محبت اهل بیت در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها
←مقدمه
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
عموم [[مسلمین]] اعم از [[اهل سنت]] و [[شیعه]] بر [[لزوم]] [[محبت اهل بیت]] {{عم}} [[اذعان]] دارند مگر اندکی همچون [[خوارج]] و [[نواصب]] که [[تظاهر]] به [[اسلام]] می‌کنند و این [[محبت]] از بزرگ‌ترین | عموم [[مسلمین]] اعم از [[اهل سنت]] و [[شیعه]] بر [[لزوم]] [[محبت اهل بیت]] {{عم}} [[اذعان]] دارند مگر اندکی همچون [[خوارج]] و [[نواصب]] که [[تظاهر]] به [[اسلام]] می‌کنند و این [[محبت]] از بزرگ‌ترین واجبات الهی استکه در [[آیه مبارکه]]: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref>«بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref> به عنوان اجر رسالت از [[مردم]] خواسته شده است. | ||
[[حضرت رضا]] {{ع}} در [[مرو]]، در | [[حضرت رضا]] {{ع}} در [[مرو]]، در مجلسی که [[مأمون]] و عده‌ای از [[دانشمندان]] [[عراق]] و [[خراسان]] گرد آمده بودند، حضور یافت. در این مجلس [[حضرت رضا]] {{ع}} به دوازده [[آیه]] که بیانگر امتیاز ویژه [[اهل بیت]] {{عم}} است اشاره نمود و در [[آیه]] ششم که [[آیه مودت]] است فرمود: [[آیه]] ششم این سخن [[خداوند عزوجل]] است: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}، و این امر، امتیازی مخصوص برای [[پیامبر]] {{صل}} و [[آل پیامبر]] است تا [[قیامت]] و نه دیگران؛ زیرا [[خداوند]] از زبان [[نوح]] {{ع}} در کتابش می‌فرماید: {{متن قرآن|وَيَا قَوْمِ لا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مَالاً إِنْ أَجْرِيَ إِلاَّ عَلَى اللَّهِ وَمَا أَنَاْ بِطَارِدِ الَّذِينَ آمَنُواْ إِنَّهُم مُّلاقُوا رَبِّهِمْ وَلَكِنِّيَ أَرَاكُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ}}<ref>«و ای قوم من! برای آن (پیامبری خود) از شما مالی نمی‌خواهم، پاداش من جز بر (عهده) خداوند نیست و من کسانی را که ایمان آورده‌اند (از خود) نمی‌رانم، بی‌گمان آنان به لقای پروردگار خویش خواهند رسید اما من شما را قومی می‌بینم که نادانی می‌ورزید» سوره هود، آیه ۲۹.</ref>. و همچنین [[خداوند]] از زبان [[هود]] {{ع}} [[نقل]] فرموده است که گفت: {{متن قرآن|يَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى الَّذِي فَطَرَنِي أَفَلَا تَعْقِلُونَ}}<ref>«ای قوم من! در برابر آن (رسالت) از شما پاداشی نمی‌خواهم؛ پاداش من جز بر (عهده) آن کس که مرا آفریده است نیست پس آیا خرد نمی‌ورزید؟» سوره هود، آیه ۵۱.</ref> و همچنین [[خداوند]] به پیامبرش [[محمد]] {{صل}} فرموده است: بگو ای [[محمد]]: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref>«بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref> و [[خداوند]] [[مودت]] و [[دوستی]] با ایشان را به این جهت [[واجب]] کرد چون به صورت قطع و [[یقین]] میدانست که آنها هرگز از [[دین]] برنمی‌گردند و به سوی [[گمراهی]] نمی‌روند. | ||
