آخر الزمان: تفاوت میان نسخه‌ها

آخر الزمان ترکیبی اضافی و به معنای بخش پایانی [[زندگی]] دنیاست. توجه به "آخرالزمان" در [[فرهنگ]] بیشتر دین‏ها و آیین‌‏های بزرگ ـ به ویژه در [[ادیان]] ابراهیمی ـ به چشم می‌‏خورد. این توجه در [[فرهنگ]] [[اسلامی]] از اهمیت ویژه‏‌ای برخوردار است<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۵ ـ ۲۳.</ref>. این تعبیر در منابع روایی [[شیعه]]<ref>الکافی، ج۱، ص۹۱، ح۳، ص۵۵، ح۱؛ من لا یحضره الفقیه، ج۳، ص۳۹۰، ج۴، ص۳۶۵؛ الغیبة للطوسی، ص۱۳۶، ص۱۷۸؛ الغیبة للنعمانی، ص۳۱۱، کمال الدین و تمام النعمة، ج۱، ص۲۸۸، ح۸، ج۱، ص۳۳۰۳، ح۱۴.</ref> و [[اهل سنت]]<ref>مسند احمد، ج۱، ص۸۱؛ صحیح بخاری، ج۴، ص۱۷۹، ج۶، ۱۱۵؛ صحیح مسلم، ج۱، ص۹، ص۱۴، ج۸، ص۱۸۵؛ سنن ابن ماجه، ج۱، ص۵۹، سنن أبی داوود، ج۲، ص۲۹۱، ص۴۲۹؛ سنن ترمذی، ج۳، ص۳۷۰؛ ج۴، ص۳۰.</ref> [[نقل]] شده است<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص ۱۰۲.</ref>.

# ولادت و برانگیخته شدن [[پیامبر اسلام]] {{صل}} در جایگاه واپسین فرستاده [[الهی]]<ref>{{متن حدیث|إِنَّهُ‏ يَأْتِي‏ فِي‏ آخِرِ الزَّمَانِ‏ نَبِي}}، محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۲۶، ص ۱۹۹، ح ۱۲؛ همچنین ر. ک: محمد بن احمد قرطبی، تفسیر قرطبی، ج ۴، ص ۳۰۶؛ محمد بن جریر طبری، تفسیر طبری، ج ۱، ص ۵۵۷.</ref>؛  

# ظهور و [[قیام]] [[موعود]] نجات‌‏بخش، [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۵ ـ ۲۳.</ref>. و رویدادهای خاصی در سه مقطع زمانی روی می‌‌دهد:

## ظهور منجی و [[جدال]] بین [[حق و باطل]]<ref>کشف الغمّه، ج۳، ص ۲۶۶ و ۲۶۷.</ref>.

# دوران فاصله گرفتن [[مردم]] از [[دین]]، پر شدن [[زمین]] از [[ستم]] و [[بیداد]]؛ این مرحله که به طور ویژه در دوران غیبت آخرین حجت الهی شکل می‌گیرد در آستانه ظهور آن حضرت به اوج خود می‌رسد.

# دوران [[معنویت]] در پرتو [[حکومت]] شایستگان؛ این مرحله در پس تلاش‌های بی‌وقفه حضرت حجت {{ع}} و [[یاران]] ایشان بر روی [[زمین]] شکل می‌گیرد و پیش از آن [[خداوند]] در [[آیات]] فراوانی، این دوران را [[وعده]] داده است<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ج۳، ص ۱۰۲.</ref>.

# آخرین مرحله [[زندگی]] در دنیاست. با سپری شدن این دوران، [[زندگی]] در [[دنیا]] به پایان رسیده، مرحله‌‏ای دیگر در نظام آفرینش آغاز می‏‌شود.

## دورانی سراسر انحطاط [[اخلاقی]]، [[ستم]] و [[بیداد]]؛

# آن قسمت از زمان که از آغاز [[نبوت پیامبر اسلام]] {{صل}} تا وقوع [[قیامت]] را شامل می‌شود. در بعضی [[روایات]]، [[پیامبر اسلام]] {{صل}} به پیامبر آخر الزمان توصیف شده است<ref>بحارالأنوار، ج۹، ص ۲۸۶.</ref>. چنین اتصافی با این مطلب ارتباط دارد که وی [[خاتم الانبیاء]] بوده و [[شریعت]] وی به [[دلیل]] کامل بودن تا پایان این عالَم اعتبار دارد و او [[پیامبر]] آخرین قسمت از زمان است.

