معاویة بن ابی سفیان در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

معاویه بعد از تثبیت [[قدرت]] خویش و پس از مسموم ساختن [[امام مجتبی]]{{ع}} برخلاف مفاد [[صلح‌نامه]]<ref>در یکی از بندهای صلح‌نامه آمده بود: {{عربی|وَ أَنْ یُؤَمَنَّ شِیعَتَهُ، وَ لَا یَتَعَرَّضَ لِأَحَدٍ مِنْهُمْ}}؛ «امنیت شیعیان علی{{ع}} را تضمین کند و متعرض احدی از آنان نشود». (مناقب ابن شهر آشوب، ج۴، ص۳۸ و ارشاد مفید، ص۳۵۵).</ref> و بر خلاف تمام اصول [[انسانی]] و [[دینی]] به [[کشتار]] وسیع [[شیعیان امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} دست زد؛ تا با از میان برداشتن مخالفان، راه را برای خودکامگی‌هایش هموارتر سازد.

[[ابن ابی الحدید]] با اشاره به این دوران می‌نویسد: «فشارها بر شیعیان ادامه داشت، تا آنگاه که [[امام حسن]]{{ع}} به [[شهادت]] رسید؛ پس از آن، [[سختی‌ها]] و فشارها بر شیعیان افزایش یافت، به گونه‌ای که هر [[شیعه]]، از کشته شدن و یا [[تبعید]] و آواره شدن بیمناک بود»<ref>شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج۱۱، ص۴۶.</ref>.

در این هنگام، معاویه [[فرمانداری کوفه]] را به «[[زیاد بن ابیه]]»<ref>شرح حال «زیاد» پیش از این گذشت.</ref> سپرد؛ وی که [[شیعیان علی]]{{ع}} را به خوبی می‌شناخت، به تعقیب آنان پرداخت و بسیاری از افرادسرشناس و مؤثر از [[دوستان]] علی{{ع}} را به [[قتل]] رساند. شدت سخت‌گیری و [[جنایت]] «زیاد» را [[ابن ابی الحدید معتزلی]] این‌گونه ترسیم می‌کند:

«زیاد، شیعیان علی{{ع}} را زیر هر سنگ و کلوخی (در هر مکانی) یافت به قتل رساند؛ آنها را دچار [[ترس]] و [[وحشت]] ساخت و دست و پای آنان را قطع کرد و چشم‌های آنها را از حدقه بیرون آورد، آنان را به دار آویخت و گروهی از آنان را از [[سرزمین عراق]] آواره ساخت، تا جایی که هیچ فرد سرشناسی از شیعیان در [[عراق]] نماند»<ref>{{عربی|فَقَتَلَهُمْ تَحْتَ کُلِّ حَجَرٍ وَ مَدَرٍ، وَ أَخَافَهُمْ، وَ قَطَعَ الْأَیْدِي وَ الْأَرْجُلَ، وَ سَمَلَ الْعُیُونَ وَ صَلَبَهُمْ عَلَی جُذُوعِ النَّخْلِ، وَ طَرَدَهُمْ وَ شَرَّدَهُمْ عَنِ الْعِرَاقِ؛ فَلَمْ یَبْقِ بِهَا مَعْرُوفٌ مِنْهُمْ}}؛ (شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۱۱، ص۴۴). محقق ارجمند جناب شیخ باقر قرشی می‌نویسد: زیاد قصد کرد کوفه را از شیعیان خالی کند و شوکت آنان را در هم بشکند؛ از این رو، پنجاه هزار تن از شیعیان کوفه (و عراق) را آواره منطقه خراسان کرد، و البته همین جمعیت موجب نشر تشیع در آن منطقه و تشکیل گروه‌های مقاومت و مبارزه علیه امویان شد. (حیاة الامام الحسین بن علی{{ع}}، ج۲، ص۱۷۸).</ref>.

