امام مهدی عجل الله تعالی فرجه: تفاوت میان نسخه‌ها

امام مهدی {{ع}} امام دوازدهم [[مسلمانان]] است. صبح‌گاه [[جمعه]] پانزدهم [[شعبان]] سال ۲۵۵ یا ۲۵۶ قمری در [[سامرا]] دیده به [[جهان]] گشود و جز چند نفر کسی از ایشان خبر نداشت، زیرا به [[دلیل]] [[احادیث]] رسیده از [[پیامبر]] {{صل}} دربارۀ اینکه از صلب [[امام حسن عسکری]] {{ع}} فرزندی به [[دنیا]] خواهد آمد که برپا دارندۀ [[عدل و قسط]] و نابود کنندۀ بساط [[ظلم و جور]] [[ستمکاران]] خواهند بود، دستگاه [[خلافت عباسی]] بر آن شدند تا با [[هدف]] جلوگیری از چنین رخدادی، [[امام عسکری]] {{ع}} و بیت ایشان را مدت‌‌ها تحت [[مراقبت]] شدید قرار دهند تا در صورت [[آگاهی]] از تولد چنین فرزندی او را بکشند، بنابراین در چنین شرایطی [[امام عسکری]] {{ع}} با تدبیر خاصی ضمن حفظ جان فرزندش، وی را به تعدادی از [[خواص]] [[شیعیان]] و [[یاران]] خود نشان داد و معرفی کرد تا [[شیعیان]] در مورد [[امام دوازدهم]]، دچار تردید و [[انحراف]] نشوند. [[احمد بن اسحاق قمی]]، [[ابوهاشم بن جعفر]]، [[معاویة بن حکم]]، [[محمد بن ایوب بن نوح]]، [[محمد بن عثمان عمری]] و... از جمله کسانی‌‌اند که در زمان [[حیات]] [[امام عسکری]] {{ع}}، موفق به دیدار و گفت و گو با فرزندش [[مهدی]] شده‌‌اند. همچنین، [[حکیمه]] عمۀ [[امام عسکری]] {{ع}} [[شاهد]] [[ولادت حضرت مهدی]] {{ع}} بوده و جریان ولادت حضرت را بازگو نموده است<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین، ص۴۲۷.</ref>. ارادۀ حکیمانه [[الهی]] چنین بوده است که [[امام مهدی]] {{ع}} همانند [[حضرت موسی]] {{ع}} به طور [[معجزه‌آسا]]، دوران حمل و ولادتشان از [[آگاهی]] و دید [[دشمنان]]، پنهان بماند تا [[مسلمانان]] از [[فیض]] وجود او [[محروم]] نگردند و [[حجت خدا]] همچنان برقرار مانَد. از این موضوع تعبیر به "[[غیبت]]" می‌شود

موضوع [[ولادت حضرت مهدی]] {{ع}} نه تنها در میان [[شیعیان]] یک امر مسلّم و قطعی است، بلکه بیش از یکصد و سی نفر از علمای [[تاریخ]]، [[فقه]]، [[حدیث]]، انساب و برخی از علمای [[اهل سنت]] در کتاب‌‌های خود نیز به [[ولادت حضرت مهدی]] {{ع}} در سال ۲۵۵ [[اذعان]] و یا تصریح کرده‌اند و بیش از ۶۵ نفر از آنان در خصوص زندگی حضرت مهدی {{ع}}، کتاب‌‌های مستقلی نوشته‌اند<ref>العمیدی، سید ثامر هاشم، در انتظار ققنوس، ص۱۸۹ ـ ۱۹۹؛ [[محمد رضا حکیمی|حکیمی، محمد رضا]]، [[خورشید مغرب (کتاب)|خورشید مغرب]]، ص۷۵ـ۱۳۶.</ref>.<ref>ر.ک: [[قنبر علی صمدی|صمدی، قنبر علی]]، [[امامت امام مهدی (مقاله)|امامت امام مهدی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)| دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص۴۶۶؛ [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص ۶۶۶.</ref>

