جز
جایگزینی متن - 'ه. ق.' به 'ﻫ.ق'
جز (جایگزینی متن - 'ه. ق)' به 'ﻫ.ق)') |
جز (جایگزینی متن - 'ه. ق.' به 'ﻫ.ق') |
||
| خط ۱۱۷: | خط ۱۱۷: | ||
{{متن قرآن|قُلْ فَلِلَّهِ الْحُجَّةُ الْبَالِغَةُ فَلَوْ شَاءَ لَهَدَاكُمْ أَجْمَعِينَ}}<ref>«بگو: برهان رسا از آن خداوند است، اگر می‌خواست شما همگان را رهنمایی می‌کرد» سوره انعام، آیه ۱۴۹.</ref>. | {{متن قرآن|قُلْ فَلِلَّهِ الْحُجَّةُ الْبَالِغَةُ فَلَوْ شَاءَ لَهَدَاكُمْ أَجْمَعِينَ}}<ref>«بگو: برهان رسا از آن خداوند است، اگر می‌خواست شما همگان را رهنمایی می‌کرد» سوره انعام، آیه ۱۴۹.</ref>. | ||
با توجه به آنکه "بلاغ" به معنای رسانیدن امری تا عالی‌ترین مرتبه [[هدف]] است و هم در [[امور مادّی]] و هم [[امور معنوی]] به کار می‌رود، [[حجت بالغه]] [[الهی]] در مورد [[انسان]] باید امری باشد که او را تا عالی‌ترین مرتبه کمال - که همانا رسیدن به [[مقام]] [[لقای الهی]] و استقرار بر تارک [[مقام خلافت]] اللّهی است - [[هدایت]] و [[کفایت]] کند<ref>مفردات الفاظ القرآن (ط. دارالقلم- الدارالشامیه، ۱۴۱۲ | با توجه به آنکه "بلاغ" به معنای رسانیدن امری تا عالی‌ترین مرتبه [[هدف]] است و هم در [[امور مادّی]] و هم [[امور معنوی]] به کار می‌رود، [[حجت بالغه]] [[الهی]] در مورد [[انسان]] باید امری باشد که او را تا عالی‌ترین مرتبه کمال - که همانا رسیدن به [[مقام]] [[لقای الهی]] و استقرار بر تارک [[مقام خلافت]] اللّهی است - [[هدایت]] و [[کفایت]] کند<ref>مفردات الفاظ القرآن (ط. دارالقلم- الدارالشامیه، ۱۴۱۲ ﻫ.ق)، ص۱۴۴.</ref>. [[خداوند]] چنین وصفی را برای همه ابزار [[هدایت]] خود بیان می‌دارد؛ او از یک سو درباره [[قرآن]] می‌فرماید:{{متن قرآن|هَذَا بَلَاغٌ لِلنَّاسِ وَلِيُنْذَرُوا بِهِ وَلِيَعْلَمُوا أَنَّمَا هُوَ إِلَهٌ وَاحِدٌ وَلِيَذَّكَّرَ أُولُو الْأَلْبَابِ}}<ref>«این پیام رسانی برای مردم است تا بدان هشدار داده شوند و تا بدانند که او خدایی یگانه است و تا خردمندان در یاد گیرند» سوره ابراهیم، آیه ۵۲.</ref> و از سوی دیگر، [[پیامبر اکرم]] {{صل}} را مبلّغ [[دین]] بیان می‌دارد: {{متن قرآن|وَإِنْ مَا نُرِيَنَّكَ بَعْضَ الَّذِي نَعِدُهُمْ أَوْ نَتَوَفَّيَنَّكَ فَإِنَّمَا عَلَيْكَ الْبَلَاغُ وَعَلَيْنَا الْحِسَابُ}}<ref>«و اگر ما برخی از چیزهایی را که به آنان وعده می‌دهیم به تو نشان دهیم و یا جان تو را بستانیم؛ بر تو تنها پیام رسانی و بر ما حسابرسی است» سوره رعد، آیه ۴۰.</ref>. | ||