===[[شهادت]] [[حجر بن عدی]]<ref>حُجر بن عدی از بزرگان صحابی رسول خدا{{صل}} بود. دانشمندان شیعه و سنی تعبیرات بلندی در عظمت او نقل کرده‌اند. درباره او نوشته‌اند: وی هر چند از نظر سن و سال از دیگر صحابه رسول خدا{{صل}} کوچک‌تر بود، ولی از نظر عظمت از بزرگان صحابه بود. حاکم نیشابوری در مستدرک از او با عنوان «راهب أصحاب محمد» یاد کرده است و ابن اثیر در اسدالغابة و ابن حجر عسقلانی در الاصابه از او به عنوان «حُجر الخیر» یاد کرده‌اند. درباره او آمده است که وی مردی عابد بود، همیشه با وضو بود و هر گاه وضو می‌گرفت، نماز می‌خواند. ابن عبدالبر در استیعاب و ابن اثیر در اسدالغابه وی را مستجاب الدعوة دانسته‌اند. برای آگاهی بیشتر رجوع کنید به: اسدالغابه، ج۱، ص۳۸۵- ۳۸۶؛ الاصابة، ج۱، ص۳۱۴؛ مختصر تاریخ دمشق، ج۶، ص۲۳۶ به بعد؛ اعیان الشیعة، ج۴، ص۵۶۹ به بعد؛ الغدیر، ج۱۱، ص۵۳ به بعد.</ref>===

[[قبر]] جناب [[حجر]] و یارانش امروزه در منطقه «[[مرج عذرا]]»، در نزدیکی [[دمشق]] معروف و مشهور است و [[زیارتگاه]] گروه زیادی از [[مسلمانان]] می‌باشد.

شهادت حُجر بن عدی و یارانش چه در همان [[زمان]] و چه پس از آن، مورد [[اعتراض]] شدید [[مردم]] قرار گرفت و از آن به عنوان لکه ننگی در [[زندگی]] معاویه یاد می‌شد.

[[عایشه]] نیز در ملاقاتی با معاویه به وی گفت: چرا [[حُجر]] و یارانش را کشتی؟ [[معاویه]] پاسخ داد: [[مصلحت]] [[امت]] را در آن دیدم!!! [[عایشه]] گفت: از [[رسول خدا]]{{صل}} شنیدم که درباره آنان می‌فرمود:

{{متن حدیث|سَيُقْتَلُ بِعَذْرَاءَ نَاسٌ يَغْضَبُ اللَّهُ لَهُمْ وَ أَهْلُ السَّمَاءِ}}؛ «به زودی در منطقه «[[عذراء]]»، مردمانی کشته می‌شوند که [[خداوند]] و [[آسمانیان]] به خاطر آنان [[خشمگین]] می‌شوند»<ref>مختصر تاریخ دمشق، ج۶، ص۲۴۱؛ الاصابة، ج۱، ص۳۱۵.</ref>.

==[[مصادره اموال]] [[معاویه]]==

معاویه با شنیدن این خبر سخت برآشفت؛ به خصوص این که [[فزونی اموال]] [[بنی‌هاشم]] را خطری برای خود می‌دید ولی چاره‌ای جز [[سکوت]] نداشت.<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها (کتاب)|عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها]] ص ۲۷۱.</ref>.

[[امام]] فرمود: {{متن حدیث|وَ مَا صَنَعْتَ بِهِمْ‌}}؛ «با آنها چگونه [[رفتار]] کردید؟».

گفت: آنان را کشتیم و [[کفن]] کردیم و بر آنان [[نماز]] گذاردیم!!

[[معاویه]] می‌خواست با این سخن قدرت‌نمایی کند، و [[امام]] را [[تهدید]] نماید و [[شیعیان علی]]{{ع}} را [[تحقیر]] کند؛ ولی امام{{ع}} چنان پاسخی به او داد که دهانش بسته شد. در ضمن به یکی از ریشه‌های مهم [[بدبختی]] او، یعنی اطاعت از [[عمرو عاص]]، اشاره فرمود.<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها (کتاب)|عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها پیامدها]] ص ۲۷۳.</ref>.