نماز در معارف و سیره رضوی: تفاوت میان نسخه‌ها

درباره [[امام رضا]]{{ع}} نیز نقل شده که در شبانه‌روز هزار رکعت [[نماز]] می‌خواند. دراین‌باره دو [[روایت]] موجود است، یکی از [[اباصلت هروی]] و دیگری از [[برادر]] [[دعبل خزاعی]]<ref>شیخ طوسی، الأمالی، ص۳۵۹.</ref> که برابر این خبر، امام رضا{{ع}} در سال ۱۹۸ در [[طوس]] بوده و پیراهنی به [[دعبل]] داده که در آن هزار رکعت نماز در هزار شب خوانده که با [[حقایق]] [[تاریخی]] سازگار نیست؛ زیرا این جریان مربوط به بعد از [[ولایت‌عهدی]] حضرت در سال ۲۰۱ است<ref>احمد بن ابی‌یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص‌۴۴۸.</ref>؛ به همین جهت از نقل و بررسی آن خودداری می‌کنیم؛ اما روایت [[اباصلت]]، [[عبدالسلام بن صالح هروی]]، گوید: «به در خانه‌ای که امام رضا{{ع}} در آن در [[سرخس]] [[زندانی]] بود رفتم، بسته بود. از زندانبان [[اجازه]] خواستم؛ پاسخ داد: راهی برای دیدار با حضرت نداری. گفتم: چرا؟ پاسخ داد: {{متن حدیث|لِأَنَّهُ رُبَّمَا صَلَّى فِي يَوْمِهِ وَ لَيْلَتِهِ أَلْفَ رَكْعَةٍ...}}: «چه‌بسا که ایشان در شبانه‌روز هزار رکعت نماز می‌خواند» و فقط ساعتی از اول [[روز]] و قبل از ظهر و هنگام زردی [[خورشید]] (غروب) از [[خواندن نماز]] دست بر می‌دارد. گفتم: در این اوقات از حضرت برایم اجازه بگیر. او اجازه گرفت و بر حضرت وارد شدم درحالی‌که در مصلای خود متفکرانه نشسته بود<ref>شیخ صدوق، عیون أخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۱۸۳: {{متن حدیث|حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ زِيَادِ بْنِ جَعْفَرٍ الْهَمَدَانِيُّ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَبْدِ السَّلَامِ بْنِ صَالِحٍ الْهَرَوِيِّ قَالَ: جِئْتُ إِلَى بَابِ الدَّارِ الَّتِي حُبِسَ فِيهَا الرِّضَا{{ع}} بِسَرَخْسَ وَ قَدْ قُيِّدَ{{ع}} فَاسْتَأْذَنْتُ عَلَيْهِ السَّجَّانَ فَقَالَ لَا سَبِيلَ لَكَ إِلَيْهِ{{ع}} قُلْتُ وَ لِمَ قَالَ لِأَنَّهُ رُبَّمَا صَلَّى فِي يَوْمِهِ وَ لَيْلَتِهِ أَلْفَ رَكْعَةٍ وَ إِنَّمَا يَنْفَتِلُ مِنْ صَلَاتِهِ سَاعَةً فِي صَدْرِ النَّهَارِ وَ قَبْلَ الزَّوَالِ وَ عِنْدَ اصْفِرَارِ الشَّمْسِ...}}.</ref>. در این روایت ذکر شده که گاهی امام رضا{{ع}} تا هزار رکعت نماز می‌خواند.<ref>[[علی اکبر ذاکری|ذاکری، علی اکبر]]، [[سیره عبادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه (کتاب)|سیره عبادی معصومان در کتاب‌های چهارگانه شیعه]]، ص ۱۶۳</ref>.