اولوالعزم در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

اولوالعزم در کلام اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۶ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۴۳

۶٬۶۶۲ بایت اضافه‌شده ، ‏۶ مهٔ ۲۰۲۳

←‏منابع

دیداریویکی‌متن

Jaafari

مدیران

۷۳٬۶۹۳

ویرایش

@@ خط ۳۵: / خط ۳۵: @@
 #'''مفاد ظاهر برخی آیات''': نظریه دوم آن است که رسالت انبیای اولوالعزم جهانی نبوده است؛ برای مثال [[موسی]]{{ع}} و [[عیسی]]{{ع}} به سوی [[بنی اسرائیل]] برانگیخته شدند و دعوت آنان به این قوم اختصاص داشت. ظاهر برخی آیات مانند: {{متن قرآن|وَرَسُولًا إِلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ}}<ref>«و به پیامبری به سوی بنی اسرائیل (می‌فرستد، تا بگوید) که من برای شما نشانه‌ای از پروردگارتان آورده‌ام؛ من برای شما از گل، (اندامواره‌ای) به گونه پرنده می‌سازم و در آن می‌دمم، به اذن خداوند پرنده‌ای خواهد شد و به اذن خداوند نابینای مادرزاد و پیس را شفا خواهم داد و به اذن خداوند مردگان را زنده خواهم کرد و شما را از آنچه می‌خورید یا در خانه می‌انبارید آگاه خواهم ساخت، این نشانه‌ای برای شماست اگر مؤمن باشید» سوره آل عمران، آیه ۴۹.</ref> نیز مؤید این مدعاست و نیز مفاد [[ظاهر آیات]] دیگری همچون: صف [[آیه]] ۶، [[اسراء]] آیه ۱۰۱، طه آیه ۴۷، شعراء آیه ۱۷، و [[غافر]] آیه ۵۳ این است که [[رسالت]] این [[پیامبران]] [[جهانی]] نبوده است. بنابراین بین اینکه [[پیامبری]] صاحب [[کتاب آسمانی]] ([[اولوالعزم]]) باشد و رسالتش رسالتی جهانی باشد، تلازمی نیست.
 #'''نظریه تفصیل''': نظریه سوم آن است که اگر معنای [[جهانی بودن]] آن باشد که [[پیامبر]] موظف است رسالت خویش را نه تنها به [[قوم]] خویش، که به همه [[اقوام]] و [[ملل]] عمده [[جهان]] برساند، رسالت بسیاری از پیامبران حتی [[موسی]]{{ع}} و [[عیسی]]{{ع}} جهانی نبوده است. اما اگر جهانی بودن را به معنای [[لزوم]] [[ابلاغ رسالت]] در صورت مواجهه با دیگر اقوام و لزوم [[پیروی]] بر همه [[مکلفان]] مطلع بگیریم، رسالت همه پیامبران فراگیر و جهانی بوده است. بنابراین یک معنا از جهانی بودن رسالت، [[دعوت]] بسیاری از [[انبیا]] جهانی نبوده و به معنای دیگر، رسالت همه انبیا جهانی بوده است<ref>مصباح، راه و راهنما‌شناسی، ج۵، ص۴۶؛ اقتباس از مقاله «اولوالعزم»، دانشنامه کلام اسلامی، شماره ۹۳.</ref>.<ref>[[مهدی سازندگی|سازندگی، مهدی]]، [[عصمت پیامبران اولوالعزم در دائرةالمعارف قرآن لیدن (کتاب)|عصمت پیامبران اولوالعزم در دائرةالمعارف قرآن لیدن]]، ص ۱۹۷.</ref>
+==تعداد و مصادیق [[پیامبران اولوالعزم]]==
+در این که پیامبران اولوالعزم چه کسانی بودند، در میان [[مفسران]] نیز گفت و گوهای بسیاری است؛ و احتمالات و تفسیرهای متعددی ذکر شده که بسیاری از آنها فاقد [[مدرک]] قابل قبول است؛ از جمله:
+#تمام [[رسولان الهی]] [[اولوالعزم]] بودند؛ چراکه همه دارای عزمی [[راسخ]] و [[اراده]] ای محکم بوده‌اند. در [[تفسیر مجمع البیان]] این سخن از اکثر مفسران نقل شده است<ref>مجمع البیان، ج۹، ۱۰، ص۹۴.</ref>.
+#پیامبران اولوالعزم ۳۱۳ نفر بودند، چنان‌که در [[تفسیر]] [[الدر المنثور]] از [[جابر بن عبدالله انصاری]] - بی‌آنکه از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} نقل کند - نقل شده که می‌گوید: «به من چنین رسیده که اولوالعزم از [[پیامبران]] ۳۱۳ نفر بودند»<ref>{{متن حدیث|بلغنی أن أولی العزم من الرسل کانوا ثلاث مأة و ثلاثة عشر}}.</ref>.