# در بسیاری از [[روایات]] [[اسلامی]] <ref>المستدرک علی الصحیحین، ج۴، ص ۴۹۱؛ کشف الغمّه، ج۳، ص ۲۶۵ و عقد الدرر، ص ۹۱.</ref> اصطلاح آخر الزمان عبارت است از زمانی که در آن منجی بشریت [[مهدی موعود]] {{ع}} ظهور می‌کند <ref>صحیح ترمذی، ج۲، ص ۴۶.</ref> و رویدادهای خاصی در سه مرحله روی می‌دهد:

در [[روایات]] و [[تفاسیر]]، بسیاری از [[نشانه‌های آخر الزمان]] از [[اشراط الساعة]] نیز شمرده شده است<ref>روح‌المعانی، مج۱۴، ج۲۶، ص‌۸۰ ـ۸۲‌؛ نمونه، ج۲۱، ص‌۴۴۹ ـ ۴۵۱.</ref>، از این رو برای جدایی این دو موضوع مباحث آخرالزمان به "حوادث و تحولات اجتماعی در واپسین دوره [[حیات]] بشری" اختصاص یافته که معمولا در کتاب‌هایی تحت عنوان "الْمَلاحِمُ والْفِتَن"<ref>الفتن والملاحم فی‌ آخر الزمان، ابن‌کثیر؛ الملاحم والفتن، ابن‌طاووس.</ref> و کتاب‌های مربوط به [[غیبت امام زمان]] {{ع}}<ref>الغیبه، طوسی.</ref> بررسی می‌شوند و [[اشراط الساعة]] به حوادث طبیعی و دگرگونی‌های کیهانی در [[آستانه قیامت]]، مانند: [[طلوع خورشید از مغرب]]، پوشیده شدن آسمان از دود، تاریک شدن خورشید و ماه و ستارگان، متلاشی شدن کوه‌ها و... محدود شده ‌است<ref>الکشاف الموضوعی، ج۱، ص‌۹۷ ـ ۱۰۲.</ref>.<ref>[[علی معموری|معموری، علی]]، [[آخر الزمان - معموری (مقاله)|مقاله «آخر الزمان»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱، ۱۱۴-۱۲۴.</ref>

# با سپری شدن این دوران، بساط‍‌ [[زندگی دنیوی]] برچیده و مرحله‌ای [[جدید]] در نظام آفرینش آغاز می‌شود.  

# [[آخرالزمان]] خود به دو مرحله کاملا متفاوت تقسیم می‌شود: دوران نخست که در آن [[انسان]] به مراحل پایانی انحطاط‍‌ [[اخلاقی]] می‌رسد. دوران بعد، عصر تحقق وعده‌های الهی به [[پیامبران]] و [[اولیای خدا]] است و با [[قیام]] مصلح جهانی آغاز می‌شود. کلیات [[عقاید]] مربوط‍‌ به [[آخرالزمان]] تقریبا از سوی همه فرقه‌های بزرگ [[اسلامی]] پذیرفته شده است، ولی در خصوص [[وابستگی]] این تحوّلات به ظهور [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} و نیز [[هویت]] او اختلاف‌نظر وجود دارد<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۴.</ref>.

# '''[[ظهور دجال]]‏:''' در هر سه [[دین]] آسمانی [[یهود]]، [[مسیحیت]] و [[اسلام]]، ظهور فاسدترین و مخرّب‌‏ترین جریان منحط در طول [[تاریخ]]، پیش‏بینی و از خطر آن پرهیز داده شده است. [[دجّال]] که تجسّم [[کفر]]، [[فریب]] و [[گمراهی]] است، در آخر الزمان ظاهر شده، [[مردم]] را به [[پرستش]] خویش می‌‏خواند. این پدیده سرانجام به دست [[حضرت عیسی|عیسی]] {{ع}} محو و نابود خواهد شد.

# '''وقوع مصیبت‏‌های بزرگ‏:''' برخی از [[آیات]]، [[عذاب]] بر [[کافران]] و گنه‏‌کاران آخر الزمان که نزول [[عذاب]] را [[انکار]] می‌‏کنند، [[تطبیق]] داده شده است: {{متن قرآن|قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَتَاكُمْ عَذَابُهُ بَيَاتًا أَوْ نَهَارًا مَّاذَا يَسْتَعْجِلُ مِنْهُ الْمُجْرِمُونَ }}<ref> بگو: مرا خبر دهید که اگر عذابش (ناگهان) شباهنگام یا روز به سراغتان آید (دیگر) گنهکاران از او چه چیزی را به شتاب می‌خواهند؟؛ سوره یونس، آیه ۵۰.</ref>.

