صدق در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

از مجموع این [[آیات]] و [[روایات]] این [[حقیقت]] به دست می‌آید که شایسته است یک [[مدیر]] در گفتار و [[کردار]] خود [[صداقت]] داشته باشد تا هم آنانی که از نظر سلسله مراتب در مافوق او قرار دارند و هم افرادی که زیر نظر او فعالیت می‌کنند، به او [[اعتماد]] کنند. بدیهی است که اعتماد متقابل شرط اساسی [[موفقیت]] در هر کار جمعی و [[اداری]] می‌باشد.<ref>[[امید چناری|چناری، امید]]، [[وظایف نهادهای حاکمیتی در قبال مفاسد اقتصادی (کتاب)|وظایف نهادهای حاکمیتی در قبال مفاسد اقتصادی]] ص ۱۴۳.</ref>

{{همچنین|سیره سیاسی امام علی}}

بسیاری از [[سیاستمداران]] برای رسیدن به [[حکومت]] و [[قدرت]]، به [[مردم]] وعده‌های [[دروغ]] می‌دهند و از این راه مردم را می‌فریبند و به قدرت می‌رسند. این افراد در [[تاریخ]] [[بشر]] و [[تاریخ اسلام]] فراوانند؛ کسانی مانند [[عثمان]] که در [[شورای شش نفره]]، [[وعده]] می‌دهد به [[سنت پیامبر]] و [[سیره]] [[شیخین]] عمل کند، اما بعد که به [[خلافت]] رسید، همه وعده‌های خویش را زیر پا می‌گذارد. او نه تنها به سنت پیامبر عمل نکرد که به سیره [[ابوبکر]] و [[عمر]] نیز [[وفادار]] نماند؛ ولی امام علی{{ع}} هیچ‌گاه و عده‌های دروغ نداد و حتی در همان شورای شش نفره، با [[قاطعیت]] گفت: من به سنت پیامبر و سیره خود عمل می‌کنم. او نیز چون عثمان می‌توانست چنین وعده‌ای دهد و بعد عمل نکند؛ ولی چنین نکرد. حتی در [[زمان]] [[بیعت مردم]] با او نیز با صراحت بیان داشت که برای رسیدن به خلافت دروغ نخواهد گفت و از جاده [[حق]] [[منحرف]] نخواهد شد. در همان روزی که قرار بود با وی بیعت کنند، فرمود: به [[خدا]] [[سوگند]]! به اندازه سر سوزنی [[حقیقت]] را پنهان نکردم و هیچ نوع دروغی نگفتم.