بنابراین، باید همه ابزار دینی در [[تبلیغ]] که از سوی [[خداوند]] قرار داده شده، به گونه‌ای باشد که [[انسان]] را تا عالی‌ترین مرتبه کمالی [[هدایت]] نماید<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۱، ص۲۶۸-۲۷۰.</ref>. | بنابراین، باید همه ابزار دینی در [[تبلیغ]] که از سوی [[خداوند]] قرار داده شده، به گونه‌ای باشد که [[انسان]] را تا عالی‌ترین مرتبه کمالی [[هدایت]] نماید<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۱، ص۲۶۸-۲۷۰.</ref>. | ||
| خط ۱۵۴: | خط ۱۵۴: | ||
# '''انحصار [[طهارت]] در [[انبیاء]] و [[اهل بیت]] {{عم}}:''' فقط [[پیامبران الهی]] و [[امامان از اهل بیت]] {{عم}} مطهّر به [[طهارت الهی]] هستند: {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}}<ref>«جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گردان» سوره احزاب، آیه ۳۳.</ref>. | # '''انحصار [[طهارت]] در [[انبیاء]] و [[اهل بیت]] {{عم}}:''' فقط [[پیامبران الهی]] و [[امامان از اهل بیت]] {{عم}} مطهّر به [[طهارت الهی]] هستند: {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}}<ref>«جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گردان» سوره احزاب، آیه ۳۳.</ref>. | ||
واژه {{متن قرآن|إِنَّمَا}} در صدر [[آیه]]، بیانگر حصر [[عصمت الهی]] در [[اهل‌بیت]] {{عم}} است و مراد از {{متن قرآن|أَهْلَ الْبَيْتِ}}، بنا بر [[روایات]] فراوان، [[ائمه هدی]] {{عم}} هستند<ref>روایات فراوانی در این باره صادر شده که برای نمونه به یک مورد اشاره می‌کنیم: {{متن حدیث|عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} فِي قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ- {{متن قرآن|رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِوَالِدَيَّ وَلِمَنْ دَخَلَ بَيْتِيَ مُؤْمِنًا}} يَعْنِي الْوَلَايَةَ مَنْ دَخَلَ فِي الْوَلَايَةِ دَخَلَ فِي بَيْتِ الْأَنْبِيَاءِ {{عم}} وَ قَوْلُهُ {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}} يَعْنِي الْأَئِمَّةَ {{عم}} وَ وَلَايَتَهُمْ مَنْ دَخَلَ فِيهَا دَخَلَ فِي بَيْتِ النَّبِيِّ {{صل}}}} (الکافی (ط. الإسلامیه، ۱۴۰۷ | واژه {{متن قرآن|إِنَّمَا}} در صدر [[آیه]]، بیانگر حصر [[عصمت الهی]] در [[اهل‌بیت]] {{عم}} است و مراد از {{متن قرآن|أَهْلَ الْبَيْتِ}}، بنا بر [[روایات]] فراوان، [[ائمه هدی]] {{عم}} هستند<ref>روایات فراوانی در این باره صادر شده که برای نمونه به یک مورد اشاره می‌کنیم: {{متن حدیث|عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} فِي قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ- {{متن قرآن|رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِوَالِدَيَّ وَلِمَنْ دَخَلَ بَيْتِيَ مُؤْمِنًا}} يَعْنِي الْوَلَايَةَ مَنْ دَخَلَ فِي الْوَلَايَةِ دَخَلَ فِي بَيْتِ الْأَنْبِيَاءِ {{عم}} وَ قَوْلُهُ {{متن قرآن|إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}} يَعْنِي الْأَئِمَّةَ {{عم}} وَ وَلَايَتَهُمْ مَنْ دَخَلَ فِيهَا دَخَلَ فِي بَيْتِ النَّبِيِّ {{صل}}}} (الکافی (ط. الإسلامیه، ۱۴۰۷ ﻫ.