# '''[[نزول عیسی]] {{ع}}:‏''' یکی از رخدادهای آخر الزمان، فرود آمدن [[حضرت عیسی|عیسی]] {{ع}} است. در [[روایات]] تصریح شده است که حضرت عیسی {{ع}} در [[بیت المقدس]] به [[نماز]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} [[اقتدا]] و در جنگ‏های ایشان نیز شرکت خواهد کرد. لذا فرود آمدن [[حضرت عیسی|عیسی]] {{ع}}، یکی از نشانه‏‌های نزدیکی [[قیامت]] شمرده شده و از [[ایمان]] آوردن همه [[اهل کتاب]] به [[حضرت عیسی]] {{ع}} در آخر الزمان که یکی از فرماندهان [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} به شمار می‌‏رود، خبر داده شده است.

# '''[[هجوم یأجوج و مأجوج]]‏:''' قومی وحشی و [[فاسد]]، با تخریب سدّ [[ذو القرنین]]، در اندک ‏زمانی سرتاسر [[جهان]] را پر از [[ظلم]] و [[فساد]] خواهد کرد، تا آن‏که بنابر [[روایات]]، در عصر ظهور [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}}، به طور کلّی از بین خواهد رفت: {{متن قرآن|حَتَّى إِذَا فُتِحَتْ يَأْجُوجُ وَمَأْجُوجُ وَهُم مِّن كُلِّ حَدَبٍ يَنسِلُونَ}}<ref> تا آنگاه که (راه بر) یأجوج و مأجوج گشوده گردد و آنان از هر پشته‌واره‌ای بشتابند؛ سوره انبیاء، آیه ۹۶.</ref>.

پس از [[ظهور]] این [[نشانه‌ها]] نوبت به ظهور منجی می‌رسد که از مهم‌ترین رویدادهای آخر الزمان است<ref>المیزان، ج۷، ص ۳۹۱، کتاب الفتن، ص ۶۰.</ref>. اولین حرکت [[منجی]]، [[مبارزه]] با ظلم و فساد و ریشه‌کن کردن آن است<ref>ینابیع المودة، ج۲، ص ۵۲۸.</ref>. [[نجات]] [[بشریت]] از تنگنای [[گناه]] و [[ظلم و جور]] و [[فساد]] یکی از آرمان‌های اوست که در این زمان تحقق می‌یابد، چنان که [[حضرت علی]] {{ع}} می‌فرماید: در عصر حکومت مهدی {{ع}} بساط [[زنا]]، شراب [[خواری]] و رباخواری برچیده خواهد شد<ref>منتخب الأثر، ص ۴۷۴.</ref>، بر قرار شدن و برپایی اسلام حقیقی و پرستش خداوند و [[یکتاپرستی]] در سراسر [[جهان]]<ref>البرهان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص ۱۲۱.</ref> عمومیت و گستردگی [[دین]] <ref>مجمع البیان، ج۳، ص ۲۵.</ref>، عمل به [[فضایل]] و ارزش‌های دینی و اهتمام به [[احکام]] و دستورهای [[دین]] به صورت دقیق<ref>[[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۴۷۵.</ref>.<ref>[[محمد جواد اصغری|اصغری، محمد جواد]]، [[آخر الزمان - اصغری (مقاله)|مقاله «آخر الزمان»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص۲۸-۳۲.</ref>