به علت فشار و مراقبت‌های بسیار [[خلیفه عباسی]] برای یافتن آخرین حجت خدا، ولادت آن حضرت بر همگان مخفی ماند<ref>الارشاد، ج۲، ص۳۳۶.</ref>. این تلاش با جستجوی [[خانه]] امام حسن عسکری {{ع}} بعد از [[شهادت]] آن حضرت تشدید شد، تا جایی‌که [[زنان]] نیز تحت‌نظر بودند تا معلوم شود کدام‌یک از آنها باردار هستند<ref>الکافی، ج۱، ص۵۰۵.</ref>. به همین دلیل امام حسن عسکری {{ع}} آن حضرت را از آغاز پنهان داشته و تنها به افراد خاصی ایشان را نشان می‌دادند، چنان‌که در روز سوم تولد، امام ایشان را به اصحابش نشان داد و فرمود او صاحب و [[خلیفه]] شما بعد از من و قائمی است که [[زمین]] را بعد از پُرشدن از [[ظلم و جور]]، آکنده از [[عدل و داد]] می‌کند<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ص۴۳۱.</ref>. در [[روایت]] دیگری نیز امام حسن عسکری {{ع}} به چهل نفر از [[شیعیان]] که [[محمد بن عثمان عمری]] و [[معاویة بن حکیم]] جزو آنان بودند، فرزندش را نشان داد و او را امام و [[جانشین]] بعد از خود معرفی کرد<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ص۴۳۵.</ref>. طبق [[نقلی]] [[امام حسن عسکری]] {{ع}} فرزند خود را به [[مدینه]] فرستاد چنان‌که [[ابوهاشم جعفری]] از [[امام یازدهم]] در مورد [[جانشین]] سؤال نمود و [[امام]] به بودن وی در مدینه اشاره کردند<ref>الکافی، ج۱، ص۳۲۸.</ref>.<ref>[[سید علی رضا واسعی|واسعی]]، [[مرضیه شریفی|شریفی]]، [[امام مهدی - واسعی (مقاله)|مقاله «امام مهدی»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]]، ص ۵۲۹-۵۳۷.</ref>

=== پدر و مادر ===

پدر ارجمندش [[امام عسکری]] {{ع}} و مادرشان از تبار [[حواریون عیسی]] {{ع}}، موسوم به [[نرجس خاتون]] است. در برخی نقل‌‌ها از وی با نام‌‌هایی چون: [[ریحانه]]، [[سوسن]] و [[صیقل]] نیز یاد شده است<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین، ص۴۳؛ طوسی، محمد بن حسن، الغیبه، ص۲۴۱.</ref>.<ref>ر.ک: [[قنبر علی صمدی|صمدی، قنبر علی]]، [[امامت امام مهدی (مقاله)|امامت امام مهدی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ص۴۶۶؛ دانشنامۀ نهج البلاغه، ج۲، ص ۶۶۶؛ [[سید علی رضا واسعی|واسعی]]، [[مرضیه شریفی|شریفی]]، [[امام مهدی - واسعی (مقاله)|مقاله «امام مهدی»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]] ص ۵۲۹-۵۳۷.</ref>

از [[القاب]] مشهور حضرت مهدی {{ع}}: [[حجت]]، [[مهدی]]، [[خلف صالح]]، [[قائم]] [[منتظَر]]، [[صاحب الزمان]] و [[بقیة الله]] و کنیۀ مبارکش [[ابوالقاسم]] است<ref>اعیان الشیعه، ج۲، ص۴۴.</ref>.<ref>ر.ک: [[قنبر علی صمدی|صمدی، قنبر علی]]، [[امامت امام مهدی (مقاله)|امامت امام مهدی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)| دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص۴۶۶؛ [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص ۶۶۶؛ [[سید علی رضا واسعی|واسعی]]، [[مرضیه شریفی|شریفی]]، [[امام مهدی - واسعی (مقاله)|مقاله «امام مهدی»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]]، ص ۵۲۹-۵۳۷.</ref>

یکی از مهم‌ترین تکالیف مؤمنان پس از [[معرفت به خدا]] و [[رسول]] او با توجه به [[احادیث]]، [[معرفت]] و [[شناخت امام]] [[معصوم]] {{ع}} است. این [[شناخت]] نسبت به [[امام غائب]] در جایگاه ویژه‌‌ای قرار می‌‌گیرد؛ زیرا در [[زمان غیبت]] [[امام]]، [[شبهه‌ها]] و فتنه‌های فراوانی وجود دارد و برای [[رهایی]] از این [[فتنه‌ها]] شخص [[منتظر]] به چند نوع شناخت احتیاج دارد؛ از جمله شناخت [[حق و باطل]] و مهم‌‌تر از این دو شناخت، شناخت [[حجت]] خداست تا گرفتار فتنه‌های کور نشوند؛ بر این اساس [[شناخت امام]] به خصوص [[شناخت امام عصر]] جزء وظایف اصلی منتظران است.

