نظریه نصب الهی امام در قرن هفتم هجری: تفاوت میان نسخه‌ها

== [[تعریف امام]] و [[امامت]] و [[الهی]] بودن این منصب ==

از نظر خواجه نصیر [[طوسی]]، [[نصب امام]]، امری مربوط به [[باری تعالی]] است<ref>ر.ک: خواجه نصیرالدین طوسی، قواعد العقائد، ص۸۹؛ همو، تجرید الاعتقاد، ص۲۲۱؛ همو، رسائل، ص۴۲۸.</ref>؛ لذا [[شناخت]] ایشان نیز از طریق [[نص الهی]] می‌باشد<ref>ر.ک: خواجه نصیرالدین طوسی، قواعد العقائد، ص۸۴؛ همو، تجرید الاعتقاد، ص۲۲۱؛ همو، رسائل، ص۴۲۸.</ref>. ابن میثم بحرانی و محقق حلی هم در توصیف [[امامیه]] چنین گفته‌اند: «امامیه کسانی هستند که [[گزینش امام]] را بر [[خداوند]] [[واجب]] می‌دانند»<ref>ر.ک: میثم بن علی بحرانی، النجاة فی القیامة فی تحقیق أمر الأمامه، ص۶۳؛ جعفر بن حسن حلی، المسلک فی أصول الدین و الرسالة الماتعبه، ص۱۸۸.</ref>. [[بحرانی]] [[معتقد]] است: «[[امام]] کسی است که [[آیات الهی]] در شأنش وارد شده، دارای [[کرامات]] می‌باشد»<ref>ر.ک: میثم بن علی بحرانی، قواعد المرام فی علم الکلام، ص۱۸۲.</ref>. [[محقق حلی]] نیز در [[اثبات امامت امیر مؤمنان]]{{ع}}، روایاتی را متذکر شده که بر [[نصب الهی]] آن حضرت تصریح کرده‌اند<ref>ر.ک: جعفر بن حسن حلی، المسلک فی أصول الدین و الرسالة الماتعیه، ص۲۲۱-۲۲۵.</ref>. [[عمادالدین طبری]] می‌گوید: «[[اهل سنت]]، کسانی هستند که کار [[دین]] و [[شریعت]] را پس از [[رسول خدا]]{{صل}} به [[اختیار]] [[خلق]] می‌دانند»<ref>ر.ک: عماد الدین طبری، تحفة الأبرار فی مناقب الائمة الأبرار، ص۱۸.</ref>. وی همچنین در نقد دیدگاه [[عامه]]، [[ادله]] متعددی را ذکر می‌کند؛ از جمله اینکه غیر از [[امیر مؤمنان]]{{ع}} [[امامت]] دیگر امامانِ اهل سنت به [[نص]] خداوند و رسولش نبوده است<ref>ر.ک: عماد الدین طبری، تحفة الأبرار فی مناقب الائمة الأبرار، ص۱۲۱.</ref>. [[طبری]] با رد تحقق [[امامت]] با [[انتخاب]] و [[بیعت]] مردمی، به صراحت گفته است که [[انتخاب امام]] و [[خلیفه]]، امری مربوط به [[باری تعالی]] است<ref>ر.ک: عماد الدین طبری، تحفة الأبرار فی مناقب الائمة الأبرار، ص۷۸.</ref>.

به گفته این متفکران [[شیعی]]، راه [[شناخت امام]] برای [[مردم]]، از طریق اختصاص برخی [[آیات شریفه]] به [[ائمه هدی]] و انجام [[معجزات]] از سوی ایشان است که همراه با ادعای امامت باشد. به عبارت دیگر، از نظر بزرگان [[امامیه]] در قرن هفتم، اگر نص و [[آیات قرآن]] بر امامت فردی خاص دلالت داشت و یا اگر مدعی امامت، برای [[اثبات]] ادعای خود کرامتی انجام داد، می‌توان [[امامت]] وی را پذیرفت<ref>ر.ک: خواجه نصیر الدین طوسی، رسائل، ص۴۳۱؛ جعفر بن حسن حلی، المسلک فی اصول الدین و الرسالة الماتعیه، ص۲۱۰-۲۴۱؛ میثم بن علی بحرانی، قواعد المرام فی علم الکلام، ص۱۸۲؛ عمادالدین طبری، تحفة الأبرار فی مناقب الائمة الابرار، ص۷۶.</ref>.<ref>[[سید احمد حسینی|حسینی، سید احمد]]، [[نظریه نصب الهی امام معصوم در تاریخ تفکر امامیه (کتاب)|نظریه نصب الهی امام معصوم در تاریخ تفکر امامیه]]، ص۴۳۷.</ref>