# '''[[زنان آخرالزمان‏]]:''' [[امام علی]] {{ع}} فرمود: "در آخر الزّمان و نزدیک شدن [[رستاخیز]] که بدترین زمان‏‌ها است، زنانی آشکار می‌‏شوند که برهنه و لخت هستند؛ زینت‏‌های خود را هویدا می‏‌سازند، به فتنه‏‌ها داخل می‏‌شوند و به سوی شهوت‌‏ها می‌‏گرایند. به لذت‏‌ها می‏‌شتابند، حرام‌‏های [[الهی]] را [[حلال]] می‌‏شمارند و در [[جهنم]] جاودانه خواهند بود<ref>{{متن حدیث|يَظْهَرُ فِي‏ آخِرِ الزَّمَانِ‏ وَ اقْتِرَابِ‏ السَّاعَةِ وَ هُوَ شَرُّ الْأَزْمِنَةِ نِسْوَةٌ كَاشِفَاتٌ عَارِيَاتٌ مُتَبَرِّجَاتٌ مِنَ الدِّينِ دَاخِلَاتٌ فِي الْفِتَنِ مَائِلَاتٌ إِلَى الشَّهَوَاتِ مُسْرِعَاتٌ إِلَى اللَّذَّاتِ مُسْتَحِلَّاتٌ لِلْمُحَرَّمَاتِ فِي جَهَنَّمَ خَالِدَاتٌ‏‏}}، شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج ۳، ص ۳۹۰.</ref>.<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۵ ـ ۲۳.</ref>

در [[ادیان ابراهیمی]]، بیش از [[آیین‌ها]] و مکاتب دیگر بر دوره طلایی بشر در پایان تاریخ، تأکید شده است. در [[عهد عتیق]]، برقراری [[سعادت]] و [[عدالت]] در سرتاسر [[جهان]] پیش‌بینی شده که به وسیله "مشیح" محقّق می‌شود<ref>کتاب مقدس، اشعیاء ۱۱ و ۱۲، یوئیل ۳ و ۴، زکریا ۹، دانیال ۲: ۴۴، و‌۷: ۱۳ و ۲۷.</ref> در عهد جدید نیز به این مطلب پرداخته شده<ref>کتاب مقدس، متی ۲۴: ۱۵ ـ ۴۴، و‌رسل ۲: ۱۷ ـ ۲۱.</ref> و [[مکاشفه]] [[یوحنا]] به طور کامل به حوادث ناگوار آخر الزمان، اختصاص یافته و در پایان آن، به [[برقراری صلح]] و [[آرامش]] [[جهان]] تحت [[حاکمیت]] [[مؤمنان]] اشاره شده است<ref>کتاب مقدس، مکاشفه یوحنا ۴ ـ ۲۲؛ نجات بخشی در ادیان، ص‌۱۱۳ و ۱۳۳.</ref>.<ref>[[علی معموری|معموری، علی]]، [[آخر الزمان - معموری (مقاله)|مقاله «آخر الزمان»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱، ۱۱۴-۱۲۴.</ref>

# در میان [[مسیحیان]] از دورانی سخن گفته می‌‌شود که در آن بازگشت [[حضرت عیسی]] {{ع}} روی خواهد داد. [[رجعت]] [[مسیح]] در [[کتاب مقدس]] بیش از سیصد بار ذکر شده است و چندین باب کامل به این موضوع اختصاص دارد<ref>انجیل متی۲۴ و ۲۵، انجیل مرقس ۱۳، انجیل لوقا ۲۱.</ref>. طبق [[عقیده]] ایشان، مسیح دوباره در آخرالزمان می‌‌آید و برنامه [[نجات]] را کامل خواهد کرد<ref>یوحنا ۴:۴۲ عبرانیان۹:۲۸.</ref>. همچنین در [[کتاب مقدس]] برای ظهور منجی که همان آمدن مسیح است نشانه‌هایی ذکر شده است که عبارت‌اند از اینکه: مسیح زمانی ظهور می‌‌کند که [[مردم]] مجرم‌اند و [[ظلم]] [[دنیا]] را فرا گرفته است<ref>اشعیا ۴۸:۱۱.</ref>. قوم‌ها و ممالک [[جهان]] با یکدیگر به [[ستیز]] برخواهند خاست و در جاهای مختلف، قحطی و [[زمین]] لرزه روی خواهد داد<ref>متی۲۴:۷ به بعد.</ref> ... . همچنین از وقایعی در کتاب مقدس نام برده شده که قبل از ظهور [[عیسی]] به وقوع می‌‌انجامد که یکی از آنها [[ظهور دجال]] است<ref>یوحنا۲:۱۸؛ تسالونیکیان۱:۷ـ ۸.</ref>.