دو راه برای شناخت [[امامان معصوم]] {{ع}} از جمله [[امام عصر]] {{ع}} وجود دارد:

# '''معرفت قلبی و [[روحی]]''': این [[معرفت]] از طریق [[الهام]] و [[دعا]] و [[توسل]] (مخصوصا [[توسل]] به خود [[امام عصر]]) حاصل می‌‌شود<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۴۵۸ ـ ۴۵۹؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]، ص ۱۹۹‌‌ ۲۱۲؛ [[منصور هرنجی|هرنجی، منصور]]، [[انتظار و وظایف منتظران ۲ (کتاب)| انتظار و وظایف منتظران ۲]]، ص ۷۷.</ref>.

در [[قرآن کریم]] به صورت صریح نام [[مهدی]] {{ع}} بلکه نام هیچ کدام از [[امامان]] {{ع}} نیامده است؛ زیرا اولاً [[قرآن]] درصدد نام بردن از صحا‌‌‌بیان و بستگان [[پیامبر]] {{صل}} نبوده است مگر در موارد استثنائی مثل داستان [[زید]]<ref>{{متن قرآن|فَلَمَّا قَضَى زَيْدٌ مِنْهَا وَطَرًا}}«پس چون زيد از او حاجت خويش بگزارد» سوره احزاب، آیه ۳۷.</ref> و ابو‌‌‌لهب<ref>{{متن قرآن|تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ وَتَبَّ}}«توش و توان ابو لهب تباه و او نابود باد» سوره مسد، آیه ۱.</ref> که نام آنها [[ضرورت]] داشته است؛ ثانیاً: نام بردن افراد، موجب انگیزش [[حب]] و بغض‌‌های متعدد و زمینه‌‌ساز [[تحریف قرآن]] می‌‌شود؛ ثالثاً: در برخی [[احادیث]] از [[امام صادق]] {{ع}} در مورد [[نام علی]] و [[اهل بیت]] {{ع}} که در [[قرآن]] نیامده پرسش شد و ایشان به نماز اشاره کردند که [[حکم]] آن در [[قرآن]] نازل شده ولی از سه یا چهار رکعت بودن آن نامی به میان نیامده است تا خود [[رسول خدا]] {{صل}} این قسمت را برای آنان [[تفسیر]] کند. البته در [[احادیث]] و [[تفاسیر]]، سیصد و بیست و چهار [[آیه]] مرتبط با وجود مقدس [[امام عصر]] {{ع}} شمرده شده است که دلالت‌های آنها یکسان نیست بلکه گاهی [[تفسیر]]، [[تأویل]]، [[تطبیق]] (جری) و... است و اعتبار [[احادیث]] تفسیری آنها نیز یکسان نیست.  

در تمام آیاتی که به [[حضرت مهدی]] {{ع}} و رخدادهای [[آخرالزمان]] و حوادث مقارن [[ظهور]] و پس از آن، [[تفسیر]] شده‌‌اند، بر احادیث نبوی {{صل}} و [[علوی]] {{ع}} و دیگر [[امامان معصوم]] {{ع}} استناد گشته و در همۀ منابع تفسیری [[شیعه]] ذیل این [[آیات]] از [[حضرت مهدی]] {{ع}} یاد شده است. تفسیرهای معتبر [[اهل سنت]] نیز برخی [[آیات]] را درباره [[حضرت مهدی]] {{ع}} و [[ظهور]] او دانسته‌اند از جمله: غرائب القرآن، نوشتۀ "نظام نیشابوری"؛ کشاف‌ نوشته جارالله [[زمخشری]] و از [[شیعه]]: [[تفسیر]] [[مجمع البیان]]، تفسیر صافی [[فیض کاشانی]] و تفسیر [[المیزان]] علامه [[محمد حسین طباطبایی]] و... . افزون بر این، کتبی نیز ویژۀ [[آیات]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} تألیف شده‌اند از جمله: [[المحجة فیما نزل فی القائم الحجة]] نوشته [[سید هاشم بحرانی]]؛ [[معجم احادیث الامام المهدی]] {{ع}} که جامع‌ترین کتاب در این زمینه است و بیش از ۳۰۰ [[آیه]] را جمع کرده است<ref>ر.ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۱ (کتاب)|درسنامه مهدویت]]، ص۳۳، ۳۶؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۴۳۷ـ ۴۳۸.</ref>.

