وحی در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

وحی نبوت و رسالت: «ما به تو وحی کردیم چنان‌که به نوح و [[پیامبران]] پس از وی و به ابراهیم و اسماعیل و [[اسحاق]] و [[یعقوب]] وحی کردیم». وحی به مفهوم الهام [غریزی]: «و [[پروردگار]] تو به [[زنبور عسل]] وحی کرد که از [[دل]] [[کوه‌ها]] و درختان و داربست‌ها و مانند آن، [[خانه]] برگیر». نیز «و به [[مادر موسی]]{{ع}} وحی کردیم که آن [[کودک]] را شیر ده؛ پس هرگاه بر او بیمناک شدی، او را به دریا افکن». وحی به معنای اشاره: پس [[[زکریا]]] از [[محراب]] به سوی [[قوم]] خویش خارج شد؛ آن گاه بدیشان وحی کرد که خدای را [[صبح و شام]] [[پاک]] شمارید»؛ یعنی به سبب سخن [[خداوند متعال]] که فرمود: سه [[روز]] با [[مردم]] جز به اشاره سخن مگو، به آنان اشاره کرد. وحی به معنای تقدیر: «و به هر [[آسمان]]، کارش را وحی کردیم و آسمان [[دنیا]] را به چراغ‌ها [[[ستارگان]]] آراستیم». وحی به معنای امر: «و یادآر هنگامی که به حواریان [[[عیسی]]] وحی کردیم، به من و فرستاده‌ام [[ایمان]] [[[راستین]]] آورید». وحی به مفهوم دروغ: «شیطان‌های انسی و جنی، برخی بر برخی دیگر وحی می‌فرستند». وحی به معنای خبر «و آنان را پیشوایانی قرار دادیم که به امر ما مردم را [[هدایت]] می‌کنند و کارهای خیر و [[اقامه نماز]] و [[پرداخت زکات]] را بدیشان وحی کردیم؛ در حالی که ما را می‌پرستیدند»<ref>مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۹۰، ص۱۶ – ۱۷.</ref>.