ق)، ج۱، ص۴۲۳).</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۱، ص۲۷۴-۲۷۵.</ref> | ||
=== [[هادیان الهی]] بعد از [[رسول خدا]] {{صل}} === | === [[هادیان الهی]] بعد از [[رسول خدا]] {{صل}} === | ||
| خط ۱۶۴: | خط ۱۶۴: | ||
واژه {{متن قرآن|مُنْذِر}} در [[آیه شریفه]]، اشاره به [[رسول اکرم]] {{صل}} دارد؛ یعنی وصف حضرتش "هشدار دهنده" است و به [[عتبات]] [[عالم قیامت]] و [[راز]] و رمز [[سعادت]] و [[شقاوت]] در سرای [[ابدی]] [[بیم]] می‌دهد. همچنین اصل در معنای حرف "واو"، عطف تفصیلی است. با این توضیحات، می‌توان گفت که عبارت پایانی [[آیه شریفه]] که می‌فرماید: {{متن قرآن|وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}}<ref>«و هر گروهی رهنمونی دارد» سوره رعد، آیه ۷.</ref>، اشاره به اصل کلّی [[قاعده لطف]] دارد که: همیشه باید در هر قومی [[هادی]] وجود داشته باشد؛ خواه [[نبی]] و یا [[وصیّ]] [[نبی]] باشد. در [[روایات]] متعدّدی به این اصل اشاره شده است: | واژه {{متن قرآن|مُنْذِر}} در [[آیه شریفه]]، اشاره به [[رسول اکرم]] {{صل}} دارد؛ یعنی وصف حضرتش "هشدار دهنده" است و به [[عتبات]] [[عالم قیامت]] و [[راز]] و رمز [[سعادت]] و [[شقاوت]] در سرای [[ابدی]] [[بیم]] می‌دهد. همچنین اصل در معنای حرف "واو"، عطف تفصیلی است. با این توضیحات، می‌توان گفت که عبارت پایانی [[آیه شریفه]] که می‌فرماید: {{متن قرآن|وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}}<ref>«و هر گروهی رهنمونی دارد» سوره رعد، آیه ۷.</ref>، اشاره به اصل کلّی [[قاعده لطف]] دارد که: همیشه باید در هر قومی [[هادی]] وجود داشته باشد؛ خواه [[نبی]] و یا [[وصیّ]] [[نبی]] باشد. در [[روایات]] متعدّدی به این اصل اشاره شده است: | ||
# [[محد بن مسلم]] از [[امام صادق]] {{ع}} در توضیح این [[آیه]]] سؤال می‌نماید و [[حضرت]] می‌فرمایند: {{متن حدیث|كُلُّ إِمَامٍ هَادٍ لِكُلِ قَوْمٍ فِي زَمَانِهِمْ}}<ref>الإمامه و التبصره من الحیره (ط. مدرسه الإمام المهدی {{ع}}، ۱۴۰۴ | # [[محد بن مسلم]] از [[امام صادق]] {{ع}} در توضیح این [[آیه]]] سؤال می‌نماید و [[حضرت]] می‌فرمایند: {{متن حدیث|كُلُّ إِمَامٍ هَادٍ لِكُلِ قَوْمٍ فِي زَمَانِهِمْ}}<ref>الإمامه و التبصره من الحیره (ط. مدرسه الإمام المهدی {{ع}}، ۱۴۰۴ ﻫ.ق)، ص۱۳.