عطش: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = امام حسین | عنوان مدخل  = | مداخل مرتبط = [[عطش در قرآن]] | پرسش مرتبط  = }}

[[تشنگی]] از بارزترین جلوه‌های سوز و [[غم]] در حادثۀ کربلاست. [[سیدالشهدا]]، عباس، [[علی اکبر]]، [[علی اصغر]] و دیگران، همه [[لب تشنه]] و عطشان [[روز عاشورا]] [[جان]] سپردند. [[محروم]] کردن [[خیمه گاه امام حسین]]{{ع}} از [[آب فرات]] و [[تحمیل]] [[عطش]] به [[امام]] و یارانش، از موارد روشن [[پستی]] و [[عداوت]] [[سپاه کوفه]] و [[ابن زیاد]]، نسبت به [[آل الله]] است. بزرگان، بیشتر از [[کودکان]] [[تحمّل]] تشنگی دارند و اطفال در برابر بی‌آبی، زودتر بی‌تاب می‌شوند. در [[کربلا]]، عطش [[بیداد]] می‌کرد و مشک‌ها خالی، لب‌ها خشک، جگر‌ها سوخته، هوا گرم، راه [[فرات]] بسته، و صدای [[العطش]] بلند بود.

روز عاشورا، عباس کنار خیمه‌ها آمد، صدای "العطش، العطش" کودکان را شنید. سوار بر اسب شد و [[مشک]] را برداشت و به طرف فرات رفت. چهار هزار نفر [[تیراندازان]] موکّل بر فرات، او را محاصره کردند و [[اباالفضل]]{{ع}} در این درگیری بود که دست‌ها را داد و [[شهید]] شد.

قبل از بیرون آمدن از فرات، خواست آب بنوشد ولی به یاد تشنگی امام افتاد و آب ننوشید و عطشان از [[شریعه]] بیرون آمد<ref>بحارالأنوار، ج۴۵، ص۴۱؛ عوالم (امام حسین)، ص۲۸۴.</ref>. علی اکبر{{ع}} نیز روز عاشورا پس از چندین نوبت [[جنگیدن]]، مجروح و [[تشنه]] برای [[آخرین وداع]] به [[خیمه گاه]] آمد، در حالی که به سیدالشهدا می‌گفت: {{متن حدیث| يَا أَبَتِ اَلْعَطَشُ قَتَلَنِي وَ ثِقْلُ اَلْحَدِيدِ قَدْ أَجْهَدَنِي}}<ref>مقتل الحسین، مقرم، ص۲۴۶.</ref>. امام{{ع}}، برای [[کودک]] تشنه‌کام و شیرخوار خود نیز بنا به [[نقلی]] از [[سپاه]] [[دشمن]] آب‌‌طلبید، که بیایید سیرابش کنید.

خود سیدالشهدا نیز روز عاشورا، برای رفع تشنگی پس از [[نبرد]]، خواست به فرات برود و آب بنوشد که [[شمر]] مانع شد و گفت: ای حسین، از این آب نخواهی نوشید تا از تشنگی بمیری <ref>{{عربی|و الله لا تذوقه أو تموت عطشا}}؛ بحارالأنوار، ج۴۵، ص۵۱.</ref>. [[تشنگی امام حسین]]{{ع}} و [[شهدای کربلا]]، چنان داغی بر [[دل]] عاشقانش نهاده که با هر [[نوشیدن آب]] گوارا، او را یاد می‌کنند، در راه [[امام حسین]]، به آبرسانی و سقّایی و [[نذر]] شربت و ساختن آب [[انبار]] می‌پردازند و با هر عطشی [[کربلا]] و [[عاشورا]] در ذهنشان تداعی می‌کند، گویا بین آب و [[عطش]] و کربلا پیوند خورده است. بر لب دریا، لب دریا دلان خشکیده است از عطش [[دل‌ها]] کباب است و زبان خشکیده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۳۴۲.</ref>.

# [[پرونده:13681024.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|'''فرهنگ عاشورا''']]

[[رده:امام حسین]]