دیگر آنکه ممکن است فردی [[دوستدار]] دیگری باشد ولی برخی از اعضا [[خانواده]] این فرد با او [[دشمن]] باشند. بنابر این نسبت به آن اعضا [[اعتماد]] [[قلبی]] نداشته باشد، [[خداوند]] [[اراده]] فرموده است تا در [[قلب]] [[رسول الله]] {{صل}} هیچ کدورتی نسبت به [[مؤمنان]] نباشد، به همین [[دلیل]]، [[محبت]] و [[دوستی]] [[نزدیکان]] [[پیامبر]] را بر [[مردم]] [[واجب]] کرد. در نتیجه هر که این را داشته باشد و [[رسول الله]] {{صل}} و [[اهل بیت]] او را [[دوست]] بدارد، [[پیامبر]] {{صل}} نمی‌تواند او را [[دشمن]] دارد. اما کسی که آن را رها کند و [[اهل بیت پیامبر]] {{صل}} را [[دشمن]] دارد، [[پیامبر]] {{صل}} باید او را [[دشمن]] دارد، زیرا چنین فردی یکی از [[واجبات]] [[خداوند]] را رها کرده است. اکنون کدام [[فضیلت]] و [[افتخار]] بزرگ‌تر یا هم‌پایه این خواهد بود؟ و چون [[خداوند]] [[آیه مودت]]{{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref> «بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref> را بر [[پیامبر]] {{صل}} نازل کرد، آن [[حضرت]] برخاست و در میان [[اصحاب]] [[سخنرانی]] کرد در ابتدا به [[حمد]] و [[ثنای الهی]] پرداخت و سپس فرمود: "ای [[مردم]]، [[خداوند]] برای من بر عهدۀ شما حقی را [[واجب]] کرده است، آیا پرداخت می‌کنید؟ هیچ کس پاسخی نداد!" در [[روایت]] تحف العقول آمده است: فردا دوباره [[حضرت]] این سخن را تکرار نمود ولی هیچ کس پاسخی نداد، روز سوم نیز [[حضرت]] همین سخن را تکرار کرد و از هیچ کس جوابی نشنید<ref>تحف العقول، ص۴۳۱.</ref>. [[حضرت]] فرمود: ای [[مردم]]، این [[حق]]، طلا و نقره نیست، خوارکی و نوشیدنی نیست، [[اصحاب]] گفتند: حال که چنین است بگو!! [[حضرت]] این [[آیه]] را بر آنها [[تلاوت]] کرد، آنها گفتند: اگر مقصود این است، قبول می‌کنیم، اما بیشتر آنها به آن عمل نکردند. | دیگر آنکه ممکن است فردی [[دوستدار]] دیگری باشد ولی برخی از اعضا [[خانواده]] این فرد با او [[دشمن]] باشند. بنابر این نسبت به آن اعضا [[اعتماد]] [[قلبی]] نداشته باشد، [[خداوند]] [[اراده]] فرموده است تا در [[قلب]] [[رسول الله]] {{صل}} هیچ کدورتی نسبت به [[مؤمنان]] نباشد، به همین [[دلیل]]، [[محبت]] و [[دوستی]] [[نزدیکان]] [[پیامبر]] را بر [[مردم]] [[واجب]] کرد. در نتیجه هر که این را داشته باشد و [[رسول الله]] {{صل}} و [[اهل بیت]] او را [[دوست]] بدارد، [[پیامبر]] {{صل}} نمی‌تواند او را [[دشمن]] دارد. اما کسی که آن را رها کند و [[اهل بیت پیامبر]] {{صل}} را [[دشمن]] دارد، [[پیامبر]] {{صل}} باید او را [[دشمن]] دارد، زیرا چنین فردی یکی از [[واجبات]] [[خداوند]] را رها کرده است. اکنون کدام [[فضیلت]] و [[افتخار]] بزرگ‌تر یا هم‌پایه این خواهد بود؟ و چون [[خداوند]] [[آیه مودت]]{{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref> «بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref> را بر [[پیامبر]] {{صل}} نازل کرد، آن [[حضرت]] برخاست و در میان [[اصحاب]] [[سخنرانی]] کرد در ابتدا به [[حمد]] و [[ثنای الهی]] پرداخت و سپس فرمود: "ای [[مردم]]، [[خداوند]] برای من بر عهدۀ شما حقی را [[واجب]] کرده است، آیا پرداخت می‌کنید؟ هیچ کس پاسخی نداد!" در [[روایت]] تحف العقول آمده است: فردا دوباره [[حضرت]] این سخن را تکرار نمود ولی هیچ کس پاسخی نداد، روز سوم نیز [[حضرت]] همین سخن را تکرار کرد و از هیچ کس جوابی نشنید<ref>تحف العقول، ص۴۳۱.</ref>. [[حضرت]] فرمود: ای [[مردم]]، این [[حق]]، طلا و نقره نیست، خوارکی و نوشیدنی نیست، [[اصحاب]] گفتند: حال که چنین است بگو!! [[حضرت]] این [[آیه]] را بر آنها [[تلاوت]] کرد، آنها گفتند: اگر مقصود این است، قبول می‌کنیم، اما بیشتر آنها به آن عمل نکردند. | ||