# در [[دین یهود]] هم بارها به روزهای آخر یا روز [[خداوند]] ([[یوم]] یهوه) اشاره شده و آن دورانی است که در آن عظمت ملی [[یهود]] به آخرین حدّ اعتلای خود خواهد رسید و گناه کاران نابود خواهند شد<ref>عاموس ۵:۱۸ـ ۲۰، ۲:۱۲ـ ۱۷.</ref>، روز خداوند روزی است که [[سیر]] [[تاریخ]] جهان به نقطه غایت و کمال خود می‌‌رسد<ref>اشعیاء۵۲:۱۳ و ۵۳:۱۲.</ref>. [[اعتقاد]] عموم بر این است که ماشیح از [[نسل]] [[پادشاه]] [[داوود]] خواهد بود و در ادبیات دانشمندان یهود ملقب به فرزند [[داوود]] است<ref>خدا، جهان ، انسان و ماشیح در آموزه‌های یهود، ص ۲۵۹.</ref>. [[زمان ظهور]] ماشیح به واسطه بروز ناراحتی‌های [[سیاسی]] که به جنگ‌های سخت منجر خواهد گردید، مشخص خواهد شد. چنان که گفته شده است: هر وقت ببینی که [[دولت‌ها]] با هم به [[جنگ]] می‌‌پردازند [[منتظر]] قدوم ماشیح باش<ref>پیدایش۱۴.</ref>. اما وضعی که جهان زیر دستِ ماشیح خواهد داشت به [[بهترین]] وجه توصیف شده است که شفای بیماران<ref>حزقیال۴۷:۹</ref>، پر ثمر شدن میوه‌های درختان<ref>حزقیال۴۷:۱۲.</ref>، آباد شدن ویرانی‌ها<ref>حزقیال۱۶:۵۵.</ref> ... از جمله وقایع این دوران است.

# در [[آیین]] [[هندوان]] نیز هر دوره [[انسانی]] به چهار قسمت تقسیم شده که قسمت چهارم آن، مظهر غروب و افول تدریجی [[معنویت]] اولیه است و از آن، به عصر [[ظلمت]] (Kali Yuga) تعبیر می‌شود؛ سپس منجی بشر ظاهر و با فروپاشی [[جوامع]] [[انسانی]] و ازبین رفتن [[شرارت‌ها]]، دوره‌ای نو آغاز می‌گردد<ref>بحران دنیای متجدّد، ص‌۱ و اوپانیشاد، ص‌۷۷۲ ـ ۷۷۴ و ۷۳۷.</ref>. در متون بودایی نیز از این دوره، [[سخن]] به میان آمده است<ref>بودا، ص‌۵۱۸ و ۵۱۹‌؛ علی و پایان تاریخ، ص‌۲۳.</ref>.

# در میان مکاتب بشری، پیش‌بینی "مارکس" از [[مدینه]] [[کمونیستی]] همراه با کمون نهایی ایجاد شده، تصویری از جامعه بی‌طبقه و بی‌نیاز از [[دولت]] را ارائه می‌دهد<ref>مارکس و مارکسیسم، ص‌۹۱ ـ ۹۴.</ref>. پیش‌بینی‌های "رنه‌گنون" "عبدالواحد یحیی" از افول و فروپاشی [[تمدن]] مادی [[غرب]] و ظهور مجدد [[حق]] و [[حقیقت]] که با نظر به داده‌های آیین‌های باستان و [[ادیان]] ابراهیمی ارائه شده خبر می‌دهد<ref>بحران دنیای متجدّد، ص‌۲، ۲۰، ۵۵‌، ۱۰۵، ۱۵۴ و ۱۸۶؛ علائم آخر الزمان، ص‌۱۸۸ ـ ۱۹۹، ۲۰۰ و ۳۱۸.</ref> نظریه پایان تاریخ "فوکویاما" [[پیروزی]] نهایی [[نظام]] غربی و [[حاکمیت]] [[ابدی]] آن بر سرتاسر [[جهان]] را پیش‌بینی کرده است<ref>«پایان تاریخ و آخرین انسان‌ها» مجله اطلاعات سیاسی و اقتصادی، ص‌۲۲.</ref> و نظریه"برخورد تمدن‌ها" از "هانتنگتون" [[جنگ]] جهانی تمدن‌ها و [[نظم]] جهانی‌نوی براساس مرزهای تمدنی را در پایان این دوره از [[جهان]]، پیش‌بینی می‌کند<ref>برخورد تمدن‌ها و بازسازی نظم جهانی، ص‌۴۸۵ و ۵۱۶‌.</ref>.<ref>[[علی معموری|معموری، علی]]، [[آخر الزمان - معموری (مقاله)|مقاله «آخر الزمان»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱، ۱۱۴-۱۲۴.</ref>