بنابر روایات معتبر و قطعی، [[احکام]] و [[تعالیم اسلام]] و نیز [[عدالت]] که [[بشر]] در سایۀ آن به [[سعادت]] می‌رسد تنها به دست [[مبارک]] [[امام دوازدهم]] {{ع}} به صورت کامل اجرا می‌شود و تحقق می‌پذیرد و این وعدۀ آسمانی تا برآورده نشود بنابر [[مصلحت]] و [[حکمت الهی]] از [[دنیا]] نخواهد رفت. آمادگی مردم [[جهان]] برای پذیرفتن [[حکومت الهی]] از شرط‌های بنیادی [[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} است و در روایات شیعه و [[سنی]] و حتی در برخی [[روایات]] نام و مشخصات امام مهدی {{ع}} آمده است. روایاتِ [[امامت]] آن امام همام {{ع}} در حد تواتر و از دیگر [[امامان]] بیش‌تر است. این بدان سبب است که در این باره هم از [[پیامبر]] {{صل}} و [[حضرت فاطمه]] {{س}} روایاتی در دست است و هم از یازده امام معصوم {{ع}}<ref>بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۱۶۲ـ ۶۵؛ کمال الدین‌، ص ۶۰۶ ـ ۴۸۲.</ref>.

# [[پیامبر]] {{صل}} فرمودند: «[[مهدی]] از [[اولاد]] من است نامش نام من و کنیه‌اش کنیه من است. صورت و سیرتش از همه کس به من شبیه‌تر است. غیبتی کند که [[مردم]] دچار [[حیرت]] گردند و بسیاری از [[فرقه‌ها]] [[گمراه]] شوند، آنگاه مانند [[ستاره]] تابانی از پردۀ [[غیبت]] ظاهر شده، بدر آید و [[زمین]] را پر از [[عدل و داد]] کند آن ‌چنانکه پر از [[ظلم و ستم]] شده باشد»<ref>{{متن حدیث|الْمَهْدِیُّ مِنْ وُلْدِی اسْمُهُ اسْمِی وَ کُنْیَتُهُ کُنْیَتِی أَشْبَهُ النَّاسِ بِی خَلْقاً وَ خُلْقاً تَکُونُ لَهُ غَیْبَةٌ وَ حَیْرَةٌ تَضِلُّ فِیهِ الْأُمَمُ ثُمَّ یُقْبِلُ کَالشِّهَابِ الثَّاقِبِ وَ یَمْلَأُهَا عَدْلًا وَ قِسْطاً کَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً}}؛ بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۷۲.</ref>.

# [[امام صادق]] {{ع}} فرمودند: «چون [[پرچم قیام]] او افراشته شود میان [[مشرق]] و [[مغرب]] را روشن می‌کند و آنگاه که دستِ مهر بر سر [[بندگان خدا]] نهد، قلبشان همچون پارۀ آهن محکم می‌شود و هر کس نیروی چهل تن پیدا می‌کند»<ref>{{متن حدیث|فَإِذَا هَزَّهَا لَمْ یَبْقَ مُؤْمِنٌ إِلَّا صَارَ قَلْبُهُ کَزُبَرِ الْحَدِیدِ وَ یُعْطَی الْمُؤْمِنُ قُوَّةَ أَرْبَعِینَ رَجُلا}}؛ کامل الزیارات، ص۱۲۰.</ref>.<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۲۷؛ [[مهدی لطفی|لطفی، مهدی]]، [[پیامبر و امام مهدی (کتاب)| پیامبر و امام مهدی]]، ص۱۱- ۱۳.</ref>

== غیبت صغری و غیبت کبری ==

[[امام زمان]] {{ع}}، پس از تصدی [[امامت]]، برای زنده‌ماندن چاره‌ای جز اختفا نداشته است، از این‌رو از انظار عموم غایب شد. این [[غیبت]] به دو دوره تقسیم می‌شود؛ [[غیبت صغری]] و [[غیبت کبری]].