+#بعضی آنها را همان ۱۸ رسولی می‌دانند که در [[آیات]] ۸۲ تا ۹۰ [[سوره انعام]] آمده است<ref>روح البیان، ج۲۶، ص۳۱: این تفسیر را از حسن بن فضل نقل کرده است.</ref>. چون [[خداوند]] بعد از نام این [[انبیا]] فرموده است: {{متن قرآن|أُولَئِكَ الَّذِينَ هَدَى اللَّهُ فَبِهُدَاهُمُ اقْتَدِهْ}}<ref>«آنان کسانی هستند که خداوند رهنمایی‌شان کرده است پس، از رهنمود آنان پیروی کن! بگو: من برای آن (پیامبری) از شما پاداشی نمی‌خواهم؛ آن جز یاد کردی برای جهانیان نیست» سوره انعام، آیه ۹۰.</ref>، در حالی که در آیات فوق هیچ گونه نشانه ای برای [[اثبات]] این مدّعا وجود ندارد.
+#بر اساس برخی [[روایات]]، منظور پیامبرانی هستند که در برابر [[آزار]] و [[اذیت]] [[قوم]] خود و [[شداید]] و [[مشکلات]] [[تبلیغ]] و [[رسالت]]، [[صبر]] و [[شکیبایی]] ورزیدند و تعدادشان نه نفر بود: نوح، ابراهیم، اسماعیل، [[یعقوب]]، یوسف، ایوب، [[موسی]]، داوود، و [[عیسی]]{{عم}}<ref>روح البیان این تفسیر را از حسن بن فضل نقل کرده است: ج۲۶، ص۳۱.</ref>. روشن است پیامبرانی که در برابر مشکلات و [[سختی‌ها]] صبر کردند، منحصر به این تعداد نبودند، بلکه بسیاری از آنها گرفتار مشکلاتی سخت‌تر شدند؛ به علاوه [[گرفتاری]] در مشکلات، دلیل بر اولوالعزم بودن آنها نیست.
+#آنها پیامبرانی بودند که در برابر [[آزار]] [[دشمنان]] [[صبر]] کردند، و تعدادشان شش نفر بود: نوح و ابراهیم و [[اسحاق]] (اسماعیل) و [[یعقوب]] و یوسف و ایوب{{عم}}. البته [[پیامبران]] [[صابر]] و [[شکیبا]] منحصر به اینها نیستند، بلکه پیامبرانی چون [[لوط]] و [[یحیی]] و [[جرجیس]]{{عم}} و مانند آنها نیز متحمل فشارها و آزارهای شدیدی شدند.
+#آنها پیامبرانی بودند که [[مأمور]] به [[جهاد]] شدند و در مسیر [[آیین خدا]] با دشمنان [[پیکار]] کردند و تعدادشان شش نفر بود: نوح و [[هود]] و [[صالح]] و [[موسی]] و داوود و سلیمان{{عم}}. اشکال این [[تفسیر]] نیز روشن است؛ زیرا نه همه این شش نفر با دشمنان جنگیدند، نه غیر آنها مطلقاً پیکار نکردند<ref>اقوال و تفسیرهای شش گانه ذکر شده، عمدتاً از تفسیر مجمع البیان، و روح المعانی، و درالمنثور، ذیل آیه ۳۵ سوره احقاف نقل شده است.</ref>!<ref>المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۸، ص۳۳۳؛ آلوسی، روح المعانی، ج۲۶، ص۳۴، ۳۵.</ref>
+#بهترین [[تفسیری]] که برای [[اولوالعزم در قرآن]] [[مجید]]، این است که آنها پیامبرانی بودند که [[شریعت]] و [[آیین]] تازه ای با خود آوردند و آنها چهار نفر از پیشینیان بودند: نوح و ابراهیم و موسی و [[عیسی]]{{عم}} که با [[پیامبر اسلام]]{{صل}} پنج نفر می‌شوند. تعبیر «[[اولوالعزم]]» به دلیل آن است که این [[پیامبران صاحب شریعت]] و [[آیین جدید]] بودند و نسبت به سایر پیامبران [[مسئولیت]] بسیار سنگین تری داشتند و برای انجام آن [[عزم]] و [[اراده]] محکم‌تری لازم داشتند. در [[حدیثی]] از [[امام باقر]]{{ع}} و [[امام صادق]]{{ع}} نیز به این معنا اشاره شده، و مؤیدات فراوان [[نقلی]] و [[تاریخی]] برای آن وجود دارد.
+مرحوم [[طبرسی]] در [[مجمع البیان]] این قول را از [[ابن عباس]] نقل کرده، و در [[روح المعانی]] نیز این تفسیر از آن دو [[امام]] [[بزرگوار]] و همچنین از ابن عباس نقل شده است، ضمناً از [[مفسر]] معروف [[سیوطی]] نقل می‌کند که این از صحیح‌ترین اقوال است؛ همچنین از بعضی بزرگان نقل می‌کند که نام [[مقدس]] این پنج [[پیامبر]] را در ضمن یک [[شعر]] آورده:
+[[اولوالعزم]] نوح و [[الخلیل]] الممجد و [[موسی]] وعیسی و الحبیب محمد{{صل}}<ref>روح المعانی، ج۲۶، ص۳۲.</ref><ref>پیام قرآن، ج۷، ص۳۶۱.</ref><ref>[[مهدی سازندگی|سازندگی، مهدی]]، [[عصمت پیامبران اولوالعزم در دائرةالمعارف قرآن لیدن (کتاب)|عصمت پیامبران اولوالعزم در دائرةالمعارف قرآن لیدن]]، ص ۱۹۸.</ref>
 == منابع ==