</ref>. | ||
# [[برید بن معاویه عجلی]] از [[امام باقر]] {{ع}} درباره این [[آیه]] [[پرسش]] نمود و [[حضرت]] فرمود: {{متن حدیث|الْمُنْذِرُ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، وَ عَلِيٌّ الْهَادِي، وَ فِي كُلِ وَقْتٍ وَ زَمَانٍ إِمَامٌ مِنَّا يَهْدِيهِمْ إِلَى مَا جَاءَ بِهِ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ}}<ref>الإمامه و التبصره من الحیره (ط. مدرسه الإمام المهدی {{ع}}، ۱۴۰۴ | # [[برید بن معاویه عجلی]] از [[امام باقر]] {{ع}} درباره این [[آیه]] [[پرسش]] نمود و [[حضرت]] فرمود: {{متن حدیث|الْمُنْذِرُ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، وَ عَلِيٌّ الْهَادِي، وَ فِي كُلِ وَقْتٍ وَ زَمَانٍ إِمَامٌ مِنَّا يَهْدِيهِمْ إِلَى مَا جَاءَ بِهِ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ}}<ref>الإمامه و التبصره من الحیره (ط. مدرسه الإمام المهدی {{ع}}، ۱۴۰۴ ﻫ.ق)، ص۱۳.</ref>. | ||
در بیانات دیگری از [[امام صادق]] {{ع}}، هریک از [[امامان معصوم]] {{عم}} در زمان خود مصداق [[هدایت الهی]] در [[آیه شریفه]] معرفی شده‌اند؛ چنان‌که [[ابی‌بصیر]] می‌گوید: از [[امام صادق]] {{ع}} پیرامون این [[آیه سؤال]] کردم، [[حضرت]] فرمود: {{متن حدیث|رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} الْمُنْذِرُ وَ عَلِيٌّ الْهَادِي يَا أَبَا مُحَمَّدٍ هَلْ مِنْ هَادٍ الْيَوْمَ قُلْتُ بَلَى جُعِلْتُ فِدَاكَ مَا زَالَ مِنْكُمْ هَادٍ بَعْدَ هَادٍ حَتَّى دُفِعَتْ إِلَيْكَ فَقَالَ رَحِمَكَ اللَّهُ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ لَوْ كَانَتْ إِذَا نَزَلَتْ آيَةٌ عَلَى رَجُلٍ ثُمَّ مَاتَ ذَلِكَ الرَّجُلُ مَاتَتِ الْآيَةُ- مَاتَ الْكِتَابُ وَ لَكِنَّهُ حَيٌّ يَجْرِي فِيمَنْ بَقِيَ كَمَا جَرَى فِيمَنْ مَضَى}}<ref>همه روایات در بیان آیه، نقل از الکافی (ط. الإسلامیه، ۱۴۰۷ | در بیانات دیگری از [[امام صادق]] {{ع}}، هریک از [[امامان معصوم]] {{عم}} در زمان خود مصداق [[هدایت الهی]] در [[آیه شریفه]] معرفی شده‌اند؛ چنان‌که [[ابی‌بصیر]] می‌گوید: از [[امام صادق]] {{ع}} پیرامون این [[آیه سؤال]] کردم، [[حضرت]] فرمود: {{متن حدیث|رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} الْمُنْذِرُ وَ عَلِيٌّ الْهَادِي يَا أَبَا مُحَمَّدٍ هَلْ مِنْ هَادٍ الْيَوْمَ قُلْتُ بَلَى جُعِلْتُ فِدَاكَ مَا زَالَ مِنْكُمْ هَادٍ بَعْدَ هَادٍ حَتَّى دُفِعَتْ إِلَيْكَ فَقَالَ رَحِمَكَ اللَّهُ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ لَوْ كَانَتْ إِذَا نَزَلَتْ آيَةٌ عَلَى رَجُلٍ ثُمَّ مَاتَ ذَلِكَ الرَّجُلُ مَاتَتِ الْآيَةُ- مَاتَ الْكِتَابُ وَ لَكِنَّهُ حَيٌّ يَجْرِي فِيمَنْ بَقِيَ كَمَا جَرَى فِيمَنْ مَضَى}}<ref>همه روایات در بیان آیه، نقل از الکافی (ط. الإسلامیه، ۱۴۰۷ ﻫ.ق)، ج۱، ص۱۹۲.</ref>. | ||