فعالیت‌های نواب که به صورت سری انجام می‌گرفت ذهن [[مردم]] را برای [[غیبت کبری]] آماده نمود؛ چون اگر [[غیبت]] به صورت ناگهانی واقع می‌شد ممکن بود به انکار حضرت منجر شود و از طرفی ارتباط بین [[مردم]] و [[امام]] از این طریق باعث [[حفظ]] و انسجام پایگاه‌های [[شیعی]] می‌شد<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۲۹؛ [[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)| دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص ۶۶۶؛ [[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص۱۵۲-۱۵۳؛ [[سید علی رضا واسعی|واسعی]]، [[مرضیه شریفی|شریفی]]، [[امام مهدی - واسعی (مقاله)|مقاله «امام مهدی»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]]، ص ۵۲۹-۵۳۷.</ref>.

در این مدّت انسان‌های [[وارسته]] یا درمانده زیادی به [[زیارت]] حضرت نایل آمده‌اند که در این باره کتاب‌ها نوشته شده است. روزی که مشیت [[الهی]] تعلق گیرد او [[ظهور]] خواهد کرد و [[جهان]] را پر از [[عدل و داد]] خواهد نمود و وعده الهی را در جهت [[حاکمیت]] [[صالحان]] بر [[زمین]] و تمکّن یافتن [[دین]] مرضیّ [[خدا]] ([[اسلام]]) تحقّق خواهد بخشید: {{متن حدیث|اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ إِلَيْكَ فِي دَوْلَةٍ كَرِيمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلَامَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَهُ وَ تَجْعَلُنَا فِيهَا مِنَ الدُّعَاةِ إِلَى طَاعَتِكَ وَ الْقَادَةِ فِي سَبِيلِكَ...}}<ref>الکافی، ج3، ص423.</ref>.<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۱۲۹؛ [[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)| دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص ۶۶۶؛ [[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص۱۵۲-۱۵۳.</ref>

== امامت امام زمان {{ع}} ==

با [[شهادت امام حسن عسکری]] {{ع}} در سال ۲۶۰ق<ref>الکافی، ج۱، ص۵۰۳؛ الهدایة الکبری، ص۳۳۲؛ الکامل فی التاریخ، ج۷، ص۲۷۵.</ref>، [[اکثریت]] شیعه به [[امامت]] فرزند ایشان روی کردند که همان [[امامیه]] [[اثناعشریه]] باشند. در نظر این دسته، از زمان رحلت [[امام عسکری]] {{ع}}، [[حضرت مهدی]] که به عنوان پیشوای دوازدهم، عهده‌دار [[رهبری جامعه]] شیعی گردید، هرچند برای پیروانش امکان ارتباط حضوری و گفتگوی شفاهی با ایشان فراهم نبود؛ زیرا آن حضرت از همان آغاز در پس پرده [[غیب]] قرار گرفت.

[[امامت حضرت مهدی]] {{ع}} از همان آغاز به [[دلایل]] فراوانی مورد پذیرش [[عامه]] شیعه قرار گرفت<ref>المقالات و الفرق، ص۱۰۲-۱۰۶.</ref> و گروه‌های کوچک شکل‌گرفته نیز به زودی یا به امامیه پیوستند یا از صفحه [[تاریخ]] حذف شدند، با این وجود همچنان تردیدهایی در میان [[شیعیان]] وجود داشت که نه تنها برای عامه [[مردم]] که برای [[خواص]] نیز مایه [[تأمل]] می‌نمود؛ به همین سبب کتاب‌هایی از سوی دانشمندان [[شیعی]] نگارش یافت تا عصر غیبت قابل پذیرش گردد؛ کتاب‌هایی چون [[الغیبة نعمانی]]، نوشته‌های [[شیخ مفید]] و [[الغیبة]] [[شیخ طوسی]]<ref>[[سید علی رضا واسعی|واسعی]]، [[مرضیه شریفی|شریفی]]، [[امام مهدی - واسعی (مقاله)|مقاله «امام مهدی»]]، [[دانشنامه امام رضا ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام رضا ج۲]]، ص ۵۲۹-۵۳۷.</ref>.

