<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref> و دستاویز و عروة الوثقای الهی‌اند<ref>نیایش چهل‌و‌هفتم.</ref> که درآویختن به آنان سبب [[رستگاری]] است. پس هر کس به این ریسمان که به ریسمان الهی وصل است چنگ زند، و به امامش [[تمسک]] جوید و از او [[پیروی]] نماید از [[سقوط]] در [[بدبختی‌ها]] و [[هلاکت]] و [[عذاب]] [[آخرت]] [[نجات]] پیدا می‌کند.

{{متن حدیث|اللَّهُمَّ وَ صَلِّ عَلَى أَوْلِیَائِهِمُ الْمُعْتَرِفِینَ بِمَقَامِهِمُ، الْمُتَّبِعِینَ مَنْهَجَهُمُ، الْمُقْتَفِینَ آثَارَهُمُ، الْمُسْتَمْسِکِینَ بِعُرْوَتِهِمُ، الْمُتَمَسِّکِینَ بِوِلَایَتِهِمُ، الْمُؤْتَمِّینَ بِإِمَامَتِهِمُ، الْمُسَلِّمِینَ لِأَمْرِهِمُ، الْمُجْتَهِدِینَ فِی طَاعَتِهِمُ، الْمُنْتَظِرِینَ أَیَّامَهُمُ، الْمَادِّینَ إِلَیْهِمْ أَعْیُنَهُمُ، الصَّلَوَاتِ الْمُبَارَکَاتِ الزَّاکِیَاتِ النَّامِیَاتِ الْغَادِیَاتِ الرَّائِحَاتِ}}؛ «بار خدایا،[[ تحیت]] و [[درود]] بفرست [[دوستان]] ایشان را: آن اعتراف کنندگان به [[مقام]] و [[منزلت]] ایشان، آن پیروى کنندگان راه ایشان، آن پاى نهندگان به جاى پاى ایشان، آن چنگ زنندگان به رشته [[آیین]] ایشان، آن [[تمسک]] جویان به دوستى ایشان، آن پذیرندگان پیشوایى ایشان، آن‏ [[تسلیم]] شوندگان به [[فرمان]] ایشان، آن کوشندگان در [[طاعت]] ایشان، آن [[منتظران]] [[دولت]] ایشان و آن چشم به راهان ظهور ایشان.[[ تحیت]] و درودى [[مبارک]] [[پاکیزه]]، فزاینده، در هر بامداد و هر شبانگاه».  

{{متن حدیث|فَهُوَ عِصْمَةُ اللَّائِذِینَ، وَ کَهْفُ الْمُؤْمِنِینَ وَ عُرْوَةُ الْمُتَمَسِّکِینَ، وَ بَهَاءُ الْعَالَمِینَ}}؛ «او نگهدار کسانى است که‏ بدو [[پناه]] مى‏برند و [[کهف]] [[امان]] [[مؤمنان]] است و حلقه [[اعتصام]] ایشان است و جلال و جلوه جهانیان است».  

نجات‌ بخشی و [[رستگاری]] دیگر نتیجه [[پیروی از امامان]][[ حق]] و [[حقیقت]] است؛ {{متن حدیث|اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، کَمَا هَدَیْتَنَا بِهِ، وَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، کَمَا اسْتَنْقَذْتَنَا بِهِ}} که به [[حقیقت]] ایشان مایه [[نجات]] و [[رستگاری]] هستند که بر اثر [[هدایت]] ایشان و [[تبعیت]] ما دست‌یافتنی است.

{{متن حدیث|اللَّهُمَّ فَإِنِّی أَتَقَرَّبُ إِلَیْکَ بِالْمُحَمَّدِیَّةِ الرَّفِیعَةِ، وَ الْعَلَوِیَّةِ الْبَیْضَاءِ، وَ أَتَوَجَّهُ إِلَیْکَ بِهِمَا أَنْ تُعِیذَنِی مِنْ شَرِّ کَذَا وَ کَذَا}}؛ «اى [[خداوند]] من، به تو [[تقرب]] مى‏‌جویم به [[مقام]] رفیع [[محمد]] و [[طریقت]] درخشان على و به وسیله آن دو به تو روى مى‏‌آورم که مرا از [[شرّ]] آن‌چه از آن به تو [[پناه]] آورده‌‏ام [[پناه]] دهى».  

{{متن حدیث|وَ جَعَلْتَهُمُ الْوَسِیلَةَ إِلَیْکَ، وَ الْمَسْلَکَ إِلَى جَنَّتِکَ}}؛ «و طریق رسیدن به [[مقام قرب]] خود و وصول به [[بهشت]] ساخته‏اى، تحیّت و [[درود]] بفرست».‏

{{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنَّ هَذَا الْمَقَامَ لِخُلَفَائِکَ وَ أَصْفِیَائِکَ وَ مَوَاضِعَ أُمَنَائِکَ فِی الدَّرَجَةِ الرَّفِیعَةِ الَّتِی اخْتَصَصْتَهُمْ بِهَا قَدِ ابْتَزُّوهَا، ... وَ خُلَفَاؤُکَ مَغْلُوبِینَ مَقْهُورِینَ مُبْتَزِّینَ، یَرَوْنَ حُکْمَکَ مُبَدَّلًا، وَ کِتَابَکَ مَنْبُوذاً، وَ فَرَائِضَکَ مُحَرَّفَةً عَنْ جِهَاتِ أَشْرَاعِکَ، وَ سُنَنَ نَبِیِّکَ مَتْرُوکَةً}}؛ «بار خدایا، این جایگاه، جاى خلفاى تو و [[برگزیدگان]] توست. ولى‏جایگاه رفیع امینان تو را که آنان را بدان اختصاص داده‏اى دیگران بربودند. ... پس [[برگزیدگان]] و خلفاى تو مغلوب و [[مقهور]] شدند و حقّشان از کف بشد. اکنون مى‏نگرند که احکامت دگرگون شده و [[کتابت]] به یک سو افتاده و [[فرایض]] تو نه به روش تو به جاى آورده مى‏شود و سنت‌هاى پیامبرت متروک مانده است.»  

امام در پایان فراز به آثار [[غصب خلافت]] و [[امامت]] اشاره دارد که همانا دگرگونی [[احکام]]، [[انزوا]] و ترد و ترک [[قرآن]]،[[ تحریف]] [[فرائض]] و ترک سنت‌های [[پیامبر]] از آثار آن می‌باشد. از همین فراز نیز فهمیده می‌شود که؛ تمام این موارد یعنی [[اجرای احکام]] و [[حفظ قرآن]] و [[فرائض]] و سنت‌های [[پیامبر]]، از [[شئون امام]] و [[مرجعیت سیاسی]] و [[دینی]] ایشان است.