[[امام]] {{ع}} در بیانی دیگر، ضمن تأکید بر مطالب قبل، اصل کلّی [[قاعده لطف]] در این [[آیه]] را این‌گونه بیان فرمودند: {{متن حدیث|وَ اللَّهِ مَا ذَهَبَتْ مِنَّا وَ مَا زَالَتْ فِينَا إِلَى السَّاعَةِ}}<ref>الکافی (ط. الإسلامیه، ۱۴۰۷ | [[امام]] {{ع}} در بیانی دیگر، ضمن تأکید بر مطالب قبل، اصل کلّی [[قاعده لطف]] در این [[آیه]] را این‌گونه بیان فرمودند: {{متن حدیث|وَ اللَّهِ مَا ذَهَبَتْ مِنَّا وَ مَا زَالَتْ فِينَا إِلَى السَّاعَةِ}}<ref>الکافی (ط. الإسلامیه، ۱۴۰۷ ﻫ.ق)، ج۱، ص۴۱۴: باب فیه نکت و نتف من التنزیل فی الولایه.</ref>. | ||
۲. {{متن قرآن|وَمِمَّنْ خَلَقْنَا أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَبِهِ يَعْدِلُونَ}}<ref>«و از آفریدگان ما دسته‌ای هستند که به حقّ رهنمون می‌شوند و به حقّ داد می‌ورزند» سوره اعراف، آیه ۱۸۱.</ref>. این [[آیه]] نیز به اصل کلّی [[قاعده لطف]] در [[هدایت الهی]] اشاره دارد؛ مبنی بر اینکه همیشه باید در میان [[مردم]] کسانی باشند که [[راه هدایت]] را برای آنان بازگویند و [[منحرفان]] از [[حق]] را به مسیر بازگردانند. با توجه به آنکه مراد از "[[حق]]" در [[آیه]]، [[دین خدا]] و همه اموری است که جلوه کامل [[حق]] در میان [[مردم]] است، روشن می‌شود که هادیان به چنین حقّی می‌باید خود [[مظهر]] کامل [[حق]] و [[معصوم]] از [[انحراف]] و [[خطا]] باشند. در بیانات [[اولیاء الهی]] {{عم}}، مصداق این افراد [[ائمّه هدی]] {{عم}} معرفی معرفی شده‌اند. مثلاً [[عبدالله بن سِنان]] [[روایت]] کرده است:{{متن حدیث|سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ {{متن قرآن|وَمِمَّنْ خَلَقْنَا أُمَّةٌ...}}<ref>«و از آفریدگان ما دسته‌ای هستند که به حقّ رهنمون می‌شوند» سوره اعراف، آیه ۱۸۱.</ref> قَالَ هُمُ الْأَئِمَّةُ {{عم}}}}. | ۲. {{متن قرآن|وَمِمَّنْ خَلَقْنَا أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَبِهِ يَعْدِلُونَ}}<ref>«و از آفریدگان ما دسته‌ای هستند که به حقّ رهنمون می‌شوند و به حقّ داد می‌ورزند» سوره اعراف، آیه ۱۸۱.</ref>. این [[آیه]] نیز به اصل کلّی [[قاعده لطف]] در [[هدایت الهی]] اشاره دارد؛ مبنی بر اینکه همیشه باید در میان [[مردم]] کسانی باشند که [[راه هدایت]] را برای آنان بازگویند و [[منحرفان]] از [[حق]] را به مسیر بازگردانند. با توجه به آنکه مراد از "[[حق]]" در [[آیه]]، [[دین خدا]] و همه اموری است که جلوه کامل [[حق]] در میان [[مردم]] است، روشن می‌شود