# [[روایات]] فراوانی در دست است که [[امامت]] در ادامه [[پیامبری]] [[اسلام]] در دوازده نفر معین شد که آخرین آنها [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} است. نه فقط [[پیروان]] [[مکتب]] [[اهل بیت]] {{عم}} که برخی از دانشوران [[اهل سنت]]، در روایاتی چند به این [[حقیقت]] بزرگ اشاره کرده‌‏اند<ref>ر. ک: لطف اللّه صافی گلپایگانی، [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، الفصل الاوّل فیما یدّل علی انّ الائمة اثنا عشر.</ref>.  

# [[معجزه]]: معجزات و [[کرامات امام مهدی]]، دلیلی بر [[اثبات امامت]] اوست. از [[علی بن محمد سمری]] [[نقل]] شده که به محضر [[مقدس]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} [[نامه]] نوشت و درخواست کفن کرد. جواب آمد که در سال هشتاد یا هشتاد و یکم به آن [[نیازمند]] خواهی شد. پس در همان وقتی که آن حضرت برایش تعیین کرده بود [[وفات]] یافت و یک ماه پیش از فوتش کفن برایش فرستاده شد<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۵۰۱.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۹.</ref>

# ویژگی‌های هفت [[پیامبر]] {{ع}}: از [[آدم]] و [[نوح]] {{ع}} طول عمر را به [[ارث]] برده است و از [[ابراهیم]] {{ع}} ولادت پنهانی و کناره‌گیری از [[مردمان]] را و از [[موسی]] {{ع}} [[خوف]] و [[غیبت]] را و از [[عیسی]] {{ع}} [[اختلاف مردم]] دربارۀ شخصیت و تولدش را و از [[ایوب]] {{ع}} فَرَج بعد از شدت را و از [[محمد]] {{صل}} [[قیام]] به [[شمشیر]] را<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ۵۷۷.</ref>؛

# راهنمای مردم در مسیر [[هدایت الهی]]<ref>نهج البلاغه، خطبۀ ۱۳۸</ref>؛

# در هم کوبندۀ [[حاکمان ستمگر]] و مجری عدالت<ref>نهج البلاغه، خطبۀ ۱۳۸.</ref>؛

# [[منجی]] راستین [[بشریت]]<ref>نهج البلاغه، خطبۀ ۱۵۰</ref>.<ref>ر.ک: [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص ۶۶۸.</ref>

[[اعتقاد به مهدی]] [[منتظر]] {{ع}} ویژۀ [[شیعیان]] نیست بلکه اصل این [[عقیده]] از نظر [[اهل سنت]] با [[شیعه]] همسان بوده و بین این دو [[فرقه]] از حیث بشارت‌های [[پیامبر]] {{صل}} راجع به [[ظهور]] آن حضرت و مأموریت جهانی وی و دربارۀ شخصیت برجسته و [[نفوس]] آن بزرگوار و حتی [[نشانه‌های ظهور]] و ویژگی‌های [[انقلاب]] او تفاوتی وجود ندارد. تنها تفاوت این است که اغلب دانشمندان [[اهل سنت]] می‌گویند: حضرت هنوز متولد نشده و غایب نیست، بلکه به زودی متولد خواهد شد و به آنچه [[پیامبر]] {{صل}} [[بشارت]] داده جامۀ عمل می‌پوشاند و عدّه کمی از آنان در مورد ولادت و [[غیبت]] او با [[شیعه]] هم عقیده‌اند. آنچه از مجموع منابع تاریخی و [[حدیثی]] [[اهل سنت]] استفاده می‌شود این است که مسألۀ [[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} مورد اتفاق و [[اجماع]] [[مسلمین]] است، حتی این [[اعتقاد]] در معروف‌‌ترین و معتبرترین کتب [[روایی]] [[اهل سنت]]، یعنی "[[صحاح]] ستّه" آمده است<ref>ر.ک: [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۴۴.</ref>.