حسن شریعی: تفاوت میان نسخه‌ها

نگارنده قاموس الرجال می‌‏نویسد: از حدیثی که [[شیخ طوسی]] [[نقل]] کرده است، روشن می‏‌شود اسم او به صورت [[یقین]] روشن نیست و او به وسیله [[لقب]] معروف بوده است و این‏که تلعکبری راوی حدیث، به صورت گمان [[حکم]] کرده که اسم او [[حسن]] است، به سبب این است که او "[[ابو محمد]]" بوده و بیشتر اسم کسانی که کنیه آن‏ها "[[ابو محمد]]" است، [[حسن]] می‏‌باشد<ref> محمد تقی تستری، قاموس الرجال، ج ۳، ص ۲۶۲</ref>.

[[تاریخ]] [[ادعای نیابت]] دروغین او به صورت دقیق بیان نشده است؛ لکن چون این ادعاهای دروغین، از دوران [[نایب دوم]] آغاز شده است، به نظر می‏رسد وی در دوران سفارت و [[نیابت]] [[محمد بن عثمان]]، به چنین عملی دست زده است.

[[شیخ طوسی]] درباره "[[شریعی]]" می‌‏نویسد: نخستین کسی که به [[دروغ]] و افترا، [[ادعای نیابت]] خاص از جانب [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} کرد، شخصی معروف به "[[شریعی]]" بود. جماعتی از [[عالمان]]، از [[ابو محمد تلعکبری]] از [[ابو علی محمد بن همام]] [[نقل]] کرده‌‏اند: کنیه [[شریعی]] "[[ابو محمد]]" بود.

[[تلعکبری]] می‏گفت: "گمان دارم نام وی [[حسن]] باشد". او از [[اصحاب]] [[امام هادی]] {{ع}} و [[امام حسن عسکری]] {{ع}} به شمار می‌‏آمد. او نخستین کسی است که مدعی مقامی شد که [[خداوند]] سبحانه و تعالی برای او قرار نداده بود و شایسته آن هم نبود. در این خصوص، بر [[خدا]] و حجّت‏‌های [[پروردگار]] [[دروغ]] بست و چیزهایی به آنان نسبت داد که شایسته مقام والای آنان نبود و آن‏ها از آن به دور بودند؛ از این‌‏رو، [[شیعیان]] هم او را [[ملعون]] دانسته و از وی دوری جستند و توقیعی از جانب [[امام مهدی|ولی عصر]] {{ع}} درباره نفرین و دوری از وی صادر شد<ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص ۳۹۸</ref>.<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۶۷ - ۱۶۸؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۲۹.</ref>