که هادیان به چنین حقّی می‌باید خود [[مظهر]] کامل [[حق]] و [[معصوم]] از [[انحراف]] و [[خطا]] باشند. در بیانات [[اولیاء الهی]] {{عم}}، مصداق این افراد [[ائمّه هدی]] {{عم}} معرفی معرفی شده‌اند. مثلاً [[عبدالله بن سِنان]] [[روایت]] کرده است:{{متن حدیث|سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ {{متن قرآن|وَمِمَّنْ خَلَقْنَا أُمَّةٌ...}}<ref>«و از آفریدگان ما دسته‌ای هستند که به حقّ رهنمون می‌شوند» سوره اعراف، آیه ۱۸۱.</ref> قَالَ هُمُ الْأَئِمَّةُ {{عم}}}}. | ||
| خط ۱۸۵: | خط ۱۸۵: | ||
=== [[دلایل]] [[قاعده لطف]]: اقتضاء [[حکمت الهی]] === | === [[دلایل]] [[قاعده لطف]]: اقتضاء [[حکمت الهی]] === | ||
سیر [[برهان لطف]]، به انحاء گوناگون در بیانات حضرات [[ائمه]] {{عم}} ذکر شده. حدّ وسط در بیان برهانی ایشان، گاه [[حکمت الهی]] است و گاه رفع [[نگرانی]] از [[امّت]] است. در هر دوی این صور، از یک سو عقلاً حکمی را بر [[خداوند]] لازم می‌نماید مبنی بر اینکه به [[ضرورت عقلی]]، بر [[خداوند]] لازم است که دائماً حجج خود را در میان [[مردم]] قرار دهد تا [[راه هدایت]] همیشه برآنان باز باشد؛ چنان‌که در بیانات مختلف از [[امام صادق]] {{ع}} و [[امام رضا]] {{ع}}، این مطلب وارد شده که فرمودند: "[[حجّت الهی]] از طرف [[خداوند]] بر [[مردم]] محقّق نمی‌گردد، مگر با وجود امامی که برای [[مردم]] شناخته شده و تعریف شده باشد"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ الْحُجَّةَ لَا تَقُومُ لِلَّهِ عَلَى خَلْقِهِ إِلَّا بِإِمَامٍ حَتَّى يُعْرَفَ}}؛ الکافی (ط. الإسلامیه، ۱۴۰۷ | سیر [[برهان لطف]]، به انحاء گوناگون در بیانات حضرات [[ائمه]] {{عم}} ذکر شده. حدّ وسط در بیان برهانی ایشان، گاه [[حکمت الهی]] است و گاه رفع [[نگرانی]] از [[امّت]] است. در هر دوی این صور، از یک سو عقلاً حکمی را بر [[خداوند]] لازم می‌نماید مبنی بر اینکه به [[ضرورت عقلی]]، بر [[خداوند]] لازم است که دائماً حجج خود را در میان [[مردم]] قرار دهد تا [[راه هدایت]] همیشه برآنان باز باشد؛ چنان‌که در بیانات مختلف از [[امام صادق]] {{ع}} و [[امام رضا]] {{ع}}، این مطلب وارد شده که فرمودند: "[[حجّت الهی]] از طرف [[خداوند]] بر [[مردم]] محقّق نمی‌گردد، مگر با وجود امامی که برای [[مردم]] شناخته شده و تعریف شده باشد"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ الْحُجَّةَ لَا تَقُومُ لِلَّهِ عَلَى خَلْقِهِ إِلَّا بِإِمَامٍ حَتَّى يُعْرَفَ}}؛ الکافی (ط. الإسلامیه، ۱۴۰۷ ﻫ.ق)، ج۱، ص۱۷۷.</ref>. | ||
از سوی دیگر، بر [[مردم]] نیز عقلاً و شرعاً [[واجب]] است که [[حجّت الهی]] را پیدا نموده و در [[هدایت]] از او [[استمداد]] جسته و [[اوامر]] او را [[مطیع]] باشند؛ این مطلب نیز در بیانات مختلف [[روایی]] وارد شده است. | از سوی دیگر، بر [[مردم]] نیز عقلاً و شرعاً [[واجب]] است که [[حجّت الهی]] را پیدا نموده و در [[هدایت]] از او [[استمداد]] جسته و [[اوامر]] او را [[مطیع]] باشند؛ این مطلب نیز در بیانات مختلف [[روایی]] وارد شده است. | ||
[[امام باقر]] {{ع}} در [[تفسیر]] [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}}<ref>«تو، تنها بیم‌دهنده‌ای و هر گروهی رهنمونی دارد» سوره رعد، آیه ۷.</ref> فرمود: {{متن حدیث|رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} الْمُنْذِرُ وَ لِكُلِّ زَمَانٍ مِنَّا هَادٍ يَهْدِيهِمْ إِلَى مَا جَاءَ بِهِ- نَبِيُّ اللَّهِ {{صل}} ثُمَّ الْهُدَاةُ مِنْ بَعْدِهِ عَلِيٌّ ثُمَّ الْأَوْصِيَاءُ وَاحِدٌ بَعْدَ وَاحِدٍ}}<ref>الکافی (ط. الإسلامیه، ۱۴۰۷ | [[امام باقر]] {{ع}} در [[تفسیر]] [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}}<ref>«تو، تنها بیم‌دهنده‌ای و هر گروهی رهنمونی دارد» سوره رعد، آیه ۷.</ref> فرمود: {{متن حدیث|رَسُولُ اللَّهِ {{صل}} الْمُنْذِرُ وَ لِكُلِّ زَمَانٍ مِنَّا هَادٍ يَهْدِيهِمْ إِلَى مَا جَاءَ بِهِ- نَبِيُّ اللَّهِ {{صل}} ثُمَّ الْهُدَاةُ مِنْ بَعْدِهِ عَلِيٌّ ثُمَّ الْأَوْصِيَاءُ وَاحِدٌ بَعْدَ وَاحِدٍ}}<ref>الکافی (ط. الإسلامیه، ۱۴۰۷ ﻫ.ق)، ج۱، ص۱۹۱: باب أن الأئمه {{عم}} هم الهداه.</ref>. | ||
[[موسی بن بکر]] نیز از فُضَیل [[نقل]] می‌کند که از [[امام صادق]] {{ع}} درباره همین [[آیه سؤال]] کردم و [[حضرت]] فرمود: {{متن حدیث|كُلُّ إِمَامٍ هَادٍ لِلْقَرْنِ الَّذِي هُوَ فِيهِمْ}}<ref>الکافی (ط. الإسلامیه، ۱۴۰۷ | [[موسی بن بکر]] نیز از فُضَیل [[نقل]] می‌کند که از [[امام صادق]] {{ع}} درباره همین [[آیه سؤال]] کردم و [[حضرت]] فرمود: {{متن حدیث|كُلُّ إِمَامٍ هَادٍ لِلْقَرْنِ الَّذِي هُوَ فِيهِمْ}}<ref>الکافی (ط. الإسلامیه، ۱۴۰۷ ﻫ.ق)، ج۱، ص۱۹۱.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۱ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل]]، ج۱، ص۲۷۹.</ref> | ||
==== بند اوّل: [[برهان لطف]] بر مبنای [[حکمت الهی]] ==== | ==== بند اوّل: [[برهان لطف]] بر مبنای [[حکمت الهی]] ==== | ||
| خط ۱۹۸: | خط ۱۹۸: | ||
توضیح آنکه: سیر [[برهان]] در بیان [[امام]] {{ع}} به این ترتیب است که [[خداوند حکیم]] فعل غیر حکیمانه نمی‌کند. بنابراین، امکان ندارد مخلوقاتی را [[خلق]] کند و آنان را به حال خود واگذارد. نظر به آنکه مخلوقات مستقیماً نمی‌توانند [[ارتباط]] مادّی در شنیدن و یا دیدن با [[خداوند]] داشته باشند، پس لازم است که سفرایی را از طرف خود در میان آنان قرار دهد تا واسطی میان او و [[مردم]] باشند و آنان را به [[مصالح]] و منافعشان [[هدایت]] کنند. | توضیح آنکه: سیر [[برهان]] در بیان [[امام]] {{ع}} به این ترتیب است که [[خداوند حکیم]] فعل غیر حکیمانه نمی‌کند. بنابراین، امکان ندارد مخلوقاتی را [[خلق]] کند و آنان را به حال خود واگذارد. نظر به آنکه مخلوقات مستقیماً نمی‌توانند [[ارتباط]] مادّی در شنیدن و یا دیدن با [[خداوند]] داشته باشند، پس لازم است که سفرایی را از طرف خود در میان آنان قرار دهد تا واسطی میان او و [[مردم]] باشند و آنان را به [[مصالح]] و منافعشان [[هدایت]] کنند. | ||
{{متن حدیث|فَثَبَتَ الْآمِرُونَ وَ النَّاهُونَ عَنِ الْحَكِيمِ الْعَلِيمِ فِي خَلْقِهِ وَ الْمُعَبِّرُونَ عَنْهُ جَلَّ وَ عَزَّ وَ هُمُ الْأَنْبِيَاءُ {{عم}} وَ صَفْوَتُهُ مِنْ خَلْقِهِ حُكَمَاءَ مُؤَدَّبِينَ بِالْحِكْمَةِ مَبْعُوثِينَ بِهَا غَيْرَ مُشَارِكِينَ لِلنَّاسِ عَلَى مُشَارَكَتِهِمْ لَهُمْ فِي الْخَلْقِ وَ التَّرْكِيبِ فِي شَيْ‌ءٍ مِنْ أَحْوَالِهِمْ مُؤَيَّدِينَ مِنْ عِنْدِ الْحَكِيمِ الْعَلِيمِ بِالْحِكْمَةِ ثُمَّ ثَبَتَ ذَلِكَ فِي كُلِّ دَهْرٍ وَ زَمَانٍ مِمَّا أَتَتْ بِهِ الرُّسُلُ وَ الْأَنْبِيَاءُ {{عم}} مِنَ الدَّلَائِلِ وَ الْبَرَاهِينِ لِكَيْلَا تَخْلُوَ أَرْضُ اللَّهِ مِنْ حُجَّةٍ يَكُونُ مَعَهُ عِلْمٌ يَدُلُّ عَلَى صِدْقِ مَقَالَتِهِ وَ جَوَازِ عَدَالَتِهِ}}<ref>الکافی (ط. الإسلامیه، ۱۴۰۷ | {{متن حدیث|فَثَبَتَ الْآمِرُونَ وَ النَّاهُونَ عَنِ الْحَكِيمِ الْعَلِيمِ فِي خَلْقِهِ وَ الْمُعَبِّرُونَ عَنْهُ جَلَّ وَ عَزَّ وَ هُمُ الْأَنْبِيَاءُ {{عم}} وَ صَفْوَتُهُ مِنْ خَلْقِهِ حُكَمَاءَ مُؤَدَّبِينَ بِالْحِكْمَةِ مَبْعُوثِينَ بِهَا غَيْرَ مُشَارِكِينَ لِلنَّاسِ عَلَى مُشَارَكَتِهِمْ لَهُمْ فِي الْخَلْقِ وَ التَّرْكِيبِ فِي شَيْ‌ءٍ مِنْ أَحْوَالِهِمْ مُؤَيَّدِينَ مِنْ عِنْدِ الْحَكِيمِ الْعَلِيمِ بِالْحِكْمَةِ ثُمَّ ثَبَتَ ذَلِكَ فِي كُلِّ دَهْرٍ وَ زَمَانٍ مِمَّا أَتَتْ بِهِ الرُّسُلُ وَ الْأَنْبِيَاءُ {{عم}} مِنَ الدَّلَائِلِ وَ الْبَرَاهِينِ لِكَيْلَا تَخْلُوَ أَرْضُ اللَّهِ مِنْ حُجَّةٍ يَكُونُ مَعَهُ عِلْمٌ يَدُلُّ عَلَى صِدْقِ مَقَالَتِهِ وَ جَوَازِ عَدَالَتِهِ}}<ref>الکافی (ط. الإسلامیه، ۱۴۰۷ ﻫ.ق)، ج۱، ص۱۶۸، باب الاضطرار إلی الحجه.</ref>. | ||
بنابراین، لازم است که همیشه افرادی از [[انسان‌ها]] در میان [[مردم]] وجود داشته باشند که: | بنابراین، لازم است که همیشه افرادی از [[انسان‌ها]] در میان [[مردم]] وجود